Fotografie: Hannelore Dieleman
Goeiemorgen (of is het middag?) Antwerpen, voor dag 3 van Live Is Live 2024. Presentator Bent Van Looy beloofde dat de stofwebben van The Editors snel zouden weggeblazen worden en die belofte moest Zornik op het grote podium invullen.
De vijfkoppige band, all dressed in black, had er zin in en gaf meteen al It’s So Unreal weg. Koen Buyse was scherp en fit, verkende alle kanten van het podium en nam het al vrij omvangrijk vroeg opgekomen publiek mee onder de arm, wat aardig lukte.
De veertig-plusssers waren de hits uit One Armed Bandid duidelijk niet vergeten. Believe In Me pookte de boel nog wat op, Scared Of Yourself was energiek en goed voor een Limburgs meezingmoment in Antwerpen. Ook The Backseat met dance vibes en de gitaren van The Place konden er nog af. Tot volgend jaar in de AB, klonk het. Blijkbaar hebben de heren er een abonnement, na alweer twee passages dit jaar.
Nog een thuismatch, voor K’s Choice, familie en vrienden present. Zelfs het gezin van Sam Bettens was overgekomen uit de States en very proud, ten bewijze een bordje met “My dad’s the singer”. De vorige dag stond Sam in de wei naar Sheryl Crow te kijken, een dag later stond hij met K’s Choice zelf op het grote podium en dat went blijkbaar nooit.
Het was meteen raak, met Everything For Free als opener. Almost Happy was avontuurlijk, met een lang aangehouden noot van Sam, die samen met Gert Bettens het nummer mooi neerlegde. Echo Mountain rockte stevig en de band eiste de credits van Believe terecht weer voor henzelf op. Tussendoor klonk The Phantom Cowboy swampy en bluesy en doorleefd: “I came a long, long way, just to be where I am”. Dat “CHOICE” in “k’s CHOICE” in hoofdletters op de backdrop stond was allicht geen toeval.
Not An Addict en I Will Carry You zorgden voor de ontlading, de parkweide goed gevuld en handenklappend.
Als vlotte overgang naar de volgende band eindigde K’s Choice instrumentaal, intens, maar ook wel speciaal. In blue jeans groette de band theatraal af. Sam Bettens oogde erg tevreden en wij dus ook.
“Alle verzet is zinloos, voor de duistere draaiklok genaamd Mogwai“, waarschuwde Bent Van Looy nog. En lap, waren we toch onze oordoppen vergeten zeker? En het was luid en stil, zeer luid en zeer stil bijwijlen, meeslepend, van deze shoegazende stoners die door een speling van het lot niet in Palm Desert, maar in Schotland geboren werden.
Die diepe bassen die onze haargel deden vibreren, die mokerslagen op de snare drums, en dat jointje waarvan de rook via een gunstige wind in onze richting kwam gewaaid! Kortom het was een roes die zelfs bij daglicht voor de volhoudende luisteraars belonend was.
Er werd intens opgebouwd naar hoogten, er werd synth gespeeld op de gitaareffecten van Stuart Braithwaite en de zang van sirene Maria Sappho werd door de Vocoder gehaald. Er werden gitaarriffs verweven, kortom er gebeurde wel wat. Instrumentaal en boeiend, nooit gedacht dat we die twee adjectieven in dezelfde zin zouden tegenkomen.
Mogwai zien we graag eens in een intieme zaal terug, zonder zonnebril, wanneer we die op maat gemaakte oordoppen geleverd krijgen. En wanneer we hun catalogus wat beter onder de knie gekregen hebben, mea maxima culpa.
Interpol, uniform zonnebril, zijn vijf kerels met Britse swagger, die per vergissing in New York geboren werden. Het is ook nooit goed.
We kregen enkel artistiek zwart-wit op het grote scherm, zoals ook op het podium de hoofdtoon was.
Veel indruk maakte Interpol echter niet, vermoedelijk betaalt de dienst geen premies voor zondagwerk. Paul Banks zingt van nature al wat zeurderig, no offence, maar zijn goesting noch charisma waren blijkbaar door de controles op de luchthaven geraakt.
Evil passeerde als hoogtepunt in het midden van de set. Met milde herkenning door het publiek. Van de vier bands tot nu op deze zondag, begeesterde Interpol helaas het minste de massa, minder dan het obscure Mogwai, dat wil wel iets zeggen. ‘Strak’ kunnen we er nog als troost op kleven. Slow Hands aan het eind, kon het tij niet meer keren. Bovendien riepen ze lichte regen af over het terrein, o wee. Een opfrissingscursus aan de politieschool als alternatieve sanctie lijkt ons een gepaste maatregel.
Beth Ditto, in feestmodus en blauw glitterkleedje, had er zin in, in The Smashing Pumpkins later op de avond. Maar in haar eigen set met Gossip? Toch maar voor de zekerheid nog een Red Bull opgieten.
