Nemo, de moniker van Nicolas Vlaeminck uit Zwevezele mag deze avond in gang trappen. De jonge West-Vlaamse singersongwriter won Westtalent in 2015 en in 2016 werd hij geselecteerd voor Humo’s Rock Rally. Dromerige indiesongs met een vleugje Americana. Fluisterpop vergelijkbaar met Sparklehorse, Sufjan Stevens en Rhye. Nicolas heeft dan ook een vergelijkbaar hoog, ijl en kwetsbaar stemgeluid en dezelfde voorliefde voor karaktervolle, melancholische en dromerige songs. Inspiratie voor zijn artiestennaam haalde hij uit de film Mr. Nobody.
Het is alvast een charmante, maar lichtjes onzekere verschijning die achter de micro kruipt. Gitaar op schoot, een resem pedalen aan zijn voeten en een soort mini-keyboard aan zijn linkerkant. De schuchtere jongeman legt ons uit dat hij in zijn thuisstudio 40 gitaren en een pak andere instrumenten gebruikt die hij hier niet ter beschikking heeft. Vandaar ook de pedalen en keyboard om ter plekke loops te creëeren en deze direct te integreren in de liveset. Het zal sowieso lichtjes anders klinken dan de opnames weet hij ons te zeggen. Hij excuseert zich ook al op voorhand dat hij verkouden is en het dus af en toe eens kan misgaan. Alle begrip, zangers zijn ook maar menselijk, ziektebeestjes maken geen onderscheid. Er heerst een aangename, intieme sfeer in café Commerce. Jammer dat er niet echt veel volk opgedaagd is.
Vanaf het eerste nummer, het ontroerende Snow is het duidelijk dat Vlaeminck een begenadigd zanger en muzikant is. De onzekerheid die we tussen de nummers door zien, valt als sneeuw van zijn schouders zodra hij begint te spelen. Het weemoedige Monsters heeft ons helemaal in z’n greep. Ondanks de ietwat opgewekte melodie voelen we toch een donkere ondertoon die alleen maar versterkt wordt door de aangrijpende tekst. Onze nekharen komen recht en een koude rilling loopt over onze rug. In tegenstelling tot Superwoman dat ons dan weer een warm, blij kampvuurgevoel bezorgt. Ook het volgende nummer, waarvan we jullie de titel moeten schuldig blijven, is een streling voor het oor. De knappe fingerpicking en het fraaie freewheelen met het keyboard en de loops zijn, ondanks nog wat schoonheidsfoutjes, op z’n minst indrukwekkend.
Nicolas Vlaeminck is een multitasker die hier alles tegelijk voor zijn rekening neemt. Bewonderenswaardig, maar de show zou er volgens ons baat bij hebben om wat versterking te krijgen van enkele muzikanten zodat de zanger zich meer kan focussen en de songs beter tot hun recht kunnen komen. Wat live in elk geval meer dan goed zat was die mooie hoge, breekbare en gekwelde stem die in sommige nummers heel hard neigt naar Rhye. Af en toe horen we inderdaad wat heesheid in zijn stem te wijten aan die verkoudheid. Storend is het in elk geval niet. Het optreden van vanavond overtuigde ons nog niet helemaal. De set zit nog wat chaotisch in mekaar en er moet zeker nog wat aan de live-sound/performance geschaafd worden. De afregeling van het geluid laat hier en daar ook nog te wensen over (storende bas). Maar daarvoor dienen sessies zoals deze van Inuit nu juist. Om een podium te bieden aan jong talent en hun de kans te geven om dingen uit te proberen en te groeien. Waar we wel van overtuigd zijn is van het talent en het groeipotentieel van de West-Vlaamse singersongwriter.
Zoals hij ons wist te vertellen, heeft hij nog één en ander in zijn mars. In mei brengt hij nieuw materiaal uit in eigen beheer en gaat hij op zoek naar een goeie band om live grootster te kunnen uitpakken. Wij kijken er met veel plezier naar uit en volgen Nemo ondertussen verder op Soundcloud in afwachting van zijn Vi.be account dat er zit aan te komen.
