Dat Sadus zich uit de Europese One For The Old School-tour terugtrok is behoorlijk jammer, want voor ons ook een belangrijk argument om present te tekenen in een hopeloos uitverkocht Muziekcentrum Trix, waar we toch vooral naar toe trokken om het onvolprezen Obituary aan het werk te zien. Iets waar we al lang naar hadden uitgekeken. Of dat wachten beloond werd? Check! Al is een uurtje wel héél erg kort, niet? Maar wàt een uurtje – hels genot was ons deel!
De ‘kijk eens mama zonder handen’ extreme metal van het Antwerpse Schizophrenia, dat inviel voor Sadus, kon ons minder bekoren, woensdagavond. Niet slecht natuurlijk, maar toch iets te veel clichés en te weinig overtuigend. Maar natuurlijk wachtte hen een ondankbare taak. En je kan niet zeggen dat zanger-bassist Ricky Mandozzi niet zijn uiterste best deed als volksmenner. Sommigen waren natuurlijk wél mee in het verhaal, maar dat Mandozzi op een gegeven moment vroeg of we wel wakker waren, zegt toch ook wat. Allicht minder in het straatje van menigen, vooral aftellend naar die felle helse grooves van Obituary.
Rond vijf over negen klonk Snortin’ Whiskey van de Pat Travers Band door de zaal. Een beetje Obituary-fan wéét dat het moment dan bijna aangebroken is, want steevast gebruikt als intro voor de shows van de death metal-legende. De laatste noten van Snortin’ Whiskey waren amper uitgedeind en die oh zo gekende gitaarriff weerklonk, samen met uitgedeelde eerste drummokerslagen van Donald Tardy terwijl de podiumlichten aanfloepten; een onverbiddelijk Redneck Stomp raasde door de zaal, wat een feest blijft deze iconische track toch. Live al helemaal met die geweldige gitaren en drumriffs.
By The Light (Back from the Dead, 1997) was een minstens even geweldig als overweldigend festijn; wat een ritmes en grooves, en een eerste traktaat op John Tardy’s geweldige growls: fenomenale keel; jongens toch! “How are you motherfuckin’ doing?”, vroeg Tardy, zonder echt op het antwoord wachtende de volgende gem aankondigend. “This is a new one; this is The Wrong Time”, brulde hij. Nieuw is natuurlijk relatief, want het album Dying of Everything stamt al uit 2023. Maar hoe magistraal machtig klonk dit livejasje van The Wrong Time? We werden compleet omver geblazen door de wall of sound met ook geniale tempowisselingen en heerlijke gitaarsoli en riffs galore.
Nadat we Deadly Intentions, een eerste bezoekje aan het geniale Slowly We Rot (1989) zo hard in ons gezicht kregen, vroeg Tardy of het ok was om een ‘covertje’ te doen. En de band smeet zich op Circle of the Tyrants van Celtic Frost. Meesterlijk smerig, met schandalig geweldig gitaargeweld ook weer. Fans weten natuurlijk dat deze cover ook op Cause of Death (1990) prijkt en dus ook deel uitmaakt van het Obituary-oeuvre. Dit tweede album van de band was overigens goed vertegenwoordigd in de set, met ook een moddervet Dying, drummasterclass van Donald Tardy en geniaal gitaarwerk incluis, alsook, opgespaard voor de staart van de set fenomenaal brutale versies van Chopped In Half en Turned Inside Out zowat met elkaar verweven. Machtig gewoon.
Blij dat de band ook Frozen In Time (2005) niet links liet liggen, met behalve opener Redneck Stomp ook een fantastische versie van Slow Death, met heuse tribale drums en ongelooflijk groovy, ei zo na dansbaar zelfs, lekker uitgesponnen ook.
Dat er regelmatig stiltes vielen tussen de songs en dan steeds die podiumlichten uitfloepten, was een beetje storend en het haalde ook de vaart wat uit de set. Gelukkig steeds goedgemaakt door de songs zelf, waar het aan vaart en dynamiek nooit ontbrak. En ook: wat een ongelooflijke vitaliteit stralen deze veteranen uit, en wàt een sound. En die keel van Tardy is toch nog steeds redelijk impressionant én krachtig.
Een iets langer podium-lichten-uitmomentje bleek al de aanloop naar de bisronde te zijn. Een fenomenale bisronde dat wél. We hoorden machinegeweren en ander oorlogstuig en War werd ingezet, een knaller uit het recentste album. “What brings you to war?” scheurde Tardy uit diens meesterlijke strot. En we bleven bij de plaat Dying of Everything met de sublieme title track. Vette, moddervette bas en drums, aan grooves weer geen gebrek en Tardy nog steeds in topvorm.
“This is the title track of our debut album”. Yes! Het was zover. Obituary knalde een monsterlijk en meesterlijk Slowly We Rot door Trix. Heerlijk ongenadige versie, nog veel perfromanter en vuiler dan verhoopt zelfs. Wow! Eindigen met een absolute banger noemen ze dat, toch? Het beef bij die korte bisronde, maar als afscheid knalde nog het geweldige Cat Scratch Fever van Ted Nugent door de zaal. Ze weten hun klassiekers wel te kiezen de Obituary-boys.
Natuurlijk vonden we de set van net iets meer dan een uurtje véél te kort, maar wat hebben we te klagen met zo’n traktaat aan absolute klasse. Wat een zalige power trip. Wat een concert! Het almachtige Obituary kwam, zag en speelde Antwerpen onverbiddelijk plat met klasse!
OBITUARY – Website – Facebook – Instagram
