SOUND TRACK FINALE WEST-VLAANDEREN Diksmuide, 4AD (20/12/2025)

Björn Comhaire

4 uur geleden

Met meer dan 1300 waren ze, de kandidaten voor de vierde editie alweer van Sound Track, het ultieme podium- en kansenparcours voor Vlaamse en Brusselse muzikanten. 144 van hen haalden de voorrondes en de 48 beste daarvan (al kan je daarover discussiëren natuurlijk) de finale. Wij waren aanwezig in de 4AD in Diksmuide (“Op minstens 1 uur rijden van overal”, aldus C-RHYMS) waar de West-Vlaamse finale beslecht werd.

Acht bands dus waarvan we er al twee bezig zagen in de Brugse Cactus Club. In volgorde van aantreden zagen we passeren: LIZ, Cesar Sun, Frances, C-RHYMS, DILN_RACHKAVSKY, Sander Boury, YUMA en KIMTANQ.

Openen mocht LIZ (Lies Neyrinck). We zagen haar in Diksmuide voor de derde keer bezig en het viel op dat de zenuwen de zangeres deze keer wat parten speelden. Niet vreemd natuurlijk, want je zal maar op het podium staan voor het belangrijkste optreden uit je muzikale carrière tot dan toe.

LIZ maakt singer-songwriter liedjes van het betere soort en brengt die met een uitstekende band naast en achter zich. Haar grootste troef is evenwel haar geweldige stem die veel meer diepte heeft dan je op het eerste gezicht zou vermoeden! Iedere keer opnieuw zijn we onder de indruk en dat was in Diksmuide niet anders. Wat ons betreft een van dé ontdekkingen van 2025.

Uit een ander blok hout gesneden was de tweede band van de avond: Cesar Sun. De band ging ooit door het leven als Cesars Palace maar de gelijknamige goktempel in Las Vegas vond dat geen goed idee. Taron Zohrabyan, Tijl Coorevits en Jannes Degrande houden van een potje stoner en dat zou de 4AD geweten hebben. Wat een sound en wat een energie ook. Zalig!

Rauw, stomend en brutaal, dat is hoe de band klinkt. De grommende bas en het dito stemgeluid van Zohrabyan vormen de grondlaag waarop de nummers zijn gebouwd. Ritmisch wordt hij strak in de hand gehouden door de drums van Degrande, terwijl Tijl Coorevits als een Duracell-konijn op speed over het podium huppelt.

Doseren staat duidelijk niet in het woordenboek van Taron en na een nummer of drie was de man fysiek bekaf en leeg gebruld. Nog een geluk dat hun laatste nummer ‘nen trage’ was of de zuurstofflessen mochten worden bovengehaald. “Twee winnaars na elkaar!”, dachten we toen en de avond was nog maar begonnen.

Volgens onze collega van Dansende Beren zouden we nu getuige zijn van een van de hoogtepunten van vanavond: Frances. Poppy singer-songwriter liedjes op gitaar (en piano) en in het Nederlands. Gebracht door de 21-jarige Frances Soens samen met broer Victor en blijkbaar heel sterk tijdens de voorronde in Het Wilde Westen.

De verwachtingen waren dan ook hooggespannen en werden eigenlijk niet volledig ingelost. De zenuwen speelden ook Frances duidelijk parten, want je merkte wel dat er veel in zat, maar het kwam er toch net niet helemaal uit. Wel top dat ze zich aan het Nederlands waagt. Het is al vaker gezegd, maar in je eigen taal zingen is niet evident en vraagt veel sterkere teksten als je boven het maaiveld wilt uitsteken. En dan te denken dat Frances nog maar recent de gitaar ter hand nam en een liedje speelde dat ze pas vorige week schreef. Straf allemaal, maar wij waren toch niet helemaal overtuigd.

Tijd voor wat hét hoogtepunt van de avond zou worden: C-RHYMS aka Christopher Rheims Van Hessche. Bij live hiphop is de ‘delivery’ vaak de sleutel tot succes. Je mag nog zo’n goede teksten hebben, het draait hem toch vooral om de manier waarop je ze brengt. Werk je met een backing track, dan is het kalf vaak al voor de helft verdronken en moet je dubbel zo hard je best doen om je publiek mee te krijgen. Maar dat zal C-RHYMS een zorg zijn, want de man stond op het podium met een heuse jazzband achter zich!

Maar er is meer, C-RHYMS heeft het over zaken die er toe doen in een mensenleven, en dan met name in het zijne. Adoptie, racisme, er niet bij horen en vooral de dood van zijn broer die ook zo’n beetje zijn beste vriend was. Tijdens een interview bij de collega’s van BRUZZ vertelde hij hierover dat zijn broer een zogenaamde ‘bekeerling’ was (in de pers gebruikt men eerder de uitdrukking ‘geradicaliseerde jongere’) die uit idealisme naar Syrië trok en daar zijn einde vond. Straf spul, gebracht op een unieke manier door een kerel met een flink stel hersenen, ontzettend veel talent en een podiumprésence van Gent tot in Diksmuide.

Dat de man alle truken van de foor kent en ook gebruikt (handjes in de lucht, publiek laten hurken en terug recht springen, lichten in de zaal uit en iedereen laten bijlichten met hun smartphone…) hielp zeker, en ook zijn danspassen mochten er zijn. Maar die zaken werken alleen maar als ze gedragen worden door inhoud en dat was er!

