Maandagavond is doorgaans niet de meest populaire concertavond in de Gentse binnenstad. De laatste stuiptrekkingen van het weekend zijn nog vaag voelbaar en de drang om – alweer – op pad te gaan, blijft vaak uit. Maar dat zal Café Trefpunt worst wezen. Voor de gratis maandagconcerten loopt het makkelijk storm, en deze week was het de jonge Gentse band WIJF die voor de storm tekende.
Massaal veel volk voor WIJF dus, de opkomst was zo groot dat de concertavond iets weghad van een collectieve sardienen-in-één-blikje oefening. Op de koppen lopen was een optie, maar de meesten moesten vooral genoegen nemen met een close-up van de rug van de persoon net voor hen.
WIJF serveerde een korte, maar nietsontziende set van acht nummers, goed voor ruim een half uur powergrunge met een stevige knipoog naar de nineties, zonder achterhaald of retro te klinken. Zangeres Marie liet vooraf weten ziek te zijn, maar daar was op het podium weinig van te merken. Koorts of niet, ze gooide zich vol overgave in de muziek. Om haar stem te sparen liet ze de bindteksten over aan haar broer en gitarist Tuur, wiens snedige riffs de set extra punch gaven.
De band haalde fors uit met Freak, een nummer dat net zo wild en woest klonk als de titel doet vermoeden. Vanaf de eerste akkoorden werd er amper gas teruggenomen. Hoogtepunt van de avond was zonder twijfel hun eerste en voorlopig enige single Hysterical, die door het publiek gretig werd onthaald. Met het korzelige Circles, tot nu het enige Wijf-nummer dat zich niets aantrekt van de 4 minuten-limiet, werden de boeken dichtgedaan.
Meteen na het slotakkoord snelden de concertgangers en masse naar buiten, op zoek naar zuurstof en bewegingsruimte op het kille Walter De Buckplein—een tafereel dat niet zou misstaan tijdens de Gentse Feesten. WIJF bewees maandagavond dat ze meer dan klaar zijn voor het grotere werk en hun debuut-ep, die later dit jaar verschijnt. Als de show van maandag een voorbode is van wat komt, dan kunnen we niet anders dan benieuwd zijn.
