Om de geboorte van Nerve Endings, het debuutalbum van Mind Rays te vieren daagde veel volk op ter hoogte van De Koer in de Brugse Poort vorige week vrijdag. Niet onterecht, de plaat is een regelrechte aanrader en de livereputatie van de band mag er wezen. Twee bevriende bands met attitude warmden het podium op voor de Rays die vervolgens zelf met de nodige flair – wie doet ons wat? – door het eigen feestje walsten.
Niet Dr. Schnabel (‘DRS’) zoals eerder aangekondigd maar wel Mostly Whites trapte iets na acht de luidruchtige party op gang. Dat gebeurde met een kleine valse start. De podiumtechniek liet het trio in de steek nog voor er gestart kon worden. Het trio schoot er de goede luim allerminst bij in -“ons eerste nummer heet technische problemen”- en bracht een rommelige, maar amusante set. Een half uurtje onbekommerd schipperend tussen hitsige garagerock en old school punk. Zelf omschrijven ze het als: “tis lik surf en punk me roare riffs”. Met die omschrijving kunnen we leven.
Toen de band afsloot met Mostly Whites – het eerste nummer dat dit Oostendse drietal met dezelfde naam opnam – bleek uw man ter plaatse niet de enige te zijn die geamuseerd had geluisterd en toegekeken. Nog (veel) werk aan de winkel voor dit trio, maar ze hebben waarschijnlijk meer talent in huis dan ze zelf beseffen. Of durven toegeven.
Youff liet een ander geluid horen en dat was – zoals verwacht – van redelijk verpletterende orde. De bulldozersound van de noisetandem Mahie – Schillewaert is bekend. Het blijft verbazen hoe dit jonge duo met beperkte middelen – bas en drum – een impressionante geluidsmuur optrekt om meer dan één keer ‘u’ tegen te zeggen, een ware cyclonale storing.
Ook Youff hield het kort. Soundcheck included stond de band iets meer dan twintig minuten op het podium. Lang genoeg om met doeltreffende precisie door merg en been te gaan. Forever On The Endless Dail van de laatste release (Meh) vinden we geweldig klinken en dat deed het vrijdag eens te meer.
De jongens van Mind Rays gingen tegen lichtsnelheid van start met Retreat en Still & All. Twee anderhalve minuut – punkrochels, ideaal om de zaak op gang te trekken. Het gevlam hield na die gebalde intro onverminderd aan, zonder te ontsporen. Een eerste adempauze kwam er pas na Trespass aan.
Het beste van de show diende zich aan na de opwarminsgronde. Te beginnen met Like Flies, één van de betere nummers van Nerve Endings. Het tempo ging een eerste maal lichtjes naar beneden in The Ropes– met de bas in een prominente rol – waarna de furie weer de kop opstak als Demuie werd ingezet, tweede single van het album, gevolgd het stilaan klassieke We See. Vier op een rij, vier keer raak.
De band beperkte zich vrijdag niet tot het album en plaatste twee nieuwe nummers op de setlist. Eén van de nieuwe nummers No Protocol ging eventjes de mist in door een haperende microfoon. Zelfs in de licht geamputeerde versie klonk de nieuweling nog best ok.
Na een verschroeiend Follow Suit werd het podium een eerste maal verlaten, zij het niet voor lang. Drie bisnummers bij wijze van afscheid w.o. het nieuwe I’m Hurtin. De noviteit werd kristalhelder gesignaleerd met de boodschap: “euh, dit staat niet op de plaat”. Dat was dan meteen duidelijk.
Bijzonder pittig concert van een pretentieloze band waar je maar moeilijk niet van kan houden. Mind Rays speelt op donderdag 20 april in Brugge (Cactus) met de chaoten van Cocaine Piss. Tickets: 8€.
WOUTER DE SUTTER
