Het is bijzonder dat een artieste van haar kaliber neerstrijkt tussen de velden van het agrarische gehucht Lint, al dan niet via de verlieslatende luchthaven van Deurne. Lilly staat in het familieorganogram net onder vader John Hiatt, maar muzikaal gezien (zonder uitgesproken hits) is ze nog niet op gelijke hoogte. Hoe ze dat voor elkaar kreeg? Door niet in dezelfde klinkende voetsporen te treden als haar populaire voogd. Lilly verloochende haar afkomst niet en bouwde eigenwijs voort op de roots die de countryhoofdstad Nashville haar had bijgebracht in haar eerste levensjaren.
Na een intense vaderlandse tour strijkt ze nu neer in huiselijke gezelligheid onder het goedkeurende oog van de plaatselijke kerktoren. Met Forever onder de arm lijkt ze de Americana meer los te laten en zich te richten op alternatieve muziek in de geest van de grunge. Soms met de intensiteit van Dinosaur Jr., soms met het melodieuze van Belly. We keken reikhalzend uit naar welk wonder zou kunnen geschieden in het knusse salon van Het Groot Verzet. Het publiek gaf meteen sfeer aan het concert: kenners met een voorliefde voor vrouwen, gitaren en het ombouwen van woonruimtes tot aquariums. Een diverse opkomst met vooral gelijkgestemde zielen.
Het werd een sympathieke set zonder miraculeus hoogtepunt. Een zorgvuldig gekozen speellijst uit haar laatste vier platen splitste de avond op in twee evenwaardige delen. Ideaal voor het bourgondische publiek om tijdens de pauze aan te schuiven bij de toog met de titel Als mijn partner had geweten wat voor goedkoop vloeibaar proviant op de dranklijst stond. Het eerste deel was een retrospectieve, het tweede deel richtte zich meer op de laatste plaat.
Kunnen we Lilly Hiatt van heimwee verdenken? “We love from where we are, nice to get a break here,” klonk het. De pretentie om daar zeker van te zijn laten we aan ons voorbijgaan, maar het valt op dat ze houdt van kleine clubs met huiselijke veiligheid. Daar gedijt haar muziek samen met Lilly’s gekwetste persoonlijkheid ook perfect. Na enkele nummers stond haar glimlach als beton tussen haar ogen en een niet-functionele kin. Ze straalde als een kind vlak voor slapengaan, dat mocht pronken met moeders glitters rond sprekende ogen. Tussen de poriën door leek een moeilijke periode van verboden neuspoedertjes en alcoholhoudende drankjes door te schemeren, maar bovenal zagen we een frontvrouw die genoot van de aardige opkomst als een veertigjarig kindsterretje.
De band kwam op op de tonen van Anemone van Brian Jonestown Massacre (gelukkig zonder dat de Spotifyreclame ertussen kwam) en verdween even snel weer. Bij de tweede poging bleven de bandleden wel staan en begonnen met een ogenschijnlijk onzichtbare jetlag aan een lange en volwaardige set. Andrew (drums) en Griffin (gitaar) fungeerden als degelijke sidekicks, de gitarist floreerde meteen met kundig slidespel. Het geheel deed denken aan een nog introvertere versie van J Mascis van Dinosaur Jr.
Ondanks de deskundige begeleiding had Lilly soms moeite het juiste stemtimbre vast te houden. Toch vielen haar vibrato-uithalen op, duidelijk verwijzend naar countrymoeder Dolly Parton. Halverwege klonken verontschuldigingen over niet aanwezige vinylplaten die nog een rondje draaiden door het luchtruim, spijtig voor zij die centen hadden voorzien. Toch kreeg ze ons eenvoudig mee door spontane bindteksten, handgeklap of gewoon competent te musiceren. Slechts af en toe liep het spaak, buiten een uitzonderlijk valse start of een enkele keer niet synchroon gezongen. De songs klonken overtuigend en het publiek knikte goedkeurend mee, weliswaar zonder kippenvel.
Tijdens de bisronde probeerde de band een country-rocker die zo uit de pen van wijlen Link Wray had kunnen komen, en ook de geest van de levende Lucinda Williams leek even tussen de luidste songs door te piepen. Zo spoelde de band met schijnbaar gemak de opgelopen jetlag door. Hoorden we na afloop van een kritische toeschouwer de opmerking “Die ga ik in de toekomst blijven volgen”? Inderdaad. Lilly Hiatt, uit het christelijke Nashville, heeft er zeker 1 bekeerling bij. Na een avond vol trappisten, country, americana en no-nonsense rockers voor wie zich nog jong voelde in de jaren negentig, werd het tijd huiswaarts te keren. We trapten onze John Deere tractor in gang en boemelden de duisternis tegemoet.
Facebook – Instragram – Setlist
