Net zoals voor alle zaaltjes is ook voor de Trix het concertseizoen volop losgebarsten. Zoals steeds is de programmatie van de Antwerpse zaal uiterst divers te noemen. Op zondag 18 september waren het de shoegazegitaren die de zaal deden daveren. Twee voor de prijs van één, want alvorens we het niet te stoppen gitaargeweld van Nothing in de trommelvliezen geduwd kregen was er eerst het Gentse trio Partisan.
Partisan wordt gevormd door Cedric Goetgebuer , Thijs Goethals en Ivo Debrabandere. Deze laatste is tevens drummer bij Oathbreaker die op 6 november hun nieuwe cd Rheia in de Vooruit zal voorstellen. Het trio presenteerde in Antwerpen hun gloednieuwe tape, de opvolger van hun vinylplaat op Hypertension Records. Het label van Cocaine Piss en Red Sparowes doet je wel aan hardcore (en alle andere genres die op core eindigen) denken, Partisan is iets anders. Niet dat de Gentenaren zacht klinken, maar hun vette shoegazesound heeft iets met The Jesus And Mary Chain en A Place To Bury Strangers. Een strakke sound dus met volle (luide) gitaren, de zang van Goetgebuer die meer Brits dan Gents klinkt, een trillende bas van Goethals en drums die als mokerslagen klinken. Lawaai zou ons moeder zeggen, wel met gevoel van melodie, een Partisan-song kun je zelfs meezingen. Misschien is het allemaal niet zo bijster origineel (wat is dat wel), maar ontzettend intens. Buiten was de temperatuur aangenaam genoeg, het concertpubliek bleef echter binnen om geboeid naar het drietal kijken. We zullen nog veel van ze horen, geloof ons.
De Amerikaan Domenic Palermo zat oorspronkelijk bij de hardcorepunkband Horror Show , maar doordat hij tijdens een gevecht iemand met een mes neerstak belandde hij voor twee jaar in de nor waardoor de band werd ontbonden. Een trieste en turbulente periode die Palermo met het oprichten van Nothing wilde vergeten. Palermo blijkt ook een man van ijzeren principes te zijn. Toen Tired Of Tomorrow (de opvolger van het alom geprezen debuut Guilty Of Everything ) op Collect Records zou uitkomen, deed hij van alles om dit te stoppen. Uiteindelijk raakte de band opnieuw op hun oude label Relpase Records dat vooral veel noisereleases uitbrengt. Palermo vertelde in Antwerpen dat je voor zijn part het nieuwe album op Relapse mocht stelen, maar dat dit toch beter is dan een plaat uitbrengen op Collect Records waarvan één van de geldschieters (Martin Shkreli) de man is die in de VS de prijs van medicijnen tegen aids de hoogte injoeg. Qua geluid past Nothing trouwens prima bij Relpase Records, naast shoegaze (van Ride tot The Telescopes) hoor je ook een stevige portie noiserock dat herinneringen oproept aan de SUBPOP-hoogdagen.
De band liet er in de Trix geen gras over groeien. Zonder stoppen (op een anekdote over het feit dat je in de Trix als artiest steeds lekkere lasagne krijgt) speelden de vier in een schroeiend tempo het beste uit hun twee platen. Je hoort vertrouwde 90s-indienoisegeluiden en zelfs een beetje de postmetal van Neurosis , toch werd je vooral door een niets doorlatende geluidsmuur meegezogen. Nothing is shoegaze, en er worden heel wat gitaareffecten gebruikt, toch is dit een band die naar de toekomst kijkt, en niet zomaar het verleden herkauwt.
Nothings mix van punk, hardcore, noise en shoegaze laat je geen nieuwe muzikale horizonten verkennen. Je hebt het allemaal al eens gehoord, zeker als je een alternatief kind van de jaren 90 bent, desalniettemin bewees de band uit Philadelphia in de bijna uitverkochte Trix met bravoure hun muzikale kunnen.
