Op dinsdag 12 augustus zorgde de organisatie van OLT Rivierenhof voor een sublieme line-up. Als hoofdprogramma stond Joan As Police Woman geprogrammeerd, maar voordien kregen we eerst nog de geweldige Cassandra Jenkins en alsof dat nog niet genoeg was mochten Naima Joris en gitarist Vitja Pauwels de zwoele avond openen.
Na haar prachtige debuutplaat While The Moon dook Naima Joris terug in de covers met haar vaste gitarist Vitja Pauwels. Het resultaat was het album Enjoy The Silence waarop Joris heel sobere versies brengt van nummers van onder andere Depeche Mode, Nick Drake, Tom Waits, Moses Sumney, Gillian Welch, Radiohead en Billie Holiday. Het was die plaat die het duo kwam voorstellen in het Deurne.
Was de tribune nu halfleeg of halfvol toen Naima Joris aantrad? Laten we het maar op halfvol houden. Hoe het ook zij, het kon Naima en Vitja niet deren en ze brachten de donkere liedjes en covers met veel passie en overtuiging. De duistere gitaarlicks van Pauwels gaven het duistere randje dat steeds rond Joris gezang hangt, nog meer glans.
Naima Joris en bindteksten… het zal nooit wat worden, en ook nu weer klonken ze chaotisch. Deze keer had ze ook nog last van de warmte waardoor ze zich nog meer onwennig voelde op het podium. Nochtans was dat nergens voor nodig want wat klonk alles mooi, intens en pakkend. De knappe versies van Enjoy The Silence, From The Morning en het machtig mooie Bellybutton zorgden stuk voor stuk voor kippenvel momenten. Ze vertelde dat ze het heel moeilijk vindt om eigen nummers te schrijven, maar die onzekerheid is nergens voor nodig, want wat ze schrijft is gewoonweg prachtig. Blijkbaar deelde het publiek, dat tegen het eind van de set rijkelijk was toegestroomd, die mening want ze kreeg een daverend applaus.
De New Yorkse singer-songwriter Cassandra Jenkins kreeg vorig jaar met het album My Light, My Destroyer eindelijk de aandacht die ze verdiende. Haar twee voorgaande platen zijn eigenlijk even indrukwekkend, maar My Light verscheen op een iets groter label (Dead Oceans, dat ook de platen uitbrengt van onder andere Phoebe Bridgers, Slowdive, Kendrick Lamar en The Tallest Man On Earth) waardoor ze eindelijk een breder publiek kon bereiken.
De set van Cassandra Jenkins ging verder op de dromerige, ingetogen lijn van de vorige act. Jenkins zag er een beetje uit als een gothic elfje met glitters op haar gezicht. De New Yorkse bracht drummer Noah Hecht en bassist Ian Davis mee en gitarist Adam Brisbin gaf de liedjes wat meer body met zijn stevig gitaarwerk. Ze maakt vooral dromerige, folky liedjes die helemaal passen bij haar zachte stem, dus was het af en toe nodig dat Brisbin het publiek wakker schudde met zijn tegendraadse gitaarspel.
We kregen vooral nummers uit haar recentste album die werden afgewisseld met songs uit de vorige plaat An Overview On Phenomenal NatureI. Hard Drive werd met een nieuwe tekst – die was aangepast aan wat er tegenwoordig allemaal fout loopt in de wereld – gebracht en ze speelde ook een cover van Happen van stadgenoot Nick Hakim.
Deze week was er ook de digitale release van haar nieuwe instrumentale plaat My Light, My Massage Parlor (de fysieke release is pas voor 5 september) waarin ze haar fascinatie voor het massagesalon in haar straat verwerkte. Hieruit kregen we een intieme bewerking (mét tekst) van Halley (stond ook op haar debuutplaat) dat ze in duo bracht met Ian Davis op akoestische gitaar. Tussen sommige liedjes speelden er geluidsfragmenten, soundscapes en stemmen die aansloten bij de nummers. Ze bracht een mooie, warme en magische set die in de sprookjesachtige setting van het OLT perfect tot zijn recht kwam.
De afgelopen maanden was Joan Wasser als keyboardspeler op tournee met Iggy Pop maar nu mag ze terug met haar eigen muziek de hort op. Samen met drummer Jeremy Gustin (The Ah) en gitarist Will Graefe staat ze deze zomer op een paar festivals waarbij ze haar vorig jaar verschenen 10de album Lemons, Limes And Orchids nog eens in de verf komt zetten. Dat doet ze trouwens 24 november ook nog eens in 30CC in Leuven.
Het was zalig om te zien hoe Joan en haar twee muzikanten zo’n intense band hebben dat ze geen woorden of blikken nodig hebben om elkaar te verstaan. Alles klonk zo spontaan en perfect dat het steeds opnieuw genieten is van wat ze brengen.
Vorig jaar nog stelde Joan haar plaat voor in de Botanique en daar deelde ze haar set op in twee delen met een kleine pauze, In het OLT liet ze die pauze achterwege al bleef het duidelijk dat het concert uit twee delen bestond.
Het eerste deel stond vooral in het teken van haar recentste plaat en klonk soulvol en zelfs funky. In het tweede deel werden meer oude liedjes uit haar rijke oeuvre gespeeld. Die klonken meer ingetogen waardoor ze flink kon uitpakken met haar geweldige stem waar na al die jaren nog geen sleet op zit, sterker zelfs, haar stem wordt altijd maar beter. Tijdens de wissels tussen keyboard, gitaar en piano, struikelde ze bijna over haar hoge hakken, gelukkig kon ze haar evenwicht nog net behouden en de set mooi afmaken.
Na afsluiter The Magic kregen Joan en haar twee kompanen een oorverdovend applaus zodat ze nog eens terugkwamen voor een kleine bisronde die afsloot met het wondermooie Tribute To Holding On. Eén hoogtepunt van de set noemen zou oneer doen aan de pracht van heel het optreden, want wat een topper is dit toch!
Naima Joris: Facebook – Instagram
Cassandra Jenkins: Facebook – Instagram
Joan As Police Woman: Facebook – Instagram