Ook al maken Jonathan Donahue en Sean Mackowiak (Grasshopper) als samen muziek sinds 1989 als Mercury Rev, kunnen we toch zeggen dat de heren de laatste jaren iets minder actief zijn. In 2019 brachten ze nog het tribute-album Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited uit met Norah Jones, Hope Sandoval, Rachel Goswell, Phoebe Bridgers, Marissa Nadler, Beth Orton en Lucinda Willams, maar hun laatste album The Light In You met eigen songs verscheen wel zo’n negen jaar geleden. Maar dit jaar kregen we uit het niets een nieuwe plaat.
In september verscheen het negende Mercury Rev-album Born Horses waarop de band iets helemaal anders brengt dan wat we gewoon zijn van hen. Donahue sprak zijn tekst meer in dan te zingen en muzikaal klinkt nog meer zweverig, af en toe wat jazzy en de arrangementen zijn breder dan ooit. Zelf noemen ze het dan ook een combinatie van psych, jazz, folk, barok en ambient. Ze werkten samen met de Oostenrijkse toetseniste Marion Genser en multi-instrumentalist Jesse Chandler (Midlake). Live wordt het viertal bijgestaan door Joe Magistro op drums, J.B. Meijers op gitaar en Flugelhorn en Chris Heitzman op bas.
Nina Savary mocht de avond openen. Deze Franse multidisciplinaire artieste werkte eerst aan een aantal verschillende artistieke projecten (muziektheater, opera, dans en acteren) voor ze door de muziekmicrobe werd gebeten dankzij een samenwerking met Laetitia Sadier van Stereolab. In 2013 debuteerde ze met het coveralbum Tales Of Fire en acht jaar later verscheen de opvolger, het dromerige Next Level Soap Opera met eigen composities.
Blijkbaar heeft Savary in die drie jaar tijd nog geen nieuwe songs geschreven, want in Leuven kregen we alleen maar songs uit dat laatste album die ze opnam met haar partner David Thayer en tal van andere muzikanten, maar om deze songs live te brengen op deze tour stond het meeste van de muziek gewoon op backingtrack zodat Nina zich volledig kon focussen op haar zang en het geheel af en toe aanvulde met subtiele soundscapes of een gitaar.
Muzikaal komt Savary dicht in de buurt van het album Felt Mountain van Goldfrapp met dromerige soundscapes en af en toe een vleugje 70’s psychedelica. De meeste van haar liedjes zingt ze in het Frans, maar sommige ook in het Engels.Op het laatste nummer uit haar set Next Level Soap Opera trakteerde ze het publiek op een dansje, dat aan de set een theatraal tintje gaf waarin we maar weinig meerwaarde zagen. Haar songs daarentegen zijn wel de moeite waard. Alleen zouden we ze weleens graag horen met een liveband.
Net voor Mercury Rev op het podium kwam weerklonk Shanti-Mantra van Ravi Shankar door de luidsprekers van Het Depot, een song die wat aansluit bij het laatste album van deze band uit Buffalo. Maar het zestal begon toch met een oudje: het prachtige The Funny uit Deserter’s Songs. Helaas viel dit wat in het water omdat Mackowiak zijn gitaarversterker heel luid had gezet en het ook nodig vond om deze naast zich te zetten en te richten naar het publiek. Hierdoor hoorden we de subtiele aanvullingen van zijn bandleden bijna niet, zelfs Donahue hoorden we nauwelijks zingen. Het viel dan ook op dat er al snel een lege plek ontstond in de zaal waar de gitarist zijn versterker stond.Gelukkig werd de geluidsmix na deze song aangepast en kregen we daarna een perfect geluid bij Tonite It Shows dat een heel intense outro kreeg. Bij Vermillion merkten we op dat de aanvulling van Jesse Chandler echt wel een meerwaarde heeft in het groepsgeluid, hij neemt niet alleen de keyboardpartijen voor zijn rekening maar vult de songs ook knap aan met saxofoon en dwarsfluit zodat de heftige gitaarriffs van Grashopper een mooie aanvullingen kregen.
Daarna kregen we de Bob Dylan-cover Love Sick wat de band volledig naar zijn hand heeft gezet en er een hele knappe psychedelische versie van neerzette. Vervolgens volgde een mooie ingetogen versie van Runaway Raindrop waarbij Grasshopper zijn gitaar even aan de kant zette om deze song in te vullen met zijn klarinet. Die subtiliteit was bij Goddes On A Hiway ver te zoeken, deze song werd veel sneller gespeeld en kwam ook soms wat chaotisch over. Donahue kon bijna niet volgen met zijn tekst en leek wat op een verplicht nummertje dat ze liever niet meer willen spelen.
Met Ancient Love kregen we eindelijk het eerste nummer uit het nieuwe Born Horses. Daar viel toch weer op hoe knap deze song wel is en hoe dit zestal dit geweldig kan inkleuren. Hier zette J.B. Meijers zijn gitaar aan de kant om wondermooie klanken uit zijn flugelhorn te halen die nog mooier klinken met de aanvulling van Chandlers sax. Wij keken uit naar meer nieuwe songs, maar kregen daarna het oudere meeslepende Tides Of Moon, wat natuurlijk ook een pareltje is. Dan volgde nog het prachtige nieuwe Your Hammer, My Heart (tevens ook de laatste nieuwe song) waar Marion Genser de intro verzorgde op harmonium wat machtig mooi klonk in combinatie met de dwarsfluit van Jesse Chandler.Dan pakte de band terug uit met ouder werk. Het nog steeds verbluffend mooie Holes, het magistrale Opus 40, waarbij Donahue het nummer even verrijkte met mondharmonica en werd afgesloten met een stevige rock outro. Natuurlijk kon de klassieker The Dark Is Rising niet ontbreken en dat werd dan ook het laatste nummer.
We kunnen moeilijk zeggen dat het over heel de lijn een vlekkeloos optreden was van Mercury Rev in Het Depot. Maar er waren genoeg hoogtepunten die de minpunten allemaal wegveegden. Alleen spijtig dat er zo weinig songs uit Born Horses in de set zaten. Misschien houden ze die achter de hand in 2025, want dan komt deze geweldige band terug naar ons land. Op 22 maart staan ze in OM in Seraing en de dag erna in Wilde Westen in Kortrijk.
Nina Savary: Facebook – Instagram
Mercury Rev: Facebook – Instagram