Ik bevind me in Hasselt. Een bende alternatievelingen hokt zich samen. Waar zou ik zijn? Veel keuze is er niet. Diegenen die aan de Muziekodroom denken, kan ik enkel gelijk geven.
Donker. Het lijkt net alsof de elektriciteit uit ligt in de Muziekodroom. Plots brandt een snijdend wit licht op mijn netvlies. Dit kan maar een ding betekenen: Hypochristmutreefuzz is er klaar voor. Het begint stilaan een traditie te worden. Niet dat ik het erg vind. Finger is en blijft een meesterlijke opener.
Voor de ervaren mensen onder ons is het al lang geen geheim meer. Frontman Ramses Van den Eede is een wacko op het podium. Toch is er iets anders. Misschien is het het contrast met het publiek dat nogal stijf is vandaag? Ramses lijkt alleszins gestoorder dan ooit. Wat ook opvalt, is een iets andere opstelling dan gewoonlijk. Bert Minnaert, ook wel gekend als Sigfried Burroughs, neemt vandaag de bas onder handen.
Bij het begin van One Trick Pony lijkt er een technisch defect te zijn met de gitaar. Dan maar zonder tweede gitaar. “Wil er iemand een gitaar hebben?” Goh, dat mag altijd!
Richting het einde betreedt Lien Moris, frontvrouw van Piquet, even het podium om haar wonderbaarlijke stem te mengen in Hypochondria. Dit mondt uit in een chaotische, maar o zo zalige The Spitter.
Na een korte pauze, waarin ik even een fris luchtje kan scheppen, is het tijd voor opvolger van vanavond: Kapitan Korsakov. Ook hier blijkt een nieuwe traditie in te treden. Zowel Pieter-Paul, Pieter als Bert zijn netjes (nou ja) in pak.
Ook hier valt op dat het publiek wat moeite heeft om op gang te komen, maar tijdens het woeste When We Were Hookers breekt de hel dan toch eindelijk los. Voor eventjes… “Praat maar efkes met elkaar, hoor.” Pieter-Paul geraakt duidelijk wat geërgerd door het gebrek aan activiteit in de zaal. Ik geef hem geen ongelijk.
Halverwege deze woestenij, neemt de kapitein der kapiteins ons even mee naar het verre India. Inderdaad. Rabid Ghawazi Shuffle staat ook vandaag op het menu. Het lukt dan wel om iedereen even volledig los te laten gaan, het is toch (weer) maar van korte duur.
We weten dat alles op z’n einde loopt wanneer het kalmerende deuntje van In the Shade Of the Sun in de zaal weergalmt. Reden te meer om nog een laatste maal (met of zonder de rest) alles te geven. Na deze razernij aan emoties, word ik nog even aangenaam verrast met klassieker der klassiekers: Sheep Dip. Dit gaat uiteraard gepaard met een goed gevuld podium. Jawel! Hypochristmutreefuzz betreedt opnieuw het podium om langs de heren van KKK nog een laatste maal de pannen van het dak te spelen.
Begin je al tranen in je ogen te krijgen omdat het weer gedaan is, doen ze er nog een schepje bovenop. Very Friendly Fire is een laatste poging om de hel te doen losbreken in het publiek. Hier ziet Pieter-Paul dan ook de uitgelezen kans om een handje te helpen en duikt het publiek in.
Zeer spijtig dat het een relatief laks publiek was vandaag, maar dit neemt niet weg dat het op muzikaal vlak een absolute topper was. Ik beslis nog maar eventjes te blijven hangen om in de tussentijd te dromen van de volgende keer dat ik deze twee toppers kan aanschouwen.
MATHIAS BEX