Het was me een rommeltje op het podium, met een frontvrouw die niet alleen letterlijk alle kanten opging en op advies van de preventieadviseur de hakken uitdeed om niet uit te glijden op de natgeregende voorste strook van het podium.
Love Long Distance met een quote van Heard It Through The Grapevine kwam er goed door, Real Power, nochtans goed ingezet, werd afgebroken. Beth had er geen zin meer in: “I hate the song”.
Dit en de grapjes en zelfspot tussen de nummers (ostentatief hoesten in de micro), haalden de vaart uit de set, maar het was wel erg grappig en punk en zo.
Move in The Right Direction zette de band terug op de rails, en het publiek kon het wel smaken, ondanks de regen. Heavy Cross (de hit), Crazy Again en Standing In The Way Of Control (met een “Hello” Nirvana quote) bleken een sterke finale.
Met een oproep voor verdraagzaamheid voor alle queers en een shoutout naar K’s Choice ging Beth Ditto af.
Een gekke anarcho-disco-punk-band hadden we gezien, met een wispelturige frontvrouw die in flitsen haar soulvolle genie liet zien, maar evenzeer haar je m’en foutisme. Geen gelijke in de omtrek te bespeuren. Gossip kwam het dichtst van al bij een feestje op dag 3 van Live Is Live.
En dan stipt om 22:15u was het tijd voor The Smashing Pumpkins, de headliner die met kop en schouders boven de rest van de affiche uitstak. Billy Corgan is tegenwoordig namelijk niet alleen een familieman en voorzitter van de NWA worstelfederatie, maar ook nog steeds meer dan een meter negentig lang. En zo’n dertig jaar geleden stonden hij en zijn band in het epicentrum van de popmuziek, toen alternatieve bands voor even de charts hadden gekaapt.
Op de tonen van Atum en onder een standvastige regenbui, kwam de zeskoppige band het podium op en zette The Everlasting Gaze in als opwarmer, wat achter de PA de kans gaf om stem en gitaren beter in de mix te krijgen. Van zo ver moesten ook de fotografen schieten trouwens. En de videoschermen van het festival werden zwart gelaten, eens een diva altijd een diva.
Een verrassende verpompoende versie van U2’s Zoo Station was een cover waar we de meerwaarde niet echt van inzagen, maar daarna kwam Today en was alles ervoor van het bord geveegd. Want een paar fillers buiten beschouwing gelaten, kwamen de fans uiteindelijk voor die bijzondere hits uit The Siamese Dream en Mellon Collie natuurlijk en de Pumpkins losten de belofte in.
Tonight, Tonight deed het zonder strijkers prima live, en ook Ava Adore bleek nog een publiekslieveling en werd luid meegezongen in de gietende regen. Op het zwakke Springtime en het recente Empires na, kregen we vanaf dan alleen topnummers, van een band die blijkbaar werd aangevuurd door het publiek dat de regen trotseerde. Disarm kreeg wel een backing track met strijkers en klokkenspel en werd dus albumgetrouw neergezet. Niet elk lovesong met als tekst: “The killer in me, is the killer in you, my love”, wordt een meezinger.
Mayonaise was puur kippenvel, met Billy Corgan en James Iha die tegenover elkaar de gitaarintro in elkaar boksten als was het voor het eerst en Jimmy Chamberlin – de beste drummer van zijn generatie? – die het nummer zacht oppikte, waarna de typische wall of sound afstak.
Een hoogtepunt in de catalogus van de Pumpkins én van de set op Live Is Live: de heilige driehoek Chamberlin, Iha, Corgan is na dertig jaar nog intact. Hoe hobbelig het parcours ook was, de rest, de nieuwe kitcherige metalgitariste Kiki Wong incluis, doet er niet toe.
Tijd voor Bullet With Butterfly Wings, waar Corgans gitaareffecten – gelukkig niet zijn focus – onder de regen te lijden kregen. De anders zwijgzame James Iha mocht zich regen pun-king tonen. Vervolgens het ravissante 1979 en een dubbele moker als finale met Cherub Rock en Zero.
Met zijn nieuwe werk – 33 nummers op Atum waren in 2023 nauwelijks nieuwswaardig – kan Billy Corgan niet meer verleiden, maar de vlam van The Smashing Pumpkins is nog intact. Voor band, publiek en festival een memorabel doorregend concert.
Live Is Live is na deze derde editie alle kinderziekten ontgroeid en kan op een geslaagde editie terugkijken. Antwerpen staat eindelijk op de rock-festivalkaart, zij het op de linkeroever in het ruime Middenvijverpark. Dat werd wel eens tijd voor de metropool.
Live Is Live festival | The Smashing Pumpkins | Gossip | Interpol | Mogwai | K’s Choice | Zornik
