“It’s a wonder we’re still alive” zei Madness-zanger Graham McPerson die we beter kennen als Suggs. Ja, met twaalf albums op het repertoire sinds 1979 stond Madness in nog grotendeels de originele bezetting op het podium van De Roma, vrijdagavond 10 november 2017. “Wat a lovely room, lovely people, not a bad band!”. Nee, zeker geen slechte band. Madness wist te bekoren in De Roma met vooral een feest van herkenning en tonnen jeugdsentiment. Hoe goed de nieuwe nummers uit Can’t Touch Us Now ook zijn, de meesten kwamen toch voor de hits. De heavy heavy monster sound bleef uit, maar het werd wel een erg fijn optreden waarbij menig dansbeentje werd voorgezet en er duchtig werd meegebruld met de vele classics.
Vooraleer de skasensatie uit Camden (London) ten dans zou spelen, mochten de Brusselse jonge helden Jacle Bow, voor wie het sinds de doorbraak in 2015 en hun tour in de US plots erg hard gaat, hun debuut-album What’s All The Mumble About aan het publiek voorstellen. We zagen een band die blaakt van zelfvertrouwen en talent en dat halfuurtje dat ze kregen was natuurlijk veel te kort. We werden vergast op een aanstekelijke mix van blues, snedige rock ’n roll en een vleugje americana. Of waar Violent Femmes, The Black Keys, Pixies, Neil Young en de Rolling Stones elkaar ontmoeten. Jonas Bastijns klinkt trouwens als de betere versie van Mick Jagger. Zeg dat wij het gezegd hebben! Suit Yourself zat natuurlijk in de set, maar ook een voortreffelijk Street Fight, Lucky en een subliem Rightless. En dan had de band al sterk geopend met High For Your Lover.
Er waren blijkbaar heel wat Britse fans meegereisd met Madness. Luttele minuten voor de aanvang van het concert manoeuvreerden die zich strategisch en redelijk brutaal naar de eerste rijen. De Britten zouden gelukkig hun kwalijke reputatie verder niet waarmaken. Ze zongen wel het vaakst en het luidst mee en waren de gangmakers voor een klein en fijn pogodansje tijdens Baggy Trousersen Madness. Misschien was dat wel hun missie?
We hadden ons verwacht aan een “Hey You, Don’t watch that, watch this. This is the heavy heavy monstersound…” Maar niets van dat alles, Madness wandelde rustig het podium op, One Step Beyond werd dan wel ingezet, maar aanvankelijk haast onherkenbaar en een paar maten trager gespeeld. Ook de klank zat lang nog niet goed, al konden we toch al genieten van het straffe saxofoonwerk van Lee Thompson. Meteen daarna werd Embarassment ingezet. Suggs’ stem kwam er amper door en er zat echo op de microfoon. Pas toen The Prince, werd gebracht, leken de geluidsproblemen opgelost. Vanzelfsprekend kreeg saxofonist Lee Thompson, die het nummer schreef als eerbetoon aan Prince Buster, hier een glansrol toebedeeld, maar die eiste hij sowieso doorgaans het hele optreden wel zelf op. Wat een saxofonist (en grappenmaker) ook!
Ondanks de wat lauwe start kon de volgepakte De Roma het concert van Madness best smaken. Het duurde dan ook niet lang vooraleer er hier en daar duchtig gedanst werd. Niet alle veelal midtempo nieuwe nummers werkten even goed in de live-set en te vaak haalde die de vaart uit het optreden. Maar dat kan ook liggen aan het feit dat nog niet iedereen die songs kent. Want nummers zoals Mr. Apples en Herbert en zeker Blackbird, opgedragen aan Amy Winehouse, kunnen zich meten met de beste Madness-songs. Mumbo Jumbo leende zich wél perfect tot feestgedruis, zoals bleek.
Tot de hoogtepunten in de set hoorde zeker My Girl dat eerst een paar maten trager ingezet werd dan het origineel om dan in overdrive te versnellen, met een voortreffelijk zingende Suggs, heerlijke pianopartijen van Mike ‘Monsieur’ Barson, zalige blazers met dus ook hier weer die fameuze sax van Thompson.
Tijdens deze tour diept Madness vaak een vergeten pareltje op. Vrijdag was dat Never Ask Twice. “Ik weet zelfs niet op welke plaat het staat” bekende Suggs, maar Chris ‘Chrissie Boy’ Forman zou later melden dat het een B-kant op een 12” betrof. Onze informatie leidt ons tot een 7” uit 1981. Alleszins een heerlijke song en groove. Opmerkelijk wanneer Suggs plots “Free Catalunya!” scandeerde, waarna hij een erg sterk The Sun and The Rain, inleidde als “oh, well, let’s talk about the weather”.
“We willen nu iets brengen uit onze jeugd, muziek die ons inspireerde. Een ‘bad ass’ lied” kondigde Suggs A Place in the Sun aan, een voortreffelijke interpretatie van dit lied van Stevie Wonder uit 1966. Maar wat daar ‘bad ass’ aan is mag Joost weten. Joost?
Natuurlijk, we gaven het al eerder weg, zaten Baggy Trousers en Madness in de set, waar, anders dan bij One Step Beyond de rock steady beat volop aanwezig was en er bij een groot deel van de eerste rangen van het publiek een pogo-dansfeest ontstond. Ook House of Fun en natuurlijk Our House waren van de partij alsook een ingetogen It Must Be Love tot besluit van de set.
Night Boat to Cairo werd tot het laatste bewaard, waarop de laatste dans werd aangevat. Of hoe het optreden feestelijk dansend werd beëindigend.
De monstersound klinkt dan wel niet meer zo heavy, de rock steady, ska en pop van Madness mag er anno 2017 nog steeds zijn. Suggs en co speelden een fijn concert in De Roma en stuurden de mensen naar huis met een glimlach en positieve energie. Nu ja, sommigen bleven duchtig verder dansen op de plaatjes van DJ BeatBuster. Toen wij het pand verlieten weerklonk het fantastische Papa’s Got A Brand New Pigbag van Pigbag , maar wij hadden nog een treintje te halen…
Oh, check zeker Can’t Touch Us Now, dat is een fijn ska- en popplaatje!
