Op de voorlaatste dag van Gent Jazz mocht het festival voor de tweede keer Dj Shadow en Air als headliners verwelkomen. De ander namen op de line-up waren allemaal van Belgische bodem met op het hoofdpodium Tsar B en Loverman en op de Garden Stage Cesar Quinn, Niels Orens en Aili. Weer een affiche om duimen en vingers bij af te likken dus!
In het najaar gaat Justine Bourgeus alias Tsar B de hort op met Dijf Sanders om de muziek van Twin Peaks live te brengen; in Gent bracht ze haar eigen oeuvre met Trui Amerlinck op bas/cello en drummer Wouter Van Asselbergh. Vorig jaar verscheen de tweede Tsar B plaat To The Stars waar wondermooie composities op staan met een mix van hedendaagse pop, elektronica en klassieke muziek. Wij waren dan ook benieuwd wat dit live zou geven.
Al was het buiten zeker 30 graden, toch vond het trio er niet beter op dan gehuld in lederen kledij op het podium te verschijnen, super gemotiveerd noemen we dat! Tsar B liet de tent voor een kwart vollopen, de rest genoot buiten – in de zon – van de sensuele, donkere electro die de band serveerde. De combinatie tussen synthesizers, viool, cello, contrabas en bezwerende drums en percussie komt live nog intenser binnen dan op plaat. Ook de samenzang tussen Justine en Trui zorgde voor magische momenten, de interactie tussen beide muzikanten was mooi om te zien en te horen. De instrumentale techno van afsluiter Don’t Wanne Lose Nobody toverde de tent om in een Tomorrowland dancehal. Het is een track die een volledig andere kant van Tsar B laat horen. De knappe set van het trio trapte de festivaldag heel boeiend op gang.
Na dit magisch optreden trokken we naar de Garden Stage om Frederik Daelemans, Neil Claes, Jacob Hus en Thibault Goudkit aan het werk te zien met hun combinatie van postpunk, spacejazz, triphop en ambient. In 2021 verscheen de debuutplaat Opal van Cesar Quinn en de opvolger komt dit jaar nog uit. Met het gedurfde Smoke kregen we daar al een zalig voorsmaakje uit.
Met het prachtige weer kon de band op veel volk rekenen voor het podium. Zij kregen vooral onbekend materiaal uit de tweede plaat voorgeschoteld. De nieuwe nummers klonken boeiend, gedreven en super intens. Ze zorgden voor een soort van zonsverduistering met hun futuristische mix van progrock en postrock met een venijnig en hoekig postpunk randje. Het viertal kreeg voor de single Smoke het gezelschap van Youniss Ahamad (beter bekend als Youniss) die het nummer op een vurige manier aanvulde. We kunnen de set van dit Gentse viertal enkel maar met lovende woorden beschrijven. Het valt ons wel op dat de nieuwe liedjes nog intenser klinken dan de nummers van Opal, die nieuwe plaat zal dan ook top worden.
James De Graef en zijn alter ego Loverman moeten we eigenlijk niet meer voorstellen. De vroegere Shht! frontman was vorig jaar al op verschillende festivals te zien en dit jaar doet hij er nog een paar bij. Met zijn eigenzinnige barokpop en theatrale podiumact sleurt hij het publiek mee in zijn muziek. We waren benieuwd of De Graef iets nieuws in petto had voor Gent Jazz. Voor James kwamen op dit festival een paar dingen samen, zijn eerste Loverman concert was op Gent Jazz in 2021, hij studeerde aan het KASK (op De Bijloke site dus), bij Tsar B speelt zijn ex-Shht collega Wouter Van Asselbergh en het was ook de dag dat Raketkanon hun laatste optreden speelde waardoor het voor de man een ietwat emotioneel optreden leek.
Zoals altijd ging het er op de typische, anarchistische Loverman manier aan toe. De singer-songwriter kwam op met Jimi Hendrix‘ Lover Man waarop De Graef in een soort van Pierrot gedaante danste en af en toe meezong. Daarna nam hij zijn akoestische gitaar en ging zitten op een hobbelpaardje. Daar begon hij wat te improviseren, wat best een tijdje duurde en eigenlijk (helaas) nergens toe leidde. Gelukkig herpakte James zich en zette hij daarna een pakkende versie van Call Me Your Loverman neer met aansluitend een uitgelaten versie van Tinderly tijdens hetwelk hij eerst het volledige podium inpakte en daarna het publiek inging. Vervolgens liet hij de ingetogen singer-songwriter in zich los tijdens Candymen dat overging in een furieuze versie van Into The Night. Tijdens de intro van Limbo bracht James een soort van ballet opvoering, wat ook weer een bijzondere toets aan de set gaf.
De intro van Smile speelde De Graef op trombone om de cover vervolgens volledig a capella te brengen. De piano werd dan centraal geplaatst zodat iedereen kon zien wat hij aan het spelen was tijdens After You’re Gone. Afsluiten deed hij, zoals gewoonlijk, met Differences Aside dat ook – net zoals altijd – heel lang duurde vooral omdat hij opnieuw het publiek indook om hen uit te nodigen voor een singalong. Loverman zorgt altijd voor een beetje kleur en dat was op Gent Jazz niet anders.
