De motregen geeft de straten een wat grijze indruk, studenten die de kroegen boven de studieboeken verkiezen lopen verdwaald rond op de kristalnacht, maar amper 500 meter schijnt de muzikale zon. Zo’n honderdvijftig nieuwsgierigen lieten de kans niet onbenut om een band gratis aan het werk te zien die in de balzaal van de Vooruit hun derde optreden zouden spelen, maar waarvan iedere undergroundfan nu al de naam kent: Paper Hats.
Eerst even kijken wat Milan W in petto heeft. Een nog wat onbekende naam die plotseling minder obscuur wordt als je zijn echte naam hoort: Milan Warmoeskerken. Inderdaad, van bands als Mittland Och Leo, Condor Gruppe en de onvolprezen Flying Horseman. Milan W is elektronica. Zelf gebruikt hij graag de woorden ‘funky ambient’. Dat zal wel zo zijn, zelf hoorden we flarden Autechre (dat experiment) en John Carpenter (dat duistere!) en als je die twee goed door elkaar schuldt zoals Milan dat doet, dan bekom je onweerstaanbare luisterelektronica waarop je zelfs je dansschoenen voor uit de kast neemt. Minpuntje, maar daar kan aan worden gewerkt, is dat een act als Milan W best wat visuals kan gebruiken, los daarvan meer dan de moeite.
Van de belofte naar de sensatie, of zoiets. We hebben er het raden naar hoe deze vier hun magische klanken zo lang hebben kunnen stil houden, toch blijkt na veel repeteren niet alleen de debuut-ep een bom te zijn, ook op scène vertaalt dat zich in een niet te stoppen adrenalinestoot.
Paper Hats is zeker niet de enige band die anno 2016 het deugdelijke krautrockgeluid van Neu! opnieuw bovenhaalt, wel zijn ze de eerste die dat op een zeer toegankelijke wijze doen zonder ook maar één seconde zichzelf te moeten verloochenen.
Vergeet maar de omschrijving die je overal vindt als men over Paper Hats spreekt: je weet wel, Orbital dat het pad van Joy Division kruist, want dat is het absoluut niet. Je moet zelfs geen enkele poging geloven die tracht om Paper Hats in woorden uit te drukken, het is gewoon onbegonnen werk. Wat je wel hoort en ziet zijn vier uiterst gedreven muzikanten die grasduinen in vijftig jaar muziek en daar via massa’s synth en een livedrum zelfs iets fantastisch (en bijna vernieuwend) mee brouwen.
Als je toch vindt dat hokjes moeten, dan is postrock wellicht het vakje waaronder Paper Hats valt, maar dan wel met synths! Wie ze eerder in de AB zag als het nakomertje van Crystal Castles (inderdaad, wat klinkt dat vies!) wist wat hem te wachten stond: een lawine, maar ook al zitten er amper een paar dagen rust tussen, zou je durven zweren dat Paper Hats het podium nog iets meer onder controle houdt. De vibes en de beats waren, en de kwaliteit absoluut…Paper Hats behoort tot de toekomst!
