Hoe groot kan het contrast zijn? Slechts op enkele honderden meters van elkaar: lawaaierige, schreeuwerige geluiden en flitsende lichten van de Antwerpse Sinksenfoor tegenover een subliem intiem optreden in Trix. Pieter-Jan De Smet alias PJDS stelde er zijn knappe plaat Siren voor. Helaas stuurde muziekminnend Vlaanderen zijn kat, weer een bewijs dat je als artiest toch wel een serieuze promomachine achter je moet hebben om volk te trekken.
Aan de kwaliteit van de songs zal het niet liggen. Pieter-Jan maakt al jaren sterke nummers met knappe arrangementen, dit bewees hij gisteren nogmaals met klasbakken van muzikanten rond hem zoals Roland, Teun Verbruggen en Mirko Banovic. Het was een genot voor het oor. In de bijna 2 uur durende set gaf deze band zich volledig.
De nieuwe plaat kwam ruimschoots aan bod en het viel op dat de liveuitvoeringen van de knappe songs nog intenser zijn dan de studioversies. De soulvolle backings zijn er live niet bij, maar we misten ze niet, Imitation Of A Planet kwam zo ook wel perfect tot zijn recht. Live doet het Bowie-achtige Donor Class nog meer denken aan de Thin White Duke wat je dan ook gerust het hoogtepunt van het concert kan noemen.
Verder trakteerde Pieter-Jan ons nog op “ouwe rommel” zoals hij het zelf noemde. Toch weten we dat hij geen rommel schrijft, maar gewoon straffe songs. Er werden nummers gekozen uit de albums Lightsleeper, Suits You en August, alsook My Soft Spoken Brother dat hij opnam onder de naam Beuzak. Tevens was er plaats in de setlist voor een cover van Chocolate Genius met het beklijvende My Mom.
Geen Fire en Baby’s In The World op de playlist, wel het sublieme August. Tijd voor bisnummers was er niet, maar de set was overtuigend genoeg om niet te twijfelen aan het talent van PJDS.
Pieter-Jan De Smet is een geboren entertainer die zich live volledig smijt zoals zijn mentor Arno gecombineerd met de coolheid van Bowie. We kunnen het niet genoeg zeggen: PJDS moet je gewoon gezien hebben!
