Op zaterdagavond 9 oktober 2021 was De Club in Mechelen, en de gloednieuwe organisatie De Concertzaak, gastheer voor een van de voorrondes van Sound Track in provincie Antwerpen. Het werd een avond met een grote veelheid aan stijlen, en interessante ontdekkingen. Om te weten wie de winnaar is, laten we je tot aan het einde van het artikel lezen. Wat onze eigen voorkeuren waren, ontdek je vanzelf wel.
Dat de ‘all girlsband’ BLUAI de avond mocht openen kwam singer-songwriter Catherine Smet misschien wel goed uit. “Veel zal er misschien niet uitkomen maar ik doe echt mijn best!”. Snipverkouden was ze. We hadden met haar te doen. De jonge zangeres, gesteund door de andere dames, deed écht haar best. Het nu wat heser stemgeluid had wel iets, al heeft Smet daar allicht weinig boodschap aan. Alleszins het gezondheidseuvel weerhield de dames er niet van een puike set neer te zetten. De goed in het gehoor liggende complexloos catchy indierock en punky gitaarpop kon ons zeker bekoren, en met de stem van Catherine viel het eigenlijk nog best mee. We hopen dat de jonge zangeres zich ondertussen wat beter voelt en dra weer voluit kan gaan.
(Her)lees hier het interview met BLUAI
“Het is mijn eerste optreden ooit. Dus cut me some slack, please” smeekt Dimitry Kouchnir. Nergens voor nodig want de jonge zanger en diens band zouden ons vervolgens vergasten op een bijzonder energiek en vitaal optreden waarbij Kouchnir over het podium stormde, raasde en sprong alsof hij nooit wat anders gedaan had. Behoorlijk stevig en intens klonk het. Lekker strak ook. Gulle gitaren, potige drums. Machtige sound. In onze notities lezen we ‘Pavement meets Reiziger (je weet wel die geweldig onderschatte band van Geert Plessers) meets Sugar meets Gnod. Set-opener Berlin en vooral het geniale The Craze rekenen we meteen al tot onze favorieten. We hopen zeker nog veel van deze act te horen.
(Her)lees hier het interview met Dimitry Kouchnir
De meest kleurrijke act van de avond was zeker Morane, net als de andere zangeressen in de band geheel in bloemen gehuld en met duizelingwekkend lange haren, haar vlechtjes sleepten tot op de grond. “Is mijn haar mee?”, grapte de zangeres toen ze het podium verliet. Net voordien had ze de Club behoorlijk ingepakt met een verrukkelijke mix van funk, soul en r&b. Gezegend met een stem als een klok, bracht ze, samen met de andere twee vocalisten en band het publiek in geen tijd aan het dansen en feesten. Bijvoorbeeld met de afsluiter Bad Habbits of ook met Rainy Days, waarbij ze ons meenam naar een of ander exotisch eiland. Maar de zangeres bracht met het nog niet eerder uitgebrachte You’re My Gettaway ook een pakkende ballad. Veel raad moeten we de zelfzekere Morane Miangue niet meegeven, behalve dan: doe zo verder!
(Her)lees hier het interview met Morane
Na het feestgedruis van de vorige act werd het plots heel erg stil in de Club. Met haar prachtige stem deed Silke Janssens alle gesprekken instant verstommen en monden openvallen. Onder de naam Shellter, zichzelf begeleidend op gitaar, en met Ruud Leys op basgitaar, bracht Janssens de zaal in vervoering met haar grootse kleine liedjes. Bij Ouessant, geïnspireerd op het Franse plaatsje met die naam en al helemaal bij het adembenemend mooie Scetches stonden alle haartjes op beide armen recht, kwam er een krop in de keel of trad dat alom gekende fenomeen dat we kippenvel noemen op. Wat was dit ongelooflijk wonderlijk mooi. De zangeres werd al eens in een adem genoemd met voorbeelden als Adrianne Lenker of Julia Jacklin. Voeg daar wat ons betreft gerust ook nog Heather Nova aan toe, nog zo’n engel met een gouden stemgeluid.
(Her)lees hier het interview met Shellter
Samuel D’Hoore wou pas aan zijn set beginnen als hij zeker was dat zijn vriendin en zijn nicht aanwezig waren. Toen het antwoord affirmatief bleek, startte de gerustgestelde muzikant diens erg korte set. ‘One man band’, Samuel D’Hoore is
misschien niet ’s werelds grootste zanger of gitarist maar diens teksten, nummers met een jazzy vibe en humor konden ons wel bekoren. Tussen de ‘hoestpauzes’ door, bracht D’Hoore eigenlijk maar twee songs, waarbij Tea (by the sea) eerst een flard Pokerface van Lady Gaga meekreeg waarop de zanger zei dat dat niet het nummer was maar dat het er wel over ging. Of dat klopte hebben we niet kunnen ontwaren, maar goed klonk het wel.
(Her)lees hier het interview met Samuel D’Hoore.
SYMN. mocht de debatten sluiten zaterdagavond. En dat hij er zin in had was wel duidelijk. Op handen gedragen door de eigen achterban, was hij vastbesloten er een dik feestje van te maken. SYMN. deed dat met een originele insteek: meezingen met of rappen over nu-metal en neo-grungeplaten. Speciaal? Het is alleszins eens wat anders en het bleek bijzonder goed aan te slaan bij het publiek.
We hadden zelf de drie grote kanshebbers voor de overwinning op zaterdag genoteerd. Welke acts we zoal noteerden, moeten we misschien niet prijsgeven, maar dat we ons helemaal konden vinden in de keuze van jury geven we grif toe. Dat werd Silke Janssens’ ontroerparcours Shellter!