Een zondagavond in mei, acht uur ’s avonds. Op het gemeenteplein van Sint-Niklaas is er kermis, de terrasjes zitten vol en het lijkt wel alsof het een zwoele zomeravond is. Meer dan ideaal voor een avondje uit met The Dandy Warhols: de band uit Portland die als geen ander zonneschijn met decadentie mengt.
Deze Amerikaanse superband stond deze avond in De Casino. Wat eerst een magere opkomst leek te zijn, bleek nadien toch nog zeer goed mee te vallen. Je kan de blakende avondzon de schuld geven dat het volk laat op de avond binnenstroomde, ofwel ligt het gewoon aan de support act, de Britse band Happyness. Zeer lang hebben de vier over het vinden van de groepsnaam niet nagedacht, en ook hun geluid bulkt van de clichés. De meeste songs kwamen uit het debuut Weird Little Birthday. Mits wat goede wil kon je er wat van The Feelies of Pavement in herkennen, helaas scoorden de matige indie-melodietjes nooit boven het gemiddelde. Net als de groep stond ook het publiek te geeuwen (een man naast ons stond zelfs zonder veel schaamte zijn vakantiefoto’s op zijn meeneemlaptop te bewonderen). Deze zaal had nood aan een redder en die kwam er…met wie anders dan The Dandy Warhols!
Wat we bij de support act niet zagen, was wel het geval bij The Dandy Warhols: een rock’n roll-uitstraling. Ofschoon de band in zijn carrière steeds omringd was door raadgevers uit de modewereld, tonen de vier een ongelooflijke echtheid, zelfs gitarist Peter Holmström die met zijn vreemde pak regelrecht uit de set van een Tim Burton-film lijkt te komen. Je merkt duidelijk aan het gezicht van zanger Courtney Taylor-Taylor dat de harde rock ’n rolljaren hun onvermijdelijke tol hebben geëist, gelukkig zien drummer Brent DeBoer en keyboardiste Zia McCabe er nog even stralend (en sexy) uit als in hun gloriedagen. Maar hoe zit het met de muziek? Hun laatste album Distortland is een geslaagd, maar zeker niet het gemakkelijkste album uit de ondertussen bijna 25-jarige carrière. De band is zich daar maar al te goed van bewust en koos voor een set die vooral uit oudere tracks bestond zonder dat je bijna naar een jukebox stond te kijken.
Tijdens de eerste song (Mohammed) uit de derde lp Thirteen Tales from Urban Bohemia maakte de band een wat vermoeide indruk, en was het voor Courtney nog wat zoeken naar het juiste stemgeluid, maar dat bleek tijdens Crack Cocaine Rager bij geen probleem meer. De band heeft altijd wel iets gehad met het beschrijven van junkieverdriet, toch blijft het meestal een leuke boel. Na de oude kraker Get Off, was het tijd om voor de eerste keer een song uit Distortland uit te testen, men koos voorzichtig voor de rocker Pope Reverend Jim en het makkelijk in het gehoor liggende Styggo.
Tijd voor een eerste hoogtepunt: I Love You uit het schandalig onderschatte meesterwerk Come Down, inclusief de sublieme shoegazegitaren. Ook Boys Better en Good Morning van ditzelfde album werden gespeeld. De hitjes (Every Day Should Be A Holiday of Not If You Were The Last Junkie On Earth) mochten de fans op hun buik schrijven. Niet getreurd, want vooraan brouwden een paar fans een feestje door op en neer te gaan springen. Dat moest ook, want wie kan er nu stil blijven zitten op You Were The Last High, You Are Killing Me, Solid of het fantastische We Used To Be Friends?
Na een dik anderhalf uur potpourri van meezingindie en psychedelica hielden The Warhols ermee op. Eén voor één verdwenen ze achter de coulissen, mooi wuivend naar het publiek. The Dandy Warhols zijn misschien wel een heel klein beetje die wilde haren van weleer kwijt, het uitzonderlijke talent staat na al die tijd nog steeds overeind.
