Wie de radioknop ook maar één keer per week opendraait, of gewoon eens uit nieuwsgierigheid over Facebook scrolt, kan er niet omheen: Hydrogen Sea is één van de meest besproken bands van de laatste weken. Een groep van wie je weet dat ze weldra in een uitverkochte AB zullen staan, en niet meer in een sympathiek concertzaaltje als De Charlatan zal optreden. Nieuw talent voorstellen heet zoiets, en voor je het weet zingt je buurvrouw de liedjes luidkeels mee. Voor de twee voorgaande acts zal dit nog een tijdje duren (en we hopen voor diezelfde buurvrouw dat dit nog ettelijke jaren duurt!), wat evenwel niet betekent dat Napoleon Gold en Bastard Sugar niet goed zouden zijn. Au contraire!
Over de keuze van de naam Napoleon Gold zijn we het nog niet eens (alles went evenwel), maar tijdens hun (toch wel zeer kort) optreden toonden Antoine Honorez en Jerome Klein wat je met eenvoudige percussie-instrumenten, een keyboard, een gitaar en een drum kan bereiken. Waarschijnlijk geen ziel in De Charlatan die voordien van deze band had gehoord (YouTube-surfers uitgezonderd), maar dit duo dat op het Europese continent al het voorprogramma van Oscar & The Wolf, SOHN en London Grammar deed imponeerde. Noem het elektronische ambient, zeg dat je het aan Boards Of Canada doet denken, of wat dan ook, dit is muziek die je meesleurt naar een synthetisch dromenland. Weliswaar werd het (soms ingenieuze) hersenspinsel veel te vroeg aan diggelen geslagen, maar als ze nog eens naar België komen, staan we er alvast weer. Al was het maar voor het feit dat we vanaf nu naast Placebo ook nog een andere Luxemburgse band kunnen opnoemen. Die met die gekke naam dus.
Met een naam als Bastard Sugar kun je je in feite ook alles voorstellen, maar het is gewoon het alter ego van Wander Kars uit Friesland. Met een snor en baard waar je niet naast kan kijken en een tafel die gevuld is met allerlei elektronische apparatuur en planten. De vrolijke Nederlander gaat op zoek naar de gekste geluiden (bijv. kakelende kippen) en voegt daar allerlei gekke beats aan toe. Dat vormt alles samen een soort van dubstep, maar je hoort er even zeer de zoevende synths van Kraftwerk in. Experimenteel, maar ook gewoon dansbaar, en met Bastard Sugar als hilarische maestro! Genieten dus!
Juist, we hadden het in het begin over Hydrogen Sea en de drukke Charlatan verried meteen ook voor wie het publiek was komen opdagen.
Dat het soms vlug kan gaan, werd bewezen door PJ Seaux en Birsen Ucar. Birsen stond jarenlang in de schaduw met het schrijven van songteksten (waaronder Selah Sue), maar sinds hun debuut In Dreams met daarop een gastrol van Mogwai-man Stuart Braithwaite is uitgebracht, heeft iedereen het over dat Brusselse duo met dat meisje met haar fluwelen stem.
Op hun uitstekende plaat klinkt het duo (live met een drummer) misschien wat dromerig, en vooral braaf, op een podium is het vooral Seaux die ontploft. De tengere kerel gedraagt zich als een losgeslagen podiumbeest die de meest hysterische toeren met zijn synths uithaalt, het is duidelijk: dit gaat om passie, en zelfs meer dan dat!
Wie de plaat reeds in zijn kast heeft staan (doen!), weet natuurlijk dat dit een ambitieus duo is dat niet is vergeten dat de essentie het schrijven van een song is die je nooit vergeet. Dat klonk ook zo in De Charlatan, maar door de uitzinnige PJ Seaux krijg je er nog een Krautrockfeel bovenop. Birsen Ucar overtuigt eveneens, alleen hebben we het niet graag dat een frontvrouw zich achteraan opstelt. Maar dat is niet meer dan groeipijnen. Het is duidelijk, dit is een band die teert op kwaliteit en niet op egotripperij. Nu nog een meer assertief podiumgedrag en we hebben er in België alweer een supergroep bij.
Foto’s: (c) Luminous Dash
