Snip en snipverkouden was ze. Het ging moeizaam, maar het lukte. En ze bracht het er nog redelijk goed vanaf ook. Faut le faire. We zien het de Rihannas of Justin Biebers dezer wereld nog niet doen. Maar popdichteres, mama punk, icoon Patti Smith is een taaie. Ja, Smith zat verveeld met die zware verkoudheid, maar het hield haar niet tegen om, flink gesteund door haar band en publiek, een sterk optreden neer te zetten, woensdag 2 augustus 2017 in het Rivierenhof. En dan regende het nog ook.
Het werd een vreemde, memorabele avond. Af en toe een kleine regenbui. Patti Smith met schorre stem, toch alles daaruit persend tot het haast niet meer kon. En nog gaan! Zonder dat het een pijnlijk schouwspel werd. Die pijn was wellicht haar deel.
Smith opende de set met het bezwerende Wing, om dan meteen uit te pakken met een fenomenaal Dancing Barefoot. Eigenlijk was de avond toen al geslaagd. En dan moesten Ghost Dance, People Have The Power, Gloria: In Excelsis Deo en Summer Cannibals nog komen. Er zijn verdienstelijke covers zat van Dancing Barefoot, maar toch niets dat het orgineel kan overtreffen. Ook niet die van een schorre Patti Smith. Zeg dat wij het gezegd hebben.
Ghost Dance, we gaven het al weg, was meteen een volgend hoogtepunt in de set. Shamaan Smith, die ons met haar Ghost Dance helemaal betoverende, wij als publiek volgers die gewillig meezongen: “We shall live again, Tayi taya tayi aye aye”. Het had iets sacraals en mystieks.
Nu is la Smith niet bepaald een nachtegaal en heeft ze toch al wat korrel op die stem, ze verontschuldigde zich meermaals voor de ‘shitty voice’ en de verkoudheid, wellicht omdat het vooral voor haar pijnlijk was. Iemand uit het publiek riep dat ze misschien een Tom Waits-song moest brengen, waarop Pattis zoon, gitarist Jackson Smith Picture in a Frame (van Tom Waits, nvdr) ten gehore bracht. “My son!” was haar reactie. Eerder al was ze vertederd toen zoonlief de microfoonstandaard voor de mama goed zette: “that’s my boy”.
Een goede cover brengen is een kunst. We kennen niet zo heel veel echt goede Patti Smith-covers. Maar wanneer de legende zich zelf op nummers van andere artiesten toelegt is dat meestal meesterlijk goed gedaan. Denk maar aan haar renditie van When Doves Cry van Prince. In het Rivierenhof waren knappe interpretaties van Mothers Of The Disappeared van U2 en Beautiful Boy (Darling Boy) van John Lennon ons deel. Sterk!
Dat bassist Tony Shanahan een grote Elvis Presley-fan is, zoals Patti ons vertelde, geloven we graag. Zijn zanglijn op Love Me kon ons toch niet geheel overtuigen. Maar goed, Patti wou haar stem even laten rusten.
Niet dat die stem zoveel rust kreeg. Patti vertelde ronduit en zat nooit verlegen om een grapje. Het avant-gardistische Tarkovsky (The Second Stop is Jupiter) waarbij Smith declameerde, terwijl de muziek haar begeleidde klonk beklemmend en intens.
“This is for Sam Shepard” zei Patti Smith en een episch Beneath The Southern Cross volgde. De ode aan haar voormalige minnaar die eind vorige maand overleed, klonk oprecht gemeend en werd gekoppeld aan George Harissons Within You Without You, waarna Patti het uitschreeuwde: “We are free people and we are alive”. Nu klonk die stem wel heel ruw. Maar de popdichteres nam een kopje thee. Maar of dat echt meteen effect had? We hadden alleszins nog nooit eerder zo’n rauwe versie gehoord van Summer Cannibals, maar het klonk alsof het zo moést zijn.
Of Patti Smith de hele gender-discussie hier gevolgd heeft, weten we niet maar je zou denken van wel. Ze maakte een grote vuist voor gelijkheid van mannen en vrouwen, openheid en vrijheid voor alle genders. Respect, Patti.
Dat Because The Night samen geschreven was met Bruce Springsteen wisten we natuurlijk. Patti vertelde ons dat het geschreven was voor haar Fred ‘Sonic’ Smith; “Jackson’s Dad”, en geholpen door het publiek dat weer welwillend de rol van koor vervulde, bracht Smith het iconische Because The Night. Mooi.
Dan weerklonk dat gekende piano patroon. Patti declameerde “Jesus died for somebody’s sins but not mine…”. Jawel, hier was de kers op de taart. Gloria: In Excelcis Deo, of hoe de Patti Smith Group destijds Gloria van Them hertaalde, minstens een even grote classic als het origineel van Van The Man. Smith ging ei zo na tot op uiterste met de getormenteerde stem. We hoopten maar dat ze daags nadien een concertvrije dag had, eentje om uit te zieken. Dit was fenomenaal.
Patti Smith is geen watje. Eenenzeventig lentes, zwaar verkouden, maar een straffe madam met veel kracht. Onderschat de mama van de punk niet. Nooit! People Have The Power klonk als niet mis te verstane boodschap uit wel honderd kelen. En Patti perste er nu werkelijk alles uit en aan het einde maakte ze een vuist en riep het uit: “Don’t forget: we’re the voice. We are the people!”. Er kon ook een lach van af en Patti besloot met “We fuckin’ Made it!”.
Zeg dat wel!
