Tom Mcrae die Crazy Horse geleend heeft van Neil Young? Maar neen! De band die ons zaterdagavond in Mechelen stond te verdrinken in pure schoonheid en gebalde gitaargloed was Mooneye! Dé revelatie van De Nieuwe Lichting van 2019 bracht vorig jaar met Big Enough een eerste plaat uit en doet nu het clubcircuit aan met een traktaat uit dat debuut én met gloednieuw werk.
Singer-songwriter Michiel Libberecht en de zijnen deden niet minder dan de uitverkochte zaal gul verwennen met fraaie pop parels; rockers en tearjerkers, goed voor dansbeentjes… met dank aan die zalige ritmesectie, en kippenvelmomentjes om U tegen te zeggen.
Het genieten begon al vroeg, zaterdag. Daar zorgde de jonge singer-songwriter Ciska Dhaenens, kortweg CISKA voor. Enkel gewapend met akoestische gitaar en gezegend met een prachtig stemgeluid wist de Gentse de zaal meteen stil te krijgen, of toch ei zo na. Maar zelfs de stemmen van die meest hardnekkige lallers, ‘dutch disease’ weet je wel, verstomden een weinig later bij zoveel vocale pracht.
Die stem deed ons vaak denken aan een jonge Heather Nova, en ook Hope Sandoval (Mazzy Star), in minder mate qua stem maar veeleer qua ‘stijl’, ook aan recente indie-helden als Adrianne Lenker en Julia Jacklin. Aan sommige nummers is nog wat werk, andere songs klinken nu al behoorlijk en bekoorlijk en ronduit beklijvend, ferm gedipt in een zee van melancholie en welt schmertz. Daar houden we wel van.
De zangeres slaagde er ook in ons Give me an Utopia (is dat ook de titel, Ciska?) mee te doen zingen, maar niet zo goed als zij natuurlijk. Ze eindigde toepasselijk met Thinking About Leaving en omdat ook Mooneye een song met die titel heeft, herdoopte Ciska het nummer tot ‘ode aan Mooneye’. Goede zet!
Check en volg deze jongedame want aan potentieel geen gebrek.
Michiel Libberechts Thinking About Leaving zat natuurlijk in de Mooneye-set of wat had je gedacht? En vrij vooraan in de set zelfs als eerste song met volledige band. Eerst kwam Libberecht moederziel alleen om te starten met een bloedmooie mini-akoestische set. Of This Thing ons meteen duchtig bij ons nekvel greep? Check!!!
Thinking About Leaving, de eerste song met full band dus, klonk lichtjes magistraal, en dat is een superlatief dat we gewoon op de hele performance kunnen kleven. Hoeft het nog gezegd dat Libberecht een geweldig goede songsmid is en gezegend met gouden keel? Het viel ons nu pas op hoe de stem soms wat aan Tom McRae doet denken, voorwaar geen slechte geloofsbrief denken we dan! Dat Libberechts songs even tijdloos als meesterlijk klinken als vele van zijn voorbeelden zoals onder meer en Neil Young en R.E.M. is een open deur in trappen.
Het lastige technische probleem met de font end kabel, waardoor soms stukken zang of gitaar wegvielen in de geluidsmix, konden ons niet beletten ongelooflijk hard te genieten van de pakkende tearjerker die Don’t Ask Where I’ll Be is. En Libberecht liet het ook niet aan zijn hart komen: “Zo, dat was dan de soundcheck zullen we maar denken, nu kunnen we er écht aan beginnen”. En zachtjes: “hoop ik!” Waarop een ronduit formidabel Not The One door de zaal denderde.
New Skin, dat als nieuwe song werd geïntroduceerd, is een instant fave van ons: wat een vibe, wat een zalige gitaarpartijen en wat een geweldige tekst ook. “You don’t have to call me, you don’t have to call on me”. Zo die zit!
Het fenomeen van de rechtopstaande haartjes op de armen en kippenvel alom? Ja, dàt deed Black River met ons, zomaar! Ook heel mooi was de fraaie liefdesballade Laura.
De potige nieuwe single In Between klonk als een ongelooflijk rock-‘n-roll-feestje, waarbij ook het spelplezier van de bandleden er af droop. Eigenlijk doorheen de hele set natuurlijk, maar hier viel dat precies nog net dat tikkeltje harder op. En wat is Ramses Van den Eede een zalige drummer, toch?
Nog veel meer vuurwerk, en meteen voor het laatst die avond in het tweede bisnummer dat het ultieme afscheid van de veel te korte set bleek; een ronduit indrukwekkend en fenomenaal Fix The Heater. Wat een heilig vuur, wat een broeierig episch feest, met grootsheid en branie, wat een geweldige drive ook. Het moet toen geweest zijn dat we noteerden op ons blaadje “Tom McRae steelt Crazy Horse van Neil Young”! Maar, nope: dit is Mooneye!
Eigenlijk rekenen we de band nu al tot de absolute top in muziekland, en vergeten we steeds dat Libberecht en de zijnen nog niet zo heel lang bezig zijn, maar een plaatsje in de galerij tussen grote namen als Tom Petty & The Heartbreakers, Neil Young met of zonder Crazy Horse, Crosby Nash & Young, om er maar enkele te noemen, gunnen we de band van harte! Aan sterk songmateriaal ontbreekt het Libberecht al helemaal niet.
Schrijf maar snel nog wat meer materiaal, en speel gerust een volgende keer een wat langere set, van ons mag het!
Mooneye: Facebook – Instagram
Concertzaak: Facebook – Instagram
