Jake Bugg wordt weleens verweten dat hij zich live niet helemaal smijt. Zijn laatste platen waren daarenboven ook niet om over naar huis te schrijven, maar ons optrekkend aan zijn eerste plaat, besloten we alsnog om naar de AB te trekken voor een avondje Jake Bugg, solo en akoestisch.
Support van dienst was Georgie, een Britse singersongwriter die voor de eerste keer een Belgische concertzaal aandeed. Georgie had alleen maar haar gitaar meegebracht en een goed paar stembanden. Grootste risico bij dit soort artiesten is eentonigheid, maar die weerde de Britse vrij goed uit haar set. Clichématig werd het wel, met 4-chords refreintjes hier en daar. Folkpop die bij momenten iets weghad van Absynthe Minded, maar dan zondig snedig te zijn. Ook legde de Britse weinig subtiliteit in haar stem en haar gitaarspel. Jammer, want haar timbre voelde warm aan en zou enkele deuren kunnen openen. Nu nog het lef om wat verder te gaan dan doorsnee folkpop.
Jake Bugg is nog maar 23 (!) en heeft al 4 platen uit. Productief is hij dus zeker, maar live is er vaak wat op aan te merken. Zijn reputatie indachtig was het afwachten of de Brit goedgemutst zou zijn. Dat bleek gelukkig al snel en dus konden we ons verwachten een gretige Jake die doorheen de set grapjes maakte over zijn drankconsumptie gedurende de show en zowaar zweempjes van zelfspot vertoonde toen hij het had over zijn derde plaat (“Sometimes you try things…”).
De Brit opende met 2 nummers van zijn laatste album, Hearts That Strain en How Soon The Down, maar het was pas even later bij Simple As This dat we de country-vibe van Bugg helemaal te pakken hadden. Tussendoor ging hij even vocaal uit de bocht in Slide, maar dat zette hij recht met het catchy Trouble Town.
De set kabbelde gemoedelijk verder, Jake overtuigde met het altijd uitstekende Country Song en kreeg met Broken de AB muisstil, maar liet anderzijds ook een slappe cover van Danny O’Keefe-cover Good Time Charlie’s Got the Blues en een ietwat ongeïnspireerde versie van The Love We’re Hoping For optekenen.
De Brit wisselde nummers uit zijn jongste worp Hearts that strain af met ouder werk. Het publiek had duidelijk een voorkeur voor die laatste categorie, hits als Slumville Sunrise en Two Fingers werden stevig meegebruld en uiteraard was het Lightning Bolt dat de avond afsloot.
Jake Bugg hield het gezellig in de AB en speelde een set zonder hoge pieken of diepe dalen, die het concert jammer genoeg niet boven de noemer ‘gezellig’ konden doen uitkomen. Degelijk, zonder meer.
Foto’s: Joyce van der Borght
Tekst: Quinten Jacobs
