Op 26 april 1999 stierf Adrian Borland. Wat de Britse muzikant hoopte, gebeurde na diens dood: erkenning. Ergens vanuit de hemel (waar dat ook mag zijn) kan Borland zien hoe vandaag jonge en oude muzikanten met zijn postpunk dwepen, want The Sound (en ook zijn genegeerd solowerk) behoort zonder enige overdrijving tot één van de meest aangrijpende geluiden ter wereld. Agressie en emotie, twee contrasten die je steeds in zijn werk terugvindt.
Dat vond ook Peter Slabbynck (frontman van Red Zebra, nu EX-RZ) en samen met een bende bevriende muzikanten besloot hij om een ode te brengen aan zijn muzikale held met New Dark Age: een tributeband van The Sound. Het is meer dan zo maar een wilde collectie songs, alles moest tot in de puntjes kloppen en daarom worden er alleen maar songs uit de twee eerste albums gespeeld (Jeopardy en From The Lions Mouth).
Samen met muzikale duizendpoot Steven Janssens, bassist Frits Standaert , keyboardspeler Niels Verheest en drummer Kurt De Waele staat Slabbynck op podia voor oudere wavefans die de sfeer van weleer willen herbeleven en jonge snaken die nooit de kans hebben gehad om het origineel te zien. Onlangs stond New Dark Age in Londen, op zaterdag 29 oktober was dat in hartje Aalst.
Wat maakt een tributeband uniek? Je kan stellen dat de kopie even goed als het origineel moet zijn, maar dat is natuurlijk pure nonsens. Slabbynck weet dat hij Borland niet is (niemand is dat), maar de man toont enorm veel respect voor diens muziek door er zijn eigen geluid van te maken, en dat siert hem (en de rest) enorm. Slabbynck klinkt niet als Borland en dat wil hij ook niet, hij is gewoon Peter Slabbynck. Ook de vier andere muzikanten vergeten geen seconde dat de essentie postpunk uit de jaren 80 is. Geen verkrampte eigentijdse versie dus, wel klinkt New Dark Age zoals The Sound dat destijds deed: rauwe postpunk die als een speer je hart doorboort. We zullen maar doen zoals Slabbynck het zelf in Cinema aankondigde: de nummers hoeven geen introductie. Het publiek genoot, en de stralende gezichten toonden duidelijk aan dat ze er de volgende keer weer zullen staan.
Wat voor The Sound geldt, is nog meer van toepassing bij Joy Division. Iedere band vertelt in zijn bio (te pas en ten onpas) dat de legende uit Manchester hun grote invloed was. Vaak is het niet meer dan wat hippe namedropping, en nog meer hoor je hoe moeizaam verschillende muzikanten proberen om een Ian Curtis-kloon te zijn. Lukt niet, en net als Slabbynck het met Adrian Borland doet, blijft ook Peter zichzelf. Het resultaat loont, Curtis wordt daarmee met recht en reden als de beste Joy Division-tributeband beschouwd.
Curtis is vooral donker en rauw. De songs hoeven niet perfect te klinken (hoewel ze dat meestal wel zijn), maar worden op een punky wijze gebracht. Het beste uit Unknown Pleasures en Closer werd gebracht. De zaal ontplofte en hoe vreemd het ook allemaal lijkt, geen mens die op dat moment aan Joy Division dacht, we zagen gewoon Curtis. En tja, als je dat als tributeband kan, dan overstijg je de rest.
