Het Nederlandse Charlie & the Lesbians viel de twijfelachtige eer om de derde editie van Lawijt te openen voor een handvol toehoorders. Als eerste op de affiche staan, zeker als daar nog vier andere namen op vermeld staan, heeft zo zijn beperkingen. Dat was in de kelder van De Centrale woensdagavond niet anders. De band, aangevoerd door een kwaad kijkende zanger die steevast balanceert tussen uitzinnig en baldadig, drukte de gaspedaal stevig in, maar kreeg met moeite de handen op elkaar. De Noorderburen maakten bij momenten een eerder krampachtige indruk. Te hard willen scoren is ook geen garantie op succes. Tijdens de laatste nummers speelde band als een old school Britse voetbalploeg die met lange ballen vooruit een achterstand ongedaan probeert te maken. Dat oogt spectaculair maar het beoogde doelpunt wordt op die manier eerder zelden gemaakt. Een beleefdheidsapplausje kon er na een half uur rammen en de afsluiter Hating My Life nog net af.
Helemaal anders ging het er aan toe met het Antwerpse King Dick op de planken, aangevoerd door de sympatieke snor en multi-instrumentalist Wim De Busser. Die was in zijn gewone doen: laid back as hell, lief voor het publiek en gezapig struinend door het eigen werk dat een vrolijke potpourri inhoudt van zowat alle genres. Met uitzondering van death metal, dat wel. Elf nummers op de setlist waaronder het aanstekelijke The Sex. Uitstekend optreden dat ook door het publiek goed onthaald werd en de koning met een brede grijns in de coulissen deed verdwijnen.
De Brusselaars verenigd in Mountain Bike waren ook één en al een sympathieke verschijning op het podium. Zo sympathiek-amicaal dat je de bandleden er prompt van verdacht dat ze in hun vrije tijd oudjes helpen veilig de straat over te steken in de hoofdstad. Het was al even geleden dat ze nog eens live gespeeld hadden maar dat viel er absoluut niet aan te horen. De poppy songs die zich in poppunkland situeren, ergens tussen The Chills en The Ramones in, gleden in een rotvaart van het podium zonder enige hapering. Het beste situeerde zich halfweg de show met Torture. Prima song van het debuutalbum dat ondertussen ook al vijf jaarringen telt.
Hypochristmutreefuzz bracht een concert dat in weinig verschilde van wat de band vorig jaar klaarspeelde in De Kolonie tijdens de Gentse Feesten. En net als in De Kolonie draaide ook in De Centrale de rookmachine flink wat overuren. Al een geluk dat we de drummer konden spotten tijdens de change over of we hadden ‘m helemaal niet gezien woensdagavond. Het onheilspellende Ding Dong opende de debatten, gevolgd door enkele nummers die een plaats krijgen op het aankomende album dat zo te horen verder gaat op de ingeslagen weg, voortgestuwd door een mix van cranky rap en heftige noise. De finale was voor de onweerstaanbare Hypo-klassieker Gums Smile Blood. Tussenin werd er stevig gepiekt met inzet van One Trick Pony en Clammy Hands en zagen we de frontman zijn demonische act opvoeren, flikkerende buislampen inbegrepen. Comme d’habitude. Iedere band is gebaat met een entertainend uithangbord met priemende ogen als Ramses Van den Eede. Dat zorgt voor een effect dat doorgaans meerwaarde wordt genoemd.
Een festival dat zichzelf de titel Lawijt aanmeet moet een band in haar rangen hebben die haar titel alle eer aandoet. Keuze genoeg in het Belgische muzieklandschap, daar niet van, maar wie kan er beter voor decibels zorgen dan Youff? Jammer dat de timing wat uitliep (misschien volgende keer een band minder programmeren?) waardoor de kabaalmakers ruim een uur later moesten spelen en zo heel wat concertgangers noodgedwongen richting bed trokken om met frisse oren de volgende werkdag te kunnen aanvatten. Wie bleef, liet zich met liefde onderdompelen in de apocalyptische noise van dit (sinds kort geworden) viertal. Vlijmscherp, loeihard en als lawijt een middelvinger tegen de maatschappij kan zijn, dan heeft Youff er een patent op. Wij onthouden vooral een zeer geslaagde derde editie van Lawijt, die mits wat schoonheidsfoutjes (een festival zet je beter in het weekend neer), naar onze bescheiden mening nu al is uitgegroeid tot een begrip. Om la Franklin eens te vereenzelvigen met lawaai: R.E.S.P.E.C.T.
Wouter De Sutter/Didier Becu