We zitten ondertussen over de helft van de avond. Hebben we al gehad: rock-‘n-roll, pop, singer-songwriter en hiphop vermengd met jazz. Hebben we nog niet gehad: techno. Daar ging DILN_RACHKOVSKY wel even verandering in brengen. DILN_RACHKOSKY heet eigenlijk Dylan De Waele maar dat vond hij toch wat te gewoontjes klinken…

Live techno is nog zo’n geval van alles of niets. Ofwel sta je op een podium met een arsenaal aan synths, pads en drumcomputers of je staat er met je laptop en wat controllers met knopjes. DILN_RACHKOVSKY koos voor het tweede waardoor het visuele natuurlijk al snel wat gaat vervelen en je je er best van vergewist dat je dat manco compenseert door een muzikaal heel sterke set.

Een sterke opbouw helpt daarbij en dat had Dylan goed begrepen. Zijn set begon dan ook erg rustig, misschien zelfs iets té rustig. De eerste paar van de 20 minuten die hij ter beschikking had, meanderden tussen achtergrond- en wachtmuziek en konden ons eigenlijk niet geweldig boeien. Het was pas toen de beat schoorvoetend werd toegevoegd dat hij ons mee had.

Helaas sloeg halverwege de set het noodlot toe: een kabeltje van dubieuze kwaliteit (zo zou na enkele minuten blijken), zorgde ervoor dat alles plots tot stilstand kwam. Stilte… weg sfeer! Coach Brent Vanneste snelde ter hulp en ook de 4AD-technieker stond met de handen in het lange haar. Een ongelooflijke tegenvaller voor Dylan natuurlijk en we wensen het niemand toe. Toen na enkele minuten en bij een tweede poging de set oppikte waar ze abrupt stopte, kon nog het een en ander worden goedgemaakt. Of het zou volstaan voor een podiumplaats, daar vreesden we echter voor.

Van laptopmuziek naar akoestische muziek, tijdens een Sound Track finale kan dat zonder probleem. Op het podium drummer, saxofonist, pianist, zanger en componist Sander Boury en drummer Jonathan Frederix. Ze brengen, en we citeren: “Een filmische mix van neo-klassiek, jazz en etnische invloeden”. Dat klinkt best indrukwekkend en deed het beste vermoeden dan wel het ergste vrezen. Die vrees bleek nergens voor nodig.

Boury begon aan zijn nieuwe muzikale avonturen tijdens de covid-periode, eerst als solo-artiest en sinds 2023 met kompaan Frederix. Vaak brengen ze hun muziek begeleid door visuals en projecties, maar die ontbraken in de 4AD. We hebben ze niet per se gemist, maar waren toch ook niet helemaal mee met het verhaal van het duo. Misschien kwam dat doordat 20 minuten te kort is voor het soort muziek dat de twee brengen? Het zou zomaar eens kunnen, want je hebt echt wel wat tijd nodig om je te laten meevoeren naar hun unieke universum. Het was dan ook de enige keer die avond dat we dachten dat de grote variëteit aan genres een band benadeelde.

22u30 alweer en tijd voor YUMA, de band rond Yuma Claeys die ons tijdens hun doortocht in Cactus Club met gemak inpakte. En ook in Diksmuide kweet het viertal zich uitstekend van hun taak. YUMA brengt een mix van pop, rock en folk geïnspireerd door Radiohead, Sufjan Stevens of Ben Howard.

YUMA zijn exploten van PXL en dat voel je toch op de een of andere manier. De band staat er en draait en zoemt als een goed geoliede machine. De nummers zijn af en de presentatie is top. Niets dan lovende woorden dus, en toch wisten ze ons deze keer minder in te pakken dan bij de eerste schouwing.

Het kan de vermoeidheid geweest zijn of het gevoel van oververzadiging dat stilaan begon op te treden bij ons, maar als zevende band van zo’n lange avond, moet je al met iets speciaals uit de hoek komen en daarvoor is YUMA misschien net iets te middle of the road voor. Hadden ze als tweede opgetreden, dan hadden we waarschijnlijk iets anders geschreven.

Op geen enkele manier middle of the road was afsluiter KIMTANQ. We omschreven hen eerder als een “postpop stoner noise tornado die je lichaam laat bewegen nog voor je het zelf beseft” en die omschrijving dekt de lading volledig. De band werd naar eigen zeggen vernoemd naar de koning van de ratten die leven onder de Bagattenstraat in Gent en die koning mag daar erg trots op zijn.

Tijl Coorevits zagen we eerder op de avond al aan het werk bij het geweldige Cesar Sun en was duidelijk helemaal gerecupereerd, nieuwe batterijen waarschijnlijk… Drummer Sybe Versluys kennen we natuurlijk van het onnavolgbare Maria Iskariot en Tim Vinck en Tuur Geldhof vervolledigen de line-up. Wat ze brengen is uniek en ongehoord, rammen voor intellectuelen en mensen die niet bang zijn van een injectie psychedelica rechtstreeks in halsslagader. Het half ingedommelde publiek werd met een muur van geluid uit zijn dromen geramd en zag dat het ongelooflijk goed was!

En dat vond ook de jury want uiteindelijk mochten ze naar huis gaan met een ticket voor een jaar lang intensieve begeleiding door VI.BE en heel veel partners. C-RHYMS, Frances en KIMTANQ zijn dus de winnaars.