In 2004 richtte bassist Michael League de 19-koppige band Snarky Puppy op. Hun instrumentale songs passen niet in één vakje want het maken een mengeling van jazz, funk, fusion, pop, rock, soul en wereldmuziek Alhoewel de band nooit echt bij het grote publiek bekend is geraakt, stonden ze afgelopen zomer wel op Rock Werchter, waar ze misschien toch de vreemde eend in de bijt waren.
In De Roma stelden ze hun twaalfde album Immigrance, dat dit jaar verscheen, voor. Het voorprogramma werd verzorgd door zangeres Sirintip. Vorig jaar bracht ze haar debuutalbum Tribus uit, waarop Michael League van Snarky Puppy instond voor de productie. Sirintip brengt een unieke eigen sound waar pop, r&b, electro en jazz in terug te vinden is. Haar begeleidingsband bestond uit leden van Snarky Puppy, Michael League op bas en keyboards, Justin Stanton op keyboards, Mark Lettieri op gitaar en Ross Pederson op drums.
Sirintips songs gaan alle kanten uit: soms drum ’n bass, dan weer pure jazz tot pop en trip hop. Sirintip heeft een warme stem die heel breed kan gaan, soms ontpopte ze zich als een jazzdiva die haar songs opvulde door te scatten. De sublieme muzikanten vulden haar perfect aan. Zeker gitarist Mark Lettieri, die fantastische klanken uit zijn kan gitaar toveren. We zagen en hoorden hier een jonge versie van Pat Metheny. Toen Sirintip solo met haar loopstation een duet met zichzelf bracht, kregen we een Enya-gevoel en was meteen ook de fut wat uit de set. Maar we hoorden in deze 40 minuten durende set toch veel kwaliteit.
Die kwaliteit ging alleen maar de hoogte in met de hoofdact. Michael League had slechts acht muzikanten bij zich, Justin Stanton en Mark Lettieri die ook met de supportact meespeelden mochten blijven staan. Verder werd de line-up aangevuld met Jamison Ross op drums, Marcelo Woloski op percussie, Bob Reynolds op sax, Chris Bullock op tenor sax en klarinet, Mike Maher op trompet en Shaun Martin op keyboards en vocoder. League ontpopte zich niet alleen als verbluffende bassist, ook als een echte bandleider gaf hij telkens tekens naar zijn muzikanten wanneer er een solo of een break moest plaatsvinden.
Alles bij Snarky Puppy draait om improvisatie, het thema van de song blijft wel behouden maar elke muzikant krijgt tijd om te improviseren naar hartenlust en krijgt ook zijn solo-moment. Het is dat aspect dat Snarky Puppy zo uniek maakt, het past telkens mooi in het nummer, nooit een noot te veel, perfect gedoseerd. Net zoals het basspel van Michael League. De man is geen Marcus Miller, hij is meer een subtiele bassist die nooit wil uitblinken, maar wat hij doet is subliem en nooit over the top.
De meeste songs uit de setlist kwamen van het onlangs verschenen Immigrance maar waren ook veel songs uit Culcha Vulcha uit 2016. Het aangenaamste van heel de set was de diversiteit, we gingen van free jazz, latin, afrofunk naar mellow jazz. Het publiek werd ook gevraagd om mee te zingen op Xavi met Shaun Martin en bij het bisnummer Bigly Strictness (een nummer over Trump) werd gevraagd om mee de maat te klappen.
Snarky Puppy gaf een weergaloze show in Antwerpen. De aanwezige in een uitverkochte Roma-concert zagen een unieke band die streeft naar diversiteit en kwaliteit, zij willen geen twee optredens achter elkaar geven met de zelfde setlist of zelfde improvisatie en dat siert hen. Het optreden is nu reeds te downloaden via hun website, dus wie het gemist heeft, kan daar nog terecht.
