Wie zich verdiept in de kelders van het betere indiegeluid zal zeker al op de naam Pumarosa zijn gebotst. In eigen land wordt deze Londense band door de pers op de voet gevolgd, en in de Benelux stonden ze al op Eurosonic, Londing Calling of in de Botanique. Een band die aan de rand van de grote doorbraak staat en de eerste act van 2018 op het rijk gevulde Democrazy-programma.
Wellicht een tikkeltje te vroeg om op de weide van één of ander festival te staan (hoewel zeg nooit nooit), maar wel al het geschikte moment om een concertlocatie als de Gentse Nest aardig te doen vullen. Stel je ook niet te veel vragen over de naam van de band. Begonnen als Lion’s Den, maar dat werd uiteindelijk een titel voor een song. Omdat ze een naam wilden die beter in de bek paste, hielden ze het maar op Pumarosa. En voor wie al eens Google gebruikt zal ook zien dat er tevens in Centraal-Amerika een advocado-achtige vrucht met zo’n naam aan de bomen hangt.
Het centrum van deze vijfkoppige band ligt bij drummer Nicholas Owen en zangeres/gitariste Isabel Munoz-Newsome. Het is vooral deze laatste die imponeert en van het podium haar eigen wereldje maakt. Zoals het moet. Door haar typische zweverige stem zal de Londense met Chileense roots voor eeuwig en altijd vergeleken worden met Kate Bush, of minder leuk met Florence & The Machine, maar het is meer dan zo maar leentjebuur spelen, en daar zit hem het verschil.
Tijd om de wereld te veroveren, en met een plaat als The Witch zou dat toch moeten lukken. Mystieke songs met een feministische inslag waarin je alles in hoort, van spacey krautrock tot zelfs cold wave. Jawel. Laat dat laatste geen verbazing zijn, want het 80’s-genre maakt in de UK een opmars dat zijn gelijke niet kent. Getuige, het succes van Pale Waves, en toeval of niet, maar ook die komen naar Nest (4 februari).
Pumarosa begon meteen met hun bekendste nummer, Dragonfly. Moet kunnen, de sfeer en het vertrouwen zat er meteen goed in. Een meer dan prima geluid, en het werd meteen duidelijk dat Isabel een frontvrouw is om te koesteren. Dromerige muziek, maar de slagen op de gitaren met de drumstick geven het geluid een extra dimensie.
Er zit ook heel wat pop in Pumarosa verwerkt. Was het de geest van Dolores? We weten het niet, maar Honey herinnerde ons aan de begindagen van The Cranberries, en neen dat is een pluim.
Cecile is dan weer wat meer shoegaze, maar door de bedwelmende keyboards en saxofoon van Tomoya Suzuki ook een tikkeltje krautrock. Als gezegd ook wat wave-invloeden, zeker in het fantastische Barefoot. Hoe verder in de set, hoe meer Isabel zich op het podium tot, tja, een priesteres met heksengedrag ontpopte. Stonehenge was nooit ver weg, de magie evenmin. Red, Priestess of de titeltrack The Witch waren dan ook de perfecte muziekjes voor Isabel om te tonen dat ze alles in zich heeft om door te breken.
Met Snake werd het publiek al dansend naar huis gestuurd, een aanstekelijke track met een hoog Manchester-gehalte. Het stukje toiletpapier dat als setlist dienst deed toonde nog twee nummers. Hothouse. Nog nooit van gehoord. Tot op het moment we de eerste gitaarnoten hoorden en bemerkten dat Pumarosa een song bracht van één van de meest onderschatte bands ter wereld: The Sound dus. Fantastisch, over de juiste invloeden gesproken.
Nog tijd voor een laatste vreugdedans : My Gruesome Loving Friend en daarmee had Pumarosa zijn taak volbracht: ons ervan overtuigen dat we er nog veel van zullen horen!