Tijd voor de tweede set vanavond, Catbug, en gelukkig is er al wat meer volk opgedaagd. Een tijdrijzende kat met vleugels uit de animatiereeks Bravest Warriors die brownies bakt, dat is Catbug. Of toch tenminste de artiestennaam van de eigenzinnige, katliefhebbende Paulien Rondou. De jonge Antwerpse singersongwriter brengt folk en lofi-indie die ze thuis op de boerderij schrijft en dat hoor je ook in haar muziek. Haar stem werd al vergeleken met Feist. Ons doet ze af en toe wat denken aan Joni Mitchell en Carly Simon: breekbaar maar toch krachtig en veelzijdig. Paulien vertelt ons dat haar muziek gaat over het ronddwalen in de natuur, over dieren, het leven en het alleen zijn en rust vinden. Een grappige, lieftallige verschijning met een grillige, lichtjes naïeve kijk op het leven, net zoals haar liedjes.
Op plaat beschikken de nummers van Catbug over een rijk arrangement met een veelvoud aan instrumenten: gitaar, synthesizer, blokfluit, xylofoon en orgel. Live krijgen we een ‘gestripte’ versie te horen: enkel een akoestische gitaar met Pauliens stem als middelpunt. Dit wordt onmiddellijk duidelijk in opener How Then dat op plaat een amusant orgeldeuntje heeft. Live enkel met gitaar voelt het nummer sober maar authenthiek aan. De hese vibrato in de stem van de Antwerpse is hypnotiserend. Ook op Cat Prince en Universe, dat meteen ook de naam van haar debuutalbum is geworden, demonstreert de jonge Antwerpse over wat een prachtige stem én eerlijk schrijverstalent ze beschikt. Intieme nummers waarvan je met gesloten ogen wegdroomt, genietend van dat mooie stemgeluid en de hartberoerende teksten. Hoge tonen, lage tonen en warme vibrato brengt ze moeiteloos, met overtuiging en met gesloten ogen.
Paulien gaat helemaal op in haar nummers en dat versterkt haar geloofwaardheid. Zeker als de singersongwriter in haar bindteksten het heeft over haar (kinderlijke) dromen over brieven schrijven naar koningin Mathilde waarin ze vraagt of deze haar muziek mooi vindt. Of over een wereld waarin wij allemaal dassen zijn in een dassenburcht waar iedereen gelukkig kan zijn en niet moet wakker liggen van mensenrechten. Die sfeer van naïviteit en puurheid in haar teksten en melodieën zijn niet ‘gespeeld’ maar zijn deel van de Antwerpse en dat hoor en voel je tijdens zo een live-optreden. De feelgood singles Kingfisher en Eyes Too Small zijn pareltjes, des te meer nog live. Liedjes waarbij je spontaan beelden ziet verschijnen van een heerlijke zonnige zomerse dag. Een weide gevuld met paarden, koeien, vogels, poezen enz… waarin we neergevleid in het gras met een sprietje tussen de tanden, naar de wolken turen. Een intens gevoel van geluk en rust overvalt ons.
Eerlijkheidshalve moeten we ook toegeven dat niet alle nummers ons (en het aanwezige publiek) even hard konden boeien. Hoewel Paulien met een geweldige stem en een natuurlijke présence gezegend is, is een ganse setlist zonder andere instrumenten in dit geval soms iets te eentonig waardoor de aandacht soms verslapt. Een intieme set die hier en daar met die charmante blokfluit of dat leuke orgeldeuntje opgesmukt wordt, zou net iets beter klinken.
Dit gezegd zijnde kunnen we niet naast het onversneden talent van deze jongedame kijken. Of beter gezegd: horen. Dat deed Trix alvast niet want Catbug mag het komende jaar verder werken aan haar muziek als artist in residence en ook haar debuutalbum Universe is intussentijd verschenen op Illuminine Records. Ga dit zeker eens beluisteren op Spotify en als je een live concertje van deze inspirerende artieste kan meepikken, zeker doen!