Op het intieme Garden Stage was het de beurt aan Niels Orens die met elektronische geluiden, cello en beats een kleurrijk palet aan emoties liet samensmelten. De man zorgt normaal gezien ook voor visuele animaties bij zijn set die het geheel iets intrigerends geven, in Gent was het nog volop licht dus bleven de visuals helaas achterwege. Eerder dit jaar bracht hij de ep S/low Nights uit met vier super intense tracks waarop je onmogelijk kan blijven stilzitten, of dat dachten wij toch…
Want door de hoge temperaturen leek het of het talrijk toegestroomd publiek de dansbenen thuis had gelaten. Iedereen zat neer in het gras en knikte met het hoofd mee op het ritme. Aan de set van Orens lag het zeker niet, die was op alle vlakken top. Aanstekelijke, stevige beats, knappe soundscapes, toffe bliepjes en de cello die heel af en toe boven werd boven gehaald, brachten een combinatie van gedreven techno die ons deed terugdenken aan de jaren ’90 electro van Orbital en Leftfield. Niels serveerde dan ook perfect dansvoer, alleen was het te warm of te vroeg voor het publiek.
Ook Dj Shadow, aka Joshua Davis, moeten we eigenlijk niet meer voorstellen. Zijn debuutalbum Endtroducing uit 1996 is nog steeds één van de beste triphopalbums aller tijden. De platen die volgden waren nog steeds boeiend en avontuurlijk maar kregen minder aandacht. Vorig jaar verscheen zijn zevende studioalbum Action Adventure dat een eerbetoon was aan zijn levenslange toewijding aan muziek en aan zijn rol als verzamelaar en curator.
Shadow liet de tent voor het eerst die dag volledig vollopen. Hij bracht een mix van eigen songs die werden begeleid door passende animaties, waarop ook de titel werd vermeld van de song die hij speelde. Wat het live gedeelte van deze set juist was, wisten we niet echt. De man vulde de songs aan met meesterlijk scratches en speelde af en toe mee op een mini elektronisch drumstel, dat wel. Het was dan ook een beetje vreemd dat hij zijn nieuwe single You Played Me gewoon aankondigde als een professionele dj maar er weinig mee deed.
De set was opgedeeld in twee delen, het tweede deel was steviger en het publiek begon pas in dat laatste deel mee te dansen. Vanaf Ozone Scraper had hij iedereen mee. Helaas drukte de man tegen het einde van de set op een verkeerd knopje en viel de set helemaal stil, de video animaties verdwenen ook. De muziek kreeg hij terug opgestart maar de beelden bleven helaas weg. Hij vroeg iedereen om tijdens afsluiter Organ Donor zot mee te dansen wat ook gebeurde. Geen vonken en vuur tijdens deze dj set maar wel vakwerk waarvan het meeste misschien gewoon vanop de pc werd afgespeeld.
We bleven in de jaren ’90 hangen met Nicolas Godin en Jean-Benoït Dunckel aka Air. In 1995 brachten de twee de ep Premiers Symptômes uit maar met het album Moon Safari dat drie jaar later verscheen, braken ze door. Door hen werd de Moog synthesizer terug hip en kregen we een revival van lounge muziek. Hun laatste studioalbum Music For Museum (gemaakt voor het Palais des Beaux Arts in Lille) verscheen in 2014 en dit jaar bracht dit duo de 25ste verjaardagseditie uit van Moon Safari met extra demo- en live tracks. Godin en Dunckel trekken deze dagen dan ook de wereld rond om die klassieker voor het eerst live te brengen.
De laatste keer dat Air in ons land was, was tijdens de Lokerse Feesten in 2017. Toen bracht het duo twee muzikanten mee, deze keer alleen een drummer die niet werd voorgesteld aan het publiek. Vanaf opener La Femme D’argent (ook opener van Moon Safari, dus ze hielden zich ook aan de volgorde van de nummers op het album) werden we volledig meegezogen in de plaat. Het trio stond – gekleed in het wit – in een soort van box waarop jaren ’70 visuals werden afgespeeld en de artiesten vrij somber werden verlicht.
Muzikaal klonk alles top en de stemmen van Dunckel en Godin werden door een vocoder gestuurd. Bij All I Need kregen we vooral een instrumentale versie en hoorden we Beth Hirsch’s vocalen af en toe als sample. Alleen het prachtig You Make It Easy (dat origineel ook door Hirsch werd gezongen) werd in Gent door Godin gezongen met een overdosis vocoder waardoor de stem wel erg robotisch klonk wat niet echt paste bij het gevoelige lied. Dat was echter het enige minpuntje van de set.
Nadat het volledige album was gebracht, kregen we nog een bisronde met als uitblinkers Cherry Blossom Girl, een instrumentale versie van Playground Love en de progrock van Don’t Be Light. Air bewees dat ze anno 2024 nog steeds heel relevant zijn want het publiek – dat bestond uit jongeren zowel als wat ouderen – was wild enthousiast.
Het Belgisch/Japans duo Aili mocht de festivaldag afsluiten. Sinds de single Dansu uit 2021 zijn Aili Maruyama en Orson Wouters op meerdere podia in binnen- en buitenland te zien geweest met hun unieke electro songs. Dit jaar verscheen de debuutplaat Nandakke? en die kwamen ze voorstellen op Gent Jazz.
Wat Dj Shadow niet lukte kon bij Aili wel, want vanaf de eerste noten stond het publiek massaal te dansen aan de Garden Stage waar nog veel volk was blijven hangen om het duo aan het werk te zien. Maruyama trok het volk dan ook mee met de catchy electro terwijl Wouters er de groove inhield met zijn lekker basriffs. De perfecte afsluiter dus van een heerlijke festivaldag die even heel weinig of zelf geen jazz in de line-up had.
Gent Jazz: Facebook – Instagram
