Rond de jaarwisseling smeet Mechelse singer-songwriter Pieter Van Humbeeck de prachtige dromerige single A Start in de ether, onder diens alter ego Hummie. In Mechelen is Hummie natuurlijk al langer een begrip, maar A Start was de eerste échte release, en er is meer op komst, daarover lees je snel meer op Luminous Dash.
Met de nieuwe single onder de spreekwoordelijke arm startte Hummie een kleine concertreeks die hem maandagavond 17 februari naar het feeërieke Kunstuur Café bracht. Hummie wist het talrijk opgedaagde publiek bijna twee uur lang te boeien met een mooie en ronduit hartverwarmende set, met vooral eigen werk én met hier en daar een fijne cover. Gewapend met gitaar, loopstation en dat mooie stemgeluid waar Pieter mee gezegend is.
A Start zat ook in de set uiteraard. “Maar daar wou ik nu bewust niet mee beginnen”, bekende de Mechelaar. Het pareltje waar Hummie dan wél mee startte luistert naar de naam Little & Pretty, een intimistisch episch verhaal waarmee hij het publiek meteen bij het nekvel had. Met The Killer In Me zou de muzikant ons voor het eerst die avond fameus van onze sokken blazen. Wat een zacht en prachtig lied, een beetje weemoedig ook, prachtig gezongen en, zoals wel vaker maandagavond, met subtiel gitaarspel.
Wie Hummie al een tijdje volgt, wéét dat Ben Howard één van diens favorieten is. Een cover van Howard kon dan ook niet ontbreken in de set en, “In een andere tuning omdat ik dat zo mooi vind”, vergastte Hummie ons op Keep Your Head Up. Hier en daar werd zachtjes meegezongen, of waren wij de enigen?
Na de fraaie Ben Howard-cover was het dan tijd om die single live op het publiek los te laten. A Start kreeg een iets langere intro, via de loopstation, waarop de gitaar dan inviel en de warme vocalen daar mooi overheen werden gelegd. Gaaf. Genieten. Geweldige versie. “Wat ben ik blij om voor zoveel bekenden te spelen, maar ook nieuwe gezichten. Welkom allemaal”, klonk het bijzonder oprecht, waarop we kennismaakten met The Cave, een bijzondere compositie met een bijzondere opbouw en fijne gelaagdheid, een instant fave van ons. Neem die straks ook maar op, Hummie!
Voor wie er mocht aan twijfelen, Skinny Love werd geschreven door Justin Vernon, en eerst opgenomen door Bon Iver in 2007, maar ook de versie van Birdy uit 2011 is enorm bekend inderdaad. Hummie heeft het ook in het repertoire en blijft dicht bij de Bon Iver-benadering, maar legt er toch zijn eigen ziel en warmte in. Erg mooi gedaan. Beter nog: ‘subtiele cover’ lezen we in onze notities.
“Het volgende klinkt minder sympathiek en ge moet het zeker niet persoonlijk nemen. Het gaat over die momenten dat het je allemaal niet zoveel kan schelen”, leidde Hummie The Flying Fuck in, “Here it goes, the flying fuck I never gave”. Sterke ‘I don’t care’-song, lieflijk voor ons neergelegd met klasse. En toen had Hummie weer een absolute parel voor ons in petto. “Een liedje over balans zoeken, en dat moogt ge meezingen”. Loving Moments, gedreven op een zalige melodielijn, met Hummie’s lage stem die dan in het refrein wat hoger klonk, was hemelse oorsnoep.
De muzikant merkte op dat vele van de aanwezigen er ook bij waren bij diens eerste optredens ooit in het Mechelse muziekcafé De Floeren Aap. “De cirkel is rond, of bijna.. of: je weet wat ik bedoel…”.
Hummie ‘herpakte’ zich, beloofde ons een specialleke en een verrassing en schudde alsof het niets was een sublieme vertolking van John Mayers Who Says uit diens mouw. Wow. Al behoorlijk onder de indruk, was onze vreugde groot toen hij plots overschakelde naar Free Fallin’ van de onvolprezen Tom Petty. Iemand die onze muzikale helden met zoveel stijl citeert, kan al niet veel verkeerd meer doen, toch? Wat een geweldige, stijlvolle ‘mash up’ van deze iconische songs, knap gedaan, machtig gebracht. Mayer en Petty naar je hand zetten en verHummie’en. Je moet het maar kunnen.
“Het volgende liedje is iets persoonlijker, mijn papa en mama zijn hier ook trouwens” – applaus voor de papa en mama – “Dit is een klein zacht liedje met de boodschap: Blijf graag zien en geniet van elkaars gezelschap”. Kippenvel, en dan moest Hummie nog aan Wondering beginnen, een erg fijn en frêle parel, zalf voor de ziel, wow!
Een van Hummie’s muzikale helden dichter bij huis is Luc De Vos, en een voortreffelijke interpretatie van Gorki’s Ooit Was Ik Soldaat was ons deel. Erg goed gedaan.
“Ik heb vanavond een paar liedjes in een iets ander jasje gespeeld. En dat geldt zeker voor het volgend, eigenlijk nog van The Conceptual Flaws, de band waar ik in speelde. Dit is geschreven door Joran Meynen”. En Hummie pakte uit met Zin, een sublieme ode aan de zintuigen, met in elke strofe een ander zingtuig dat bezongen werd. Ongelooflijk sterk, ingenieus goed en fantastisch gezongen en gespeeld. Uitbrengen!
Hummie kondigde aan dat het er nu eigenlijk opzat, terwijl hij de vele bekenden die op dat ene nummer zaten te hopen, hun blikken verstond. “Omdat jullie het allemaal toch verwachten zal ik deze ook nog doen” en het hilarische Xenia, onder Hummie-fans een heus anthem, klonk door het café. Door menigeen meegezongen. Het blijft prachtige woordenkunst en gewoon ook een sterk nummer.
Nadat Hummie publiek en locatie uitvoerig bedankte, besloot hij er toch nog twee liedjes bij te doen. Een sterk Don’t Look Back werd gevolgd door een onwijs gave kippenvelversie van Ben Howards Old Pine. Zo mooi.
Wie Hummie nog aan het werk wilt zien, kan dat alvast doen tijdens Run For Nature, op zondag 23 februari. Maar check de socials, en rep je naar een optreden. Je zal het je niet beklagen. Beloofd!
