De nieuwe editie van Les Nuits Botanique draait op volle toeren, en zoals dat op ieder festival het geval is, blijft het moeilijk om te kiezen, één ding staat echter vast: op dit Brussels muziekfeestje komt iedereen aan zijn trekken.
Zelf kozen we voor Suuns Waarom? Wel, gewoon omdat Hold/Still misschien wel één van de meest opmerkelijke cd’s van het jaar is geworden. Maar vooraleer we konden testen of de Canadezen dit ook het podium konden waar maken, zagen we eerst de set van de Waalse band Duane Serah. Nog nooit gehoord van deze groep die een bijna onmogelijk te onthouden naam heeft? Wel misschien, zegt de naam van The Scrap Dealers je wel iets: de band die een paar jaar geleden het indiepubliek wist te overtuigen met After A Thousand Blows. Daar zat Hugues Daro bij, en Duane Serah is een andere band van hem. Het geluid van deze Luikenaars valt het best te omschrijven als shoegaze (denk aan The Verve) dat wordt aangedikt met een heerlijk gitaarspel dat soms wel iets van Peter Hook heeft. De prijs voor meest originele band zullen ze wellicht niet al te gauw verdienen, maar de songs steken goed in elkaar en geregeld slagen ze er in om de juiste song te vinden.
En dan Suuns. Het is absoluut geen pretje om het geluid van de band van Ben Shemie in woorden uit te drukken. Je hoort wat flarden post-punk, psychedelica, shoegaze en zelfs wat disco in. Toegankelijk is het nooit, niet alleen is de muziek die je als een trip moet ondergaan, en tegelijkertijd is het zo eigenzinnig dat je meer dan tien luisterbeurten nodig hebt vooraleer je vat krijgt op hun briljante laatste cd Hold/Still die door John Congleton werd geproduceerd, een man die eerder al mooi werk verrichte met Explosions In The Sky of The War On Drugs.
Zoals gezegd een briljante cd met ballen, maar op het podium ging er toch wat magie verloren. Niet dat we niks moois hoorden, want de Canadese band sleurde ons vanaf het begin zonder pardon mee in hun psychedelisch paradijs waarin experiment nooit wordt geschuwd (integendeel!), desalniettemin ontbrak de klik die je op Hold/Still wel vindt. Misschien was het allemaal net iets te proper, of lag het aan het feite dat ze het allemaal iets te statisch doen? Wie zal het zeggen.
Ben Shemie, Liam O’Neill, Max Henry en Joseph Yarmush barsten van het talent, maar op een podium willen we wel nog dat extraatje meer en dan worden ze wellicht zonder twijfel even groots als de gigantische, met lucht opgeblazen, letters van de groepsnaam die achter hun op de set van de Orangerie stonden.
