Organisator Democrazy had het vooraf beloofd: een concertavond vol ‘zware gitaren’ in De Centrale, ergens in de uitgestrekte 19de eeuwse gordel rond het Gentse stadscentrum. En er werd woord gehouden. Zij het niet vanaf moment nul, voor Crouch en Modder de gitaarduivels mochten ontbinden, was er tijd voor een onvervalst staaltje klankenkunst van eenzaam hoog niveau.
Thibaud Meiresone, geluidsarchitect als geen ander en beter bekend onder zijn pseudoniem Monnik, mocht als eerste van wal steken. Hij stelde aan het Gentse publiek zijn nieuwste release Belidenisse (Consouling) voor in een zowat volledig verduisterde zaal. En dan bedoelen we: écht duister-donker. Het podium werd enkel opgelicht door een handvol mistig rode spotlights. Horror voor concertfotografen, een passend decor voor iedereen die graag wegzinkt in zorgvuldig opgebouwde, hypnotische soundscapes.
Meiresone stond er niet alleen: een sidekick op contrabas voegde extra diepgang toe. Samen bouwden ze een set op die balanceerde tussen ambient, post-rock en een geluidsbad voor de getormenteerde ziel. Alles live in elkaar geknutseld; geen backing track of andere shortcuts. Gemakkelijkheidsoplossingen zijn er voor luiaards, en Monnik is duidelijk meer van het travaillistisch-ascetische type. Een half uur gesofisticeerd klankenspel hield de zaal muisstil, geen nuance ging verloren. Luid en welverdiend applaus na de feiten.
Na de meditatieve opener werd het tijd om de mosh-reflexen aan te scherpen. Crouch, een bulldozermachine van een band, maakte de stijlbreuk compleet door het volume gevoelig hoger krikken. En hoe. Het trio bracht acht keer keiharde rock die wat deed denken aan de onverbiddellijke hardcore/noise/metal-mix die het Nederlandse Gore in de jaren ’80 al serveerde – maar dan met meer furie en spierballen. En voorzien van schuurpapieren vocals.
Tussen de ronkende riffs door dropte de band af en toe een sample om ademruimte te creëren. Gelukkig maar, want het was verder full speed ahead rammen geblazen. Subtiliteit? Niet echt. Maar effectiviteit? Hell yes. In de eigen bio beloven ze heavy rock en dat klopt als een moker op een aambeeld. The only way is all the way, en dat geldt bij Crouch zowel voor volume als attitude. De band ging eruit met twee nieuwe nummers waarvan Yellow Eyes de beste indruk maakte.
Als headliner van dienst mocht Modder het podium op – vijf kloeke mannen sterk en geen zanger te bekennen. Maar dat mis je geen seconde. Modder brengt sinds de Corona-dagen langgerekte instrumentale trips waar stoner, sludge, metal en noise elkaar kruisen en gezellig arm in arm over je heen donderen. Catchy als het kan, bruut als het moet.
Grootste blikvanger: bassist Maurice van der Es, een boomlange Groninger die zijn instrument behandelde als een wapen tegen stilte. Daar rond cirkelden twee sterke gitaristen (Jamal Talibi en Mathlovsky), een subtiele synthesizer en een drummer (Gregory Simons) die er op de cruciale momenten allerminst naast mepte. Een uur lang kreeg het publiek een les in spanningsopbouw, groove en riff-architectuur. Riff op riff, asjebliff. Verveelt geen moment.
Geen bisnummer nadat de laatste riff van het overdonderende Belly Ache was weggestorven. En na kennelijk lang twijfelen. Vijf minuten lang bleef de zaal even donker als het publiek hoopvol voor een toegift. Maar toen floepten de zaallichten toch aan. Geen erg: het was tenslotte woensdag, en er wachtten nog twee werkdagen voor het weekend écht mocht beginnen. En dat weekend staat in het teken van Record Store Day én het tienjarig bestaan van Luminous Dash. Genoeg om naar uit te kijken dus – maar eerst even bekomen van deze knaller van een woensdagavond.
