Talent moet je bewieroken, en in het geval van Sarah Ferri is dat alleen maar terecht. Haar nieuwste door Koen Gisen geproducete album (Displeasure) plaatst haar op een platform waar je de allergrootste diva’s van deze tijd treft.
Zelf zag de immers charmante Sarah er wat nerveus uit voor haar thuismatch. Ergens te begrijpen, de aardig volgelopen Handelsbeurs verwacht van de Gentse met Italiaanse roots gewoon het allerbeste. Zenuwen die na een paar seconden werden weggespoeld door puur talent. De kracht van Displeasure ligt in de diversiteit ervan, een plaat die alles aftast waartoe Sarah Ferri in staat is, en in haar geval is dat veel, wat op het podium met verve werd getoond.
Sarah koos ervoor om de volgorde van haar tweede plaat op de set volledig om te keren. Na een intro van strijkers begon de jonge zangeres met het intieme In My Bunker. Je kan binnensmonds namen als Kate Bush of Tori Amos prevelen, maar Sarah loopt ook in andere voetsporen, en dat maakt haar zo uniek.
Mede dankzij een schitterende band voerde ze ons tijdens Your Gaze naar de jaren 60. Betoverend mooi, en als je je ogen sloot (niet dat we dit ook maar één moment deden) waan je je zo in een oude Hollywoodfilm waarvan Cole Porter de muziek schreef.
Ze is bescheiden (misschien zelfs net iets te bescheiden), maar vanaf de eerste noten van The Moon horen we een vrouw die alle recht heeft om zichzelf een diva te noemen (niet dat ze dat zelf ooit deed, maar ze mag dat). Het fragiele van Billie Holiday en het exotische van John Barry, allemaal in één song verwerkt.
Over John Barry gesproken! She’s On Fire (live aangevuld met een heerlijk noisy gitaartje van Maarten Flamand) is een gedroomde Bondsong. Naar Ferris normen behoorlijk luid, zo waren The Bird With A Broken Wing en Old Habits een welkom rustpunt met uitmuntend strijkerswerk van Karen Speltincx en Jasmijn Lootens.
Na I’m Tired Of Your Game, bracht de Gentse twee oudere songs: A Place On The Moon (met de contrabas van Kobe Boon is een jazzclub uit Parijs nooit ver weg) en het bekende The Jump.
Na God Gave Us A Rainbow verliet Ferri haar vleugelpiano en bracht ze op keyboards Displeasure en When The Giants Play Poker. Op plaat uiterst donkere tracks maar op het podium werden deze prachtsongs plotseling funky. Alweer een andere zijde van Ferri, en neen de funk lag niet louter aan de hoge hakken of de gouden glitterjurk!
Na het intieme Living Water werd het tijdens afsluiter Where Home Was nog wat knusser toen Sarah alleen de Spaanse gitaar van Maarten als begeleiding had.
Tijd om naar huis te gaan en de druilerige regen trotseren dus, ofschoon het onderonsje met Sarah best nog wat langer mocht blijven duren. De nieuwe cd was gespeeld, en als bonus kreeg het dankbare publiek nog wat materiaal uit de “oude” doos. Een akoestische Were You There en de charlestonachtige On My Own en The Man Who Was Bored waarop Karen Speltincx en Jasmijn Lootens mochten bewijzen dat ze ook over een schitterende stem beschikken.
Met het optreden in de Handelsbeurs bevestigde Sarah Ferri wat we op Displeasures hoorden: de kruising tussen Billie Holiday, Lana Del Rey en Shirley Bassey woont zowaar in Gent!
