Fotografie: Hannelore Dieleman
De Australiër MF Tomlinson mocht openen voor Torres in het Cactus Muziekcafé en hij deed dat (niet altijd, maar vandaag) solo.
De muziek van zijn ep We Are Still Wild Horses uit 2023 klinkt op plaat wat subtieler en gelaagder. Dat probeerde de singer-songwriter live op te vangen met effectpedaaltjes om wat meer variatie in zijn gitaargeluid te brengen. Helaas kwam dit door een gebrek aan routine allemaal wat stuntelig over, waardoor er pauzes tussen en zelfs tijdens de nummers vielen.
Tomlinson maakte dat goed met zijn natuurlijke charisma en bovendien klonk het songmateriaal niet slecht (nummers zoals A Cloud, End Of The Road). Volgende keer wat minder trucjes en focus op de songs!
Het Cactus Muziekcafé was ondertussen aardig gevuld voor Torres (Mackenzie Scott) die haar zesde album What An Enormous Room, kwam voorstellen in Brugge, tussen Parijs en Amsterdam door. Af en toe steekt deze dame de grote plas over om ook in Europa wat impact te krijgen in het kielzog van concullega’s zoals Sharon Van Etten of Julian Baker, om er maar enkele te noemen. Indie pop-rock dus.
Opener Happy Man’s Shoes is nieuw, maar klonk erg goed live. Op een stapritme kregen we een dansbare start, gevolgd door het oudere Skim dat uit hetzelfde vaatje tapte. Scott droeg een opvallend pak, dat qua snit naar het zuiden van de US verweest, en sterk opvallende schmink aan de ogen die dat dan weer niet deed.
Bij Forever Home kregen we een eerste babbel van een praatgrage MacKenzie Scott. De song gaat over een joviale vriendin Amy die bij haar geboorte ‘Baby Girl’ als officiële voornaam meekreeg. Echt verhaal blijkbaar. Ouders, ze moesten dat verbieden!
Nog uit de nieuwe plaat, Jerk Into Joy, een mooi nummer dat over “moving out of grief” gaat. We houden van de stijl van de nieuwe nummers, wat dansbaarder, maar niet minder melodisch of catchy dan het oudere werk. Frontvrouw Scott beheerst de gitaar onafhankelijk van het zingen en speelt blindelings riffs en melodielijnen in plaats van akkoorden tijdens het zingen. En onder andere op dit nummer, schakelde de tweede gitarist in de band, J.R. Bohannon over op pedal steel om de nummers mee in te kleuren. De synths van Erin Manning (ook backing vocals) vingen ook vaak de baspartijen op.
Nieuw werk werd verder met oud afgewisseld en ook uptempo meezingers werden afgewisseld met meer intiemere nummers. Een keuze, maar het haalde de vaart en opbouw wel uit de set.
Three Futures, introvert over een ver en turbulent relationeel verleden: “I hope that’s what you’ll remember, not how I left but how I entered”. En vervolgens power met Don’t Go Puttin Wishes In My Head uit de vorige langspeler, nog steeds een potentiële hit, met de vlekkeloze Rosie Slater blinkend in lycra achter de drums.
Ook na Thirstier, een uptempo anthem, zat Marble Focus, dat – ondanks de titel – net weer de aandacht wat deed verslappen. Toch een kleine climax met Collect, de wraaksong van de laatste plaat en Helen In The Woods, dat vooral qua zang nog wat aan PJ Harvey-invloed uit de beginjaren herinnerde. En Scott die als een bezetene op de gitaar obscene Prince-moves bracht.
Tot slot kregen we het prachtige Gracious Day als bis, solo gebracht door Torres. Pakkend, ontroerend, een mooie ode aan de wederhelft, Jenna, die aan de andere kant van de oceaan niet zag dat er een oprechte traan van de wang van haar vrouw rolde. “I don’t want you going home anymore. I want you coming home.”
Torres zat goed in haar vel en bevestigde, dit keer zonder over de ganse lijn te beklijven, en mag van ons steeds naar Europa terugkeren. Waarom niet eens in de zomer? Het zou poorten kunnen openen.
MF Tomlinson: Facebook | Instagram
Torres: Facebook | Instagram
