De Britten zijn boos. Nadat een generatie is gezwicht onder de politieke arrogantie van Thatcher, dreigt de volgende generatie met de Brexit-malaise alweer vergeten te worden door haar politieke leiders.
Mocht dit al een voordeel opleveren dan is het de revival van de punk. Niet die van de skateboards (gelukkig niet), wel die van de gebalde vuist. Het leverde ons de grap op die werkelijkheid werd (Sleaford Mods), één van de betere UK-acts van dit moment (sorry Pale Waves, we hebben het over Shame) en IDLES die waarschijnlijk met de titel van de beste liveband van dit moment mag gaan lopen.
Amper een paar maanden geleden stonden de Britten in een uitverkochte Botanique en zo populair dat ze opnieuw werden uitgenodigd. Het bordje “sold out” mocht alweer uit de kast. IDLES is een begrip.
Deze keer hadden ze als support act JOHN mee. Als je met een duo bent en je heet alle twee John, dan maak je van je band JOHN. Simpel toch? Bijna niemand die voorheen van de Londenaars had gehoord, maar hun verschroeiende set liet indruk na. Een gitaar, een drum en een oerschreeuw. Meer moet dat niet zijn om het gedroomde bastaardkind van Metz en It It Anita te worden. Gebalde muziek, maar de echte spierballen stonden in de coulissen te wachten.
De biografie van frontman Joe Talbot leest als het scenario van een Mike Leigh-film. Een arbeiderskind die alle miserie van de wereld zag, een leven als kind in ziekenhuizen met rekeningen die zijn moeder niet kon betalen tot onlangs een doodgeboren dochtertje toe.
Kortom, een verschoppeling van de maatschappij. Wel een zeer intelligente man. Het is niet de schuld van de migranten of de socialisten, wel dat van het tuig dat zelf met iedere seconde rijker wordt door de domme massa wijs te maken dat de oplossing ligt door arrogante monocraten op een troon te zetten.
Talbot pikt het allemaal niet. Geef de macht aan de vrouwen, zie migranten als een verrijking van je eigen cultuur, leve het feminisme en kus als man mannen. Salonpunk Johnny Rotten zou het nooit durven zoiets te zeggen, Talbot wel en wordt daardoor misschien wel de held van iedere andersdenkende mens.
Positieve boodschappen in een dolgedraaide wereld levert natuurlijk niet automatisch goede muziek op, laat staan een wereldband, maar bij IDLES is dat wel het geval en dat werd in de Botanique bewezen met een concert dat bij iedereen van wie de smaakpapillen werken hoog in het eindejaarslijstje zal terechtkomen.
Is IDLES punk? Ja, als een punk een attitude is. Neen, als je het louter als een muziekstijl ziet. Trouwens als je voor het laatste kiest, verkracht je sowieso de betekenis van punk.
Talbot is het levende bewijs dat tegenslagen kunnen hervormd worden door een brok onweerstaanbare charisma. Je moet al bij een Nick Cave of Pawlowski gaan aankloppen om een frontman met zo’n uitstraling te zien.
Iedere beweging van de Brit zit, iedere uithaal nog dieper. “I’m a feminist” brult Talbot bij Samaritans. Alle heilige huisjes moeten eraan geloven, zelfs de huisregels van de Botanique die normaal geen mensen op een podium toelaten, maar Talbot geeft de goedkeuring en voor iedereen het goed beseft staan tientallen dolle fans tussen de man van IDLES.
Bierbekers worden massaal de lucht ingegooid, een vrouw krijgt van gitarist Mark Bowen het instrument rond de nek. Het publiek brult mee: I’m lefty, I’m soft, I’m scum. Een feestje, maar één met een duidelijke boodschap: de wereld is van ons.
Iedere song wordt een anthem. Een vuistslag met daarin pure genialiteit en souplesse. IDLES is de beste groep ter wereld, al was het maar om de Trumps van deze tijd te kloten…
