“Binnenkort kom ik met een nieuwe plaat, ge komt dan toch naar de cd-voorstelling, hé?”. Niels Geerts had ons er al goed op tijd attent op gemaakt dat er nieuw werk zat aan te komen. En sinds zaterdag 21 december is Geerts’ vierde album een feit. Planet Niels werd zaterdagavond voorgesteld in een uitverkochte Gouden Zaal van Kunstencentrum Nona.
“We gaan wel niet alles van de plaat spelen” aldus Geerts, “we laten de mensen nog wat op hun honger”, vulde bandlid Patrick Riguelle aan als goed verkoopargument. Niels & Friends speelden een korte set met alvast zes smaakmakers uit Planet Niels, een erg aangename eerste kennismaking met het nieuwe werk.
De vrienden van de immer goedlachse Niels Geerts, wereldberoemd en geliefd in Mechelen, zijn niet van de minsten: Patrick Riguelle op lapsteel, akoestische en elektrische gitaren en zang, Bert Embrechts op bas en backings, Harmen Goossens op cello en Ramses Van den Eede op percussie en drums. Niels zou ze één na één aankondigen, maar eerst stelde Elke Vandersypen de muzikant een paar korte vragen. Zo leerden we dat de titel Planet Niels gekozen werd, omdat de muziek niet in een vakje te stoppen valt, typisch Niels is, of van een andere planeet zou kunnen komen. Planet Niels dus. “Ik doe Zappa-noten, maar niet bewust. Zappa deed het erom”, wist Geerts ons te vertellen, uitgerekend op de verjaardag van Frank Zappa. En net dan die cd-voorstelling: toeval bestaat niet!
“Toen ik dit liedje schreef, vond ik het een INXS-vibe hebben, maar toen bleek het wel wat op George Michael te lijken, en ik ben niet zo’n fan van die man, maar toch ben ik er uiteindelijk wel blij mee”, kondigde Geerts Guilty Pleasure aan. Niels zette in, en we snapten de verwijzing naar George Michael, de riff heeft wel wat weg van Faith. Gedragen door Geerts riff deed Riguelle wonderlijke dingen op de lapsteel terwijl hij ook de zang voor zijn rekening nam. Harmen Goossens toverde mooie celloklanken tevoorschijn, de ritme-sectie Embrechts-Van den Eede klonk erg hecht.
Bad Moon “Eigenlijk Bad Moon Rising”, vertelde Niels, “maar dat mocht niet van Creedence Clearwater Revival”, grapte Riguelle. Dat Bad Moon allesbehalve een CCR-cover is, maar een erg mooie jazzy bluessong, bleek als snel. Geerts speelde hier wat ruwer, Riguelle schitterde weer op lapsteel, zong voortreffelijk en hanteerde ook de bluesharp.
Of we wisten dat Niels graag snoepte, vroeg hij ons “Vooral witte chocolade mousse, maar daar ben ik mee gestopt”, verzekerde de gitarist ons. En zo blijkt Goodbye Sweetie Pie het logische vervolg én antwoord op White Chocolate Mousse dat op Tastes Like More (2017) prijkte. Mooie harmony vocals van Embrechts en Riguelle en de track deed ons spontaan ook even aan The Beatles denken, jawel.
Op het album staan drie odes aan Het Zennegat in Battel, “We komen daar graag en veel”, wist Niels ons te vertellen. Zaterdagavond werden we getrakteerd op Zennegat Dawn. Knappe cellopartij van Goossens, fraai samenspel van Geerts’ akoestische gitaar en Riguelles lapsteel. Fijne sfeerschepping ook, en een mens werd op slag benieuwd naar de andere twee Zennegat-ballades natuurlijk. Deze Zennegat Dawn klonk alvast erg goed.
“Oorspronkelijk heette dit nummer Been A Girl, maar we hebben de titel veranderd”, verklapte Niels ons. En ook onder de vlag Who Will Be Me, bleef de genderthematiek overeind. Geerts & Riguelle beiden op akoestische gitaar, Riguelle op zang. Oogjes toe en je waande je even bij Nirvana Unplugged zowaar…
Uit Spread Love or Stay Home (2019) kregen we een verkwikkend Aska Me. “Een beetje een cover, want Patrick zette er een tekst van Moondog op”. Riguelle vroeg of we wisten wie Moondog was en duidde even dat het de componist Lous Thomas Hardin betreft (1916-1999), die zijn alter-ego bedacht nadat hij blind werd: het laatste wat hij zou hebben gezien was een hond die naar de maan huilde. We leerden ook dat Stef Kamil Karlens dan weer bij Moondog de mosterd haalde voor Moondog Jr, dat hij later op vraag van Hardin moest veranderen (Zita Swoon). Maar terug naar de muziek en deze voortreffelijke song van Niels & Friends, hier gebracht in een frivool cabaretesk tempo en vibe. Knap gedaan.
“We zijn al aan ons laatste nummer toe”, moest Niels ons bekennen. “Maar binnenkort spelen we weer wat langere concerten”, stelde hij ons gerust. En met een energiek, levendig, potig en wat dreigend Circus, met geweldige cellopartijen en vinnig gitaarspel, een laatste traktatie uit Planet Niels, werd de set besloten.
Er werd – hoe kan het ook anders – om een bisnummer geroepen. Niels & Friends konden aan die roep niet weerstaan en hernamen Guilty Pleasure, dat toch echt wel meer is dan dat liedje met die riff die op Faith lijkt. Veel meer. Niels straalde en dankte iedereen uitvoerig en hartelijk.
Menigeen nam na afloop een cd of lp mee van Planet Niels, die Geerts met alle plezier ook signeerde. Meer over het album lees je in onze bespreking elders op deze site. Maar we geven je nu al mee dat dat een fijn plaatje werd, uitgegeven op het Quest4 label.
Foto’s: Tricky Troostie voor daMusic.be
Website • Facebook • Instagram
