Zo’n zes maanden geleden werden heel wat mensen gelukkig met het nieuws dat er niet alleen een nieuwe Sleater-Kinney-plaat de wereld zou worden ingestuurd, ook was er het heuglijke feit dat de drie vrouwen nog eens naar België zouden afzakken. Het geluk was evenwel van korte duur, want vlak na de release liet drumster Janet Weiss weten dat ze helemaal niet opgezet was met de nieuwe stijl van haar band. Het woord kutplaat werd net niet uitgesproken, maar Weiss liet wel de eer aan zichzelf en verliet zonder veel talmen na ettelijke jaren dienst het legendarische Riot Grrrl-trio.
Meteen rees de vraag of er nog wel een toekomst was voor Sleater-Kinney, want met dit harde statement had Weiss ook heel wat fans van het eerste uur aan haar zijde gekregen die vonden dat Sleater-Kinney en electropop water en vuur was. Weinig euforie dus, want vele mensen vroegen zich luidop af of het optreden überhaupt nog zou doorgaan, kwestie dat Sleater-Kinney wel eens onder de druk zou kunnen bezwijken. Gelukkig voor ons deden ze dat niet, want om Weiss met de vinger te wijzen: The Center Won’t Hold is sowieso het beste wat Sleater-Kinney ooit heeft uitgebracht. Zeker en vast het meest commerciële, maar toch ook het meest diepgravend en ja, ook het meest poppy. Goed, verkoop ons nu maar die genadeloze schop onder de kont.
Carrie Brownstein en Corine Tucker zijn er nog, en ook al worden ze vergezeld door drie andere vrouwen waaronder Katie Harkin die ook het voorprogramma verzorgde, trekken ze alle aandacht naar zich toe. Van een ingetogen clubsfeer was dan ook weinig of geen sprake. De grote vrachtwagen aan het portaal van de Botanique verried het al, een podium gevuld met lichtspektakel. Of ze erin zullen slagen op hun vijftigste is een overbodige vraag, maar de twee Riot Grrl-iconen dromen luidop van een poprockcarrière. The future’s here, of net niet.
Oudere fans (en te oordelen op het applaus dat songs als Entertain en One More Hour ontvingen waren dat er toch heel wat) moesten vrede nemen met het feit dat Sleater-Kinney zowat het hele nieuwe album erdoor zou jagen. Geniale songs, die wel haaks staan op het oudere werk, al was het maar omdat de band op hun laatste worp klinkt als Britney Spears die het werk van Hole onder handen neemt. Klinkt fantastisch op papier. Ook op plaat en op de set is dat op een paar slordigheden na, heerlijk om te ondergaan.
Niemand die het in de jaren 90 ooit voor mogelijk zou houden maar Tucker en Brownstein zijn dezer dagen niet vies van dansbare synthgeluiden. Maar soms willen artiesten ook wel eens hun horizont verruimen zoals dat heet, met of zonder steun. Ook al mocht het concert iets korter zijn (hoe fantastisch ze ook zijn, trop is trop) werd het een concert om u tegen te zeggen. De afwezigen hadden ongelijk, Weiss nog veel meer!
