Een hyper vitaal Front 242 speelde zaterdagavond 9 juli 2022 met een geweldige drive op hun 40ste (eigenlijk 41ste) verjaardagsconcert in de AB, en dat voor een tweede avond op rij. Jawel, de geniale dubbelslag van 2017 werd met verve overgedaan: twee avonden op rij duimen en vingers aflikken bij een masterclass electronic body music, gedoceerd door de pioniers zelf. En dat met een top geluid. Het EBM-instituut pakte uit met een gebalde setlist met natuurlijk veel classics, ook wat ‘hidden gems’ en met zelfs nieuw werk waarvan Deeply Asleep ons meteen compleet omver blies. En met favoriet Agressiva, de Interception-versie, als één van de absolute hoogtepunten.
Even hingen er donkere wolken over het aangekondigde verjaardagsconcert van Front 242 in de AB. De ziekte van Jean-Luc De Meyer had daar veel mee te maken. Maar zoals Richard Jonckheere gisteren duidelijk maakte, Jean-Luc is terug, en sterker dan ooit. De Meyer, smeet zich, net als Jonckheere trouwens weer ten volle, de Front-classics klonken urgenter dan ooit en Fix It, Generator en Deeply Asleep, drie nieuwe composities zowaar, schreeuwen om een fysieke release. Komt er een nieuwe Front 242-plaat? Zou het?
Vooraleer menigeen zich, body to body, de ziel uit het lijf danste, zonder Soul Manager in de buurt, vrijdag wél in de set, of de 242-gems meebrulde mocht vanachter zijn Apple-laptop (en andere gear) de nog steeds redelijke geflipte Musik Soldat de avond openen. Musik Soldat is Wolfgang Flür, jawel ex-Kraftwerk.
Archiefbeelden van Kraftwerk, véél archiefbeelden van Kraftwerk werden geprojecteerd. Alsook een voorbij-marcherende Musik Soldat; Flür met Duitse pinhelm. Eigenlijk werden we getrakteerd op een Kraftwerk-documentaire waarbij Flür dan de soundtrack speelde. Met heuse lappen uit Kraftwerk-composities als We Are The Robots en Neon Lights, alsook eigen werk dat verdacht veel op enigszins opgepoetste vintage Kraftwerk leek. Natuurlijk klonken songs als Best Buy, incluis Flürs stenen-kolen-Engels en schaterlach en Zukunftmusik behoorlijk blasé en gedateerd. Maar, toegegeven, eigenlijk konden we dat wel smaken en de harde beats maakten het af. Wanneer Flür zijn helm opzette en nu ook live heen en weer over het podium marcheerde betekende dat het einde van de vermakelijk set.
Tijdens een goed halfuur wachten op ‘le moment suprème’, liep de zaal eindelijk wat voller, het concert van Front 242 was niet uitverkocht, maar zowat een halfuur voordat de show zou startten was toch ‘bakje vol’ in de AB. Er zijn nog zekerheden. Wanneer het grote doek met 242 hing, wist je: nu zit het er aan te komen. Om stipt 21 uur doofden dan eindelijk de zaallichten. Een poos absolute duister, een opbouwende dreun, dan terwijl de EBM-helden het podium betraden, een massale aha-erlebnis; opener van de set was een extreem snedig en vitaal First In/ First Out. Meteen vormden de eerste rijen in de zaal zich om tot één grote kolkende dansende massa. Het feest was begonnen.
Na een korte begroeting werd een ronduit subliem Take One ingezet, meteen gevolgd door het knallend duo-salvo Don’t Crash en Funkahdafi, niet in nieuwer herwerkingen, maar heel dicht klinkend bij de originele versies uit The Politics of Pressure, zo viel ons op. Wow!
“A new one, motherfuckers”, klonk het, waarop Front ons trakteerde op Generator, een aangename kennismaking zowaar, om dan niet lang te wachten om Quite Unusual in te zetten. Wat een versie!
Soul Manager, vrijdag in de set, ruimde plaats voor een krachtig No Shuffle, met in het kielzog een compact maar o zo intens Commando Mix. Ook al werd ons gevraagd om luid “stick it, stick it, in your mind” te roepen, kwam die passage niet. Maar of het goéd was? Hell, yes!
