Op 7 december was Antwerpen the place to be: in de Lotto Arena stond A Perfect Circle, op het podium van het sportpaleis kon je The War On Drugs aan het werk zien iets verderop de hip hoppers van De Jeugd Van Tegenwoordig in de grote zaal van Trix en in de veel kleinere Club van diezelfde Trix stond Johnny Marr geprogrammeerd.
De legendarische Johnny Marr sound heeft veel britpop bands beïnvloed. De nummers die hij samen met Morrissey schreef voor The Smiths zijn tijdloze klassiekers. De gitarist werd veel gevraagd door andere grootheden zoals Bryan Ferry, The Pretenders, John Frusciante, Noel Gallagher, Talking Heads, The The en maakte deel uit van Electonic samen met Neil Tennant van Pet Shop Boys, Bernard Sumner van New Order en Karl Bartos ex-Kraftwerk.
In 2003 maakt hij zijn eerst solo plaat Boomslang onder de naam Johnny Marr & The Healers waar hij voor het eerst de zang voor zijn rekening neemt, wat er helaas ook wel aan te horen is. Het album is geen succes en hij vervoegt in 2008 The Cribs maar dat blijkt ook niet zijn ding te zijn en verlaat de band drie jaar later.
In 2013 komt hij terug met de solo plaat The Messenger waarop blijkt dat Johnny zanglessen heeft gevolgd want dit is een prima schijf net zoals opvolger Playland. Dit jaar verscheen zijn vierde solo album Call The Comet, waarop Marr meer experimenteert met synths en soms het bombastische van de Simple Minds in zijn sound krijgt. Op de plaat staan echter ook typische Marr-composities met fijne gitaar melodieën.
Wij waren benieuwd hoe dit in de intieme sfeer van een uitverkochte Trix club zou klinken. Marr bracht zijn vaste band mee met gitarist Doviak, Iwan Gronow op bas en Jack Mitchel op de drums. We kregen een stevige opener The Tracers uit Call The Comet. Marr was stemvast en had er veel zin in, vol overgave smeet hij zich. De band klonk enorm strak en zo goed als perfect.
Als tweede nummer kregen we een sublieme versie van Bigmouth Strikes Again. Ja, Marr mag Smiths songs brengen want hij doet dat subliem. Hij zingt ze perfect en de band heeft respect voor de originele versies. Verder kregen we Jeopardy de b-kant van de single Hi Hello die we later te horen kregen. Bijna het volledige laatste album kwam aan bod, live klonk dit wat minder bombastisch dan de studioversie zeker omdat de aandacht meer op gitaarpartijen werd gevestigd.
Marr vroeg aan het publiek of er verzoekjes waren en hij kreeg een storm van suggesties. Waarop hij reageerde met een stukje Fly Like An Eagle van The Steve Miller Band en This Charming Man en dit abrupt afbrak om te zeggen dat hij meer is dan een levende jukebox en dat hij zelf de touwtjes in handen wil houden om zelf te beslissen wat hij speelt. En gelijk heeft hij, want zijn eigen nummers zijn top en hij hoeft niet enkel Smiths crowdpleasers te spelen.
Het Suicide achtige New Dominions was verbluffend knap. Uit Playland kregen we enkel Boys Get Straight en Easy Money, de andere solo albums kwamen niet aanbod. Ook leuk om terug te horen: Get The Message van Electronic. Natuurlijk putte Marr nog meer uit The Smiths cataloog met Headmasters Ritual, het ongelooflijk mooie Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me, How Soon Is Now, There Is A Light That Never Goes Out en You Just Haven’t Earned It Yet Baby.
Nog van Electronic kregen we Getting Away With It wat Marr het label gaf van “Manchester disco”. Speciaal voor de Trump-aanhangers had hij het nummer Buggereserveerd. Ja deze meestergitarist had voor iedereen wat in petto.
Voor ons mocht dit optreden uren blijven duren want we kregen maar niet genoeg van de sublieme gitaarlicks en de catchy nummers. Johnny Marr is gegroeid als frontman, waar hij vroeger zwijgzaam naast Morrissey zijn ding stond te doen, staat hij daar nu te genieten van de aandacht. En hij verdient dat ook, de naam Marr staat nog steeds garant voor kwaliteit en degelijkheid. Johnny fucking Marr staat niet meer in de schaduw van Mozz en daar zijn we superblij mee.
Copyright foto: Johnny Marr
