Het is bijna dag op dag een jaar geleden dat de Canadese postrockformatie Godspeed You ! Black Emperor (hierna kortweg GY!BE geheten) voor het meest verbluffende concert van het jaar zorgden daar in het verre Heuvelland. Hun Belgische zomerpassage werd dit jaar alweer in een mythisch kader afgewerkt. En hoe! Het Deurnese OLT Rivierenhof verwelkomde de zoals steeds schijnbaar onbewogen groepsleden en liet zich gewillig meezuigen in een ronduit fascinerende en minutieus uitgetekende avond die stijf stond van de spanning en de virtuositeit.
Het is al even geweten dat de Canadezen graag openen met het duo Hope Drone / Mladic. Geen verrassing in het Rivierenhof, maar toch al meteen kippenvel bij de eerste dreigende bastonen. De majesteuze opbouw met glansrollen voor contrabassist Mauro Pezzente en violiste Sophie Trudeau sneed door merg en been. De rillingen liepen manifest over onze lijven en het was nodig af en toe eens naar adem te happen en rond te kijken. Even checken of iedereen nog ok was. Na een half uur was Mladic uitgewerkt en we waren al een paar niveaus verder op de ladder van extase.
Tijd voor een trilogie uit het recente Luciferian Towers met Bosses Hang als trage sleper. Geweldig hoe de band perfect weet op welk moment het geweer van schouder veranderd moet worden. De minste knippering in de ogen van gitaristen Bryant en Menuck is voldoende om de songstructuur om te gooien of een Boeing op het podium te laten landen. Zo klinkt GY!BE ook vanavond weer. De auditieve uitbeelding van een ziedende apocalyps waarbij dementors in een oorverdovend lawaai door Voldemort naar het podium worden gestuurd. Een akelig feest voor het oor dat ruim 3 kwartier duurt en waarin ook Mette Rasmussen op sax een glansrol opeiste.
Er ontplooide zich een ziedend spektakel op het podium waarbij Moya en Bryant een logge diepe gitaarlijn drapeerden over de hectische uithalen van vooral Menuck en Trudeau. Hierbij deed het overstuurde geluid de song in een tropische storm belanden zodat het hectische maar erg gecontroleerde saxgeluid dat Mette uit haar longen perste een toegevoegde grand cru waarde bleek te zijn. Dit was van het allerbeste dat we in jaren al gehoord hebben.
De climax moest nog komen. The Sad Mafioso uit hun debuut dreigde en zwelde aan, koelde af en kwam nog feller aanrukken in een epiloog waarin de bandleden elkaar leken op te jutten en de song op geniale wijze net niet overboord werd gegooid maar uitmondde in een nooit geziene storm van feedback waarbij vreemde apparaten en schroevendraaiers een meesterlijke compositie van noise in elkaar vezen. De bandleden verlieten behoedzaam in een trage processie het podium waarbij de eclectische noisestorm andere proporties kreeg om van een tornado stilaan uit te doven in een korte zomerbui. Het woord briljant schiet haar doel voorbij.
De kille wind die tijdens het optreden als ware van het podium woei ging niet meer liggen maar onze harten waren met warmte gevuld. Godspeed You ! Black Emperor slaagde er ondanks een nagenoeg ongewijzigde setlist toch voor dat de visuals van Kraterfront bijna vergeten werden. De kracht van dit optreden was buiten proportie. De extase op de gezichten rondom ons was geld waard. 5-sterrenmateriaal !!!!!
