In één moeite door associeerde de presentatrice Klaas Axters met het begrip ‘luistermuziek’. Deze term moet volgens ons dringend op de schop en verdwijnen uit onze rijke taalschat. Welke muziek is finaal niet uit op beluistering? Misschien bedoelde de presentatrice dat de Bruggeling met zijn muziek naar aandacht hengelt.
Die aandacht werd hem op de zesde editie van Gillibillies, het buurtfeest van de Brugse wijk, niet altijd gegund. Bij de aanwezigen zaten heel wat praatvaren die met luide stem lucht gaven aan hun levensbespiegelingen. De lockdowns hebben wat aangericht.
Van die lockdowns maakte Axters gebruik om zelf twee gitaren te bouwen. Hij testte ze meteen op dit optreden uit, elektrisch versterkt en geholpen door een batterij effectpedalen waar The Edge niet van terug heeft.
De Brugse singer-songwriter valt niet voor één gat te vangen. Hij is tegelijk een lo-fi artiest, een troubadour en een muzikale poëet die zich van zijn streektaal bedient. Zijn podiumact verraadt timiditeit, maar dit weerhoudt er hem niet van zijn songs met veel aplomb te vertolken.
Sommige van die nummers gaan al een decennium mee. In het verleden speelde hij ze met een begeleidend muzikant, maar die houdt zich ondertussen in de coulissen op.
In zijn liedjes heeft Axters het over lui die een spel spelen uit onwetendheid en onzekerheid, een jongen waar ze over roddelen en zijn overleden ma. Door die aan de ribben hangende thema’s ga je als vanzelf intensief, euh… luisteren. Tegelijk ook naar meer luchtiger materiaal als Je Bluuf Me Bie en Congé, een song over Brugge en de vele toeristen die zich, tot zijn tevredenheid, opnieuw mengen onder de locals. Echter, ook zong Axters ’t Leven Is Een Puinhoop, met fluctuerende aandelenkoersen en een hoop maatschappelijke sores. Ter vertroosting zoekt hij dan zijn toevlucht tot de Sterren en de maan.
Axters besloot zijn korte optreden door met zijn gitaar en effectpedalen een echoënde soundscape te creëren, die zowaar een gevecht met onze trommelvliezen aanging. Zo kwam Kevin Shields van My Bloody Valentine even om de hoek piepen.
In de nababbel vertelde hij ons dat hij door verstrooidheid drie songs van zijn setlist had vergeten te spelen. Die houden we tegoed voor hopelijk een snelle nieuwe muzikale date. Tegen dan laat hij hopelijk wat van zijn nonchalance varen en etaleert hij meer ambitie, zaken die ook zijn stadsgenoten van de portables best konden gebruiken. We hebben het hen nog meermaals onder hun neus gewreven. Tevergeefs.
Klaas Axters is evenwel puur, in een wereld die, zoals hij zelf zong, “veel te rap gaat” en wat meer puurheid best zou kunnen verdragen.