Dan volgde een van de grootste verrassingen van de avond. Het op Official Version nogal logge Red Team, kreeg een fris nieuw jasje, mét extra lyrics. De logge drumbeats bleven, de vitaliteit werd vermenigvuldigd met tien. Geniaal.
Quasi uit het niets, kwam dan een absolute über-killertrack. Machtig, ‘boenk oep ons bakkes’ (of hoor je liever ‘in our faces’?), compleet nieuw voor velen; het machtige Deeply Asleep. Overdrijven we? Misschien, maar nu al onze favoriet. There, we said it!
“41 jaar geleden was dit de eerste track die we uitbrachten, op ons eerste album”, en een majestueus Operating Tracks volgde, in onze notities lezen we “mama!”, en het is niet dat we zo vaak om onze mama roepen hoor.
En dan. ”What you hear is what you get!” klonk het. Eerst waren we niet geheel mee, want we hoorden de gekende melodie van U-men al, maar ja, ook WYIWYH. Wat een mooie blend van beide composities zeg. Of meliger: wat een mooi huwelijk. Terug naar onze notities klinkt het van “Oooh!”. En dan moesten we alweer van “oooh!” gaan, want hoe lekker klonk het energie-bommetje Fix It? “What’s it like on the other side?”, nog een nieuwe track die om een release smeekt.
Wanneer Headhunter werd ingezet, kwam zelfs de meest onbeweeglijke persoon in de zaal eindelijk tot leven, de anderen knalden lustig verder en ontploften compleet. Natuurlijk werden de lijnen “One: you lock the target, Two: you bait the line, Three: you slowly spread the net, And four: you catch the man” luidkeels meegebruld door een volle AB, ja, ook in de zitjes! Jij ook? Wij zeker! Maar elkeen wist op dat moment ook dat het einde van het feest nabij was. Misschien nog, Im Rhythmus Bleiben, wie weet Lovely Day, of zelfs Body To Body?
De finale werd ingezet met Tragedy >For You<, en Neurobashing, dachten we even met de “Pull Up, Pull Down” zin, maar dat bleek toch Moldavia te zijn. Fijne finale, voorwaar! Klokslag 22 uur, amper een uur na het begin van de set.
Natuurlijk wou het publiek méér! Na een weinig minder dan vijf minuten volgde een absolute traktatie dan ook. We waren stellig overtuigd ooit een flauw aftreksel van Agressiva Due gehoord te hebben, setlist.fm spreekt ons tegen. Maar Font 242 keerde terug met de Interception-versie, kortweg Agressiva, dus. Wow! Wat een feest, dat hadden we echt niet zien aankomen! Of Body To Body ons kon bekoren? Het zal wel!
En dan namen Richard Jonckheere en Jean Luc-Demeyer afwisselend het woord, uitvoerig hun tijd om alle fans te bedanken voor de voorbij 40/41 jaar. Maar ook hun crew, los-vaste, voormalige, en huidige bandleden, Daniel Bressanutti, Tim Kroker, … de geluidsman, de artwork-held,… allen werden uitvoerig bedankt. Ook volgde een shout-out aan helden van de band die het tijdige met het eeuwige gewisseld hebben, om Alan Vega, Gaby Delgado, Florian Schneider, Frank Tovey, Richard H. Kirk niet te noemen…
Dan Welcome To Paradise, de zaal die weer volledig zot werd en een een subliem EBM-feestje kwam ten einde.
Zaallichten aan, Lange Jojo klonk luid door de PA. Heel wat nog aanwezige Fronters zongen mee. En kijk, Jonckheere en De Meyer stonden er ook weer, en zo geschiedde dat de 242-vocalisten zich waagden aan “Chef, un p’tit verre on a soif, Chef, un p’tit verre on a soif, Une petite bière, on a soif. On a soif ! On a soif !”. Fantastisch!
Wat The Glimmer Twins doen in rock-‘n-roll, doet Front 242 in electronic body music. Net als The Rolling Stones, iconen in hun genre, trendsetters, pioniers, die nog lang niet aan hun pensioen toe zijn.
Wij kijken alvast uit naar een volgende doortocht van Front 242. Meer nieuwe tracks met fysiek release? Ja, dat mag ook!
Fijne 40ste/41ste verjaardag, Front 242 !
