De Belgische undergroundscène is tot veel in staat. Bewijs: de grote opkomst in De Biekorf voor drie bands die naar airplay kunnen fluiten, maar door een goed doorgedreven mond-aan-mond reclame steviger in hun schoenen staan dan menig ander band.
Het mooiste aan het verhaal is zonder meer de diversiteit van de genres. De ene kon rekenen op de support van de local scène, terwijl de andere het moest hebben van een tweetal jaar hard zwoegen en nog een ander voor een release waar hard naar werd uitgekeken.
Noem het voor onze part slimme marketing, feit is dat de drie Belgische bands in de Brugse Biekorf bewezen dat de muziekscène van het vaderland steviger dan ooit op zijn poten staat.
Amper twee dagen terug zagen we hoe Sunflower de Gentse Charlatan feilloos inpalmde. We wisten wat we moesten verwachten, maar we hadden in amper 48 uur enorm weer zin in nog een portie Sunflower. Na afloop vertelde iemand die het kan weten dat deze Brugse band hem deed herinneren aan een kruisbestuiving van The Jesus & The Mary Chain en Joy Division. Een vergelijking die ons ook wel iets zegt, want zanger Brent De Wulf lijkt al even bezeten te zijn als Ian Curtis, en die shoegaze (of zo u het wil dreampop) hoor je er zeker in. Voeg daar ook nog wat Iceage aan toe en je komt eigenlijk uit op een band die je doet concluderen dat je met stevig gerief bezig bent. Hoe lang het gaat duren weten we niet, als het al niet gebeurd is, maar Sunflower is een ijzersterke speler in de Belgische scène. Genialiteit gecombineerd met subtiliteit. De verdrijving van demonen…en als we dat schrijven komenwe bijna uit op de tweede act van de avond: Teen Creeps.
Birthmarks, het debuut van Teen Creeps, en wel eentje op PIAS. Fuzzgedreven gitaarnoisepop met wortels in de jaren 90, maar nooit vergeten dat de kalender op 2018 staat. Voor één keer is het geluid van de plaat bijna gelijk aan die van de liveset en in hun geval is dat alleen maar goed, gewoon omdat Teen Creeps voor rauwheid staat. De manier waarop Bert Vliegen zijn teksten zingt (met gevoel, en hoe!), de wijze waarop Joram zijn gitaar behandelt (er alles uitkrijgen wat er in zit) of hoe Ramses zijn drums net niet naar de verdoemenis mept. Buffalo Tom, Dinosaur Jr. of zelfs Nirvana zijn nooit ver weg. Of we dat een bezwaar vinden? Neen, want Teen Creeps laat u op minder dan een uur tijd opnieuw beseffen dat er bloed door je aderen stroomt.
Oefening baart kunst hoewel we geen seconde aan de kunde van Newmoon hebben getwijfeld. Als de teller juist staat is het twee jaar geleden dat hun debuut Space uitkwam. Een plaat over het zoeken naar je plaats op de wereld en het besef dat alles niet zo uitzichtloos is of het soms lijkt, aldus frontman Bert.
Het is hoog tijd om een nieuwe plaat in te blikken en dat beseffen de shoegazers zelf ook maar al te goed. Het concert in Brugge was een soort van voorlopig eindstation, maar een perfect aanknopingspunt op de triomf van vorig jaar (hun optreden op Cactusfestival).
Nieuwe nummers werden niet gespeeld. Die zijn er toch niet, of toch niet in de fase dat Newmoon ze wil. Wat wel opvalt is het alsmaar hoger wordende niveau. Je kan wel zeggen dat dit normaal is, hoe meer je speelt hoe beter je wordt, toch staat Newmoon op een zeer hoog niveau. Een optreden dat tot in de puntjes was geperfectioneerd. Nu de studio in en ons wederom verbazen. Makkelijk wordt het niet, wel zijn we zeker dat ze het zullen doen.
