Als Oasis of Metal Molly na jaren radiostilte met grote trom een comeback mag aankondigen, dan mag Derek & The Dirt dat ook. Door omhooggevallen Belpopkenners tegenwoordig wat in de vergeethoek gezet, maar op het einde van de jaren 80 een band waar je niet omheen kon. Het grote avontuur begon met hun eerste lp, uitgebracht in 1989 en wel met Thé Lau als producer. Oh By The Way werd grijs gedraaid door dj’s die toen nog wisten waar kwaliteit voor stond en EMI hield de trein draaiende door hun twee jaar later met Love’s Exaltation een tweede album te laten opnemen.
Hoewel rockers in hart en nieren – en daarbovenop een vette streek bluesjus – scoorden ze via Rosie een monsterhit met een ballad. Ondanks het grote succes trok de band in 1993 onverwachts de stekker uit het stopcontact. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want in 2017 kwam er met All Today’s Words een nieuwe cd. Er werd wat getourd, er verschenen wat singles en na een iets kortere stilte werd een paar maanden geleden aangekondigd dat Derek & The Dirt met Faster een nieuwe plaat – hun eerste vinyl sinds 1991 – zou uitbrengen.
De nieuweling werd – wat had je anders verwacht – voorgesteld in hometown Gent in een compleet uitverkocht Trefpunt. En of het een feestje werd, met dank aan een enthousiaste fan die er zich niet voor inhield om na ieder nummer het publiek volop aan te moedigen luidkeels mee te brullen. Het zou zelfs ontaarden in een dansfestijn waarbij de aanwezigen hun schoenen op het podium gooiden, maar later meer daarover.
21 nummers in anderhalf uur. Strak, met kurkdroge – maar prima – bindteksten aan elkaar gepraat door frontman Derek. Maar ook soms met de krop in de keel, zoals de opener van het concert – en tevens de plaat – Deep Purple Is In My Heart, dat opgedragen werd aan Dereks onlangs overleden goede vriend en jazzmuzikant Rony Verbiest. Respect voor de doden was er, maar van treurnis geen sprake. Meteen werd volop van jetje gegeven. Derek in bloedvorm, Pim De Wolf (natuurlijk!) ijzersterk op gitaar, Philippe De Vuyst op bas en achter de drums Peter De Bosschere. Na deze stevige opener wisten we dat we in goede handen waren. Niet dat deze bevestiging nodig was, dit is Derek & The Dirt. Na het stevig gespeelde Run dat in 1991 werd uitgebracht als single, volgde het overtuigende Stay Who You Are waarmee duidelijk onderstreept werd dat de Gentenaren evenveel punk als blues in hun DNA hebben. Een hoogtepunt en niet eens een eenzaam.
Going Back To The Kid bracht een eerste rustpunt en meteen wisten we ook waarom er op de cover een pony stond. Het opgewekte Living In A Song ging over het verslaafd zijn aan songs schrijven, snel gevolgd door het fantastische Sally Mitchum. Country in Gent, zonder dat je daar een dwaze cowboyhoed moet voor bovenhalen. Hoewel het ingetogen en vrij fenomenale The Man In The sea gaat over volhouden in het leven, nam de Vrolijke Frans van het concert de hand vast van een vrouwelijke concertgangster en werd een wals ingezet. Het deed ons denken aan een bruine kroeg en aan Charles Bukowski waarnaar Derek eerder verwees. Een meer perfecte setting kon de Gentse band zich niet dromen.
Simenon Girl gaat over een prostituee die op de Louizalaan achter het raam tijdens stille momenten boekjes van Simenon leest. Het deed ons wel wat. Net geen tranen, en ironisch genoeg daarna ingezet met I Made You Cry waarin de liefde voor Bob Dylan tot uiting komt. Maar bij Derek & The Dirt duurt wenen nooit lang. Act Of Love is zo’n song die lekker wegebt op een Bo Diddley-riff. Rock ‘n roll, weet je wel. Natuurlijk kon Oh By The Way niet uitblijven, maar omdat je het publiek niet naar huis kon sturen met een smartlapblues werd het optreden afgesloten met Love’s Exaltation. De azijnpissers van dienst zullen dit smalend in de categorie pubrock onderbrengen. Gelijk hebben ze, wel pubrock van de allerbeste soort.
Het viertal kwam nog één keer terug voor drie nummers. Natuurlijk voor Rosie, gevolgd door Stealin’ From Rock ‘n Roll en als ultiem afscheid in de nacht Dancing Barefoot. In ons jonge – of zo je wil oude – leven hebben we de classic van Patti Smith al talrijke keren de revue horen passeren. Maar dat het publiek hun schoenen uittrok en die op het podium gooide om daarna blootvoets te dansen in het Trefpunt. Dat nooit! Derek & The Dirt, u was groots! Waarvoor dank!
