Twee release shows van Gentse hondsbrutale bands springen deze herfst boven de rest van het veld uit. Maria Iskariot komt later aan de beurt maar nu was de Charlatan tot het gaatje uitverkocht voor de doortocht van een woest wakko Wijf. Iedereen wil het kwartet op hun podium krijgen en dat ligt onder meer aan de bijzonder energieke en stomende sets. Wijf is het Alter Ego van zangeres Marie De Graeve en tevens de naam van de ep die ze feestelijk en triomfantelijk kwamen voorstellen. Jezelf sluw, listig en risicovol presenteren middels een alternatieve persoonlijkheid komt niet alleen prominent aan bod tijdens een uurtje Wijf maar wordt evenzeer weerspiegeld in het luipaardpatroon op de ep-hoes. Deze is overigens in eigen beheer gedrukt met een lichte drukvariant en dus persoonlijke alter ego-toets voor elk exemplaar. Een hebbedingetje pur sang dus.
Zoals het een grand cru-release show betaamt werden de hongerige fans opgewarmd door een onvervaard voorprogramma, in dit geval Cracks. “Don’t let them get to your head”, maar waarom niet uiteindelijk? We hadden wat tijd nodig om onder stoom te geraken in de voorste gelederen, misschien omdat de band bij aanvang een beetje een eigen smoel ontbeerde. Gimme Some en Living Like This knalden uiteraard wel maar het was een beetje een IDLES 2.0 en Robbe Van Aken studeerde cum laude af in de afstudeerrichting Zack de la Rocha. Na de wat overbodige Dizzee Rascal-cover Bonkers gaven de drie gitaristen Joran Watelle, Sam Leysen en Jules De Paepe plankgas en nummers als Sven en Peace Out deden de Charlatan “cracken” van genot. Lijflied Destroy vernietigde elke morzel weerstand vanuit de zaal en wij waren op het einde ook volledig mee met deze heerlijke thuisploeg.
Bassist Jens Vanden Meersschaut, drummer Jeroen De Vleeschhouwer en de twee De Graeves, broer en zus Tuur en Marie zijn ondertussen al zó gerodeerd op tientallen podia, dat ze zonder stress de planken bestegen. Marie was getooid als een wolf in schapenvacht. Met hun rauwe energie, zware riffs en krachtige vocals staat Wijf garant voor vakkundige afbraak van podia. Wijf denderde een optreden lang op torenhoog niveau doorheen de nummers en we hadden er al spijt van dat Alter Ego niet het dubbele aantal nummers telde want een Wijf is een topwijf en verzwakt nooit.
Pretenderen dat Wijf geen metal speelt is de bal bedroevend misslaan want Freak heeft een heerlijke hang naar de band die het genre vorm gaf, Black Sabbath. Maar Wijf is ook postmetal en veel stonerrock en Marie laveert tussen snerpen en smachten maar haalt vooral erg vaak heel hoog uit. Marie is gewoon de Chris Cornell van ’t Gentse en ver daarbuiten. Love Machine deed ons op erg overtuigende wijze terug mijmeren aan de hoogdagen van Kyuss en diens Desert Sessions. Wat een geweldige oersong is dit! Niet dat we haar woord voor woord verstonden, maar we geloofden haar keihard.
We kregen dan een heerlijke episode nummers die de ep niet haalden. 2nd Take was de geflipte Badmotorfinger van de avond en de maniakale reacties op Maniac waren eh welja manisch. Laten we met zijn allen even diep buigen voor de powerhouse die Marie is. Na Vlinder zat de Mot er in, en dat was voor één keer heuglijk nieuws want het is een nachtvlinder die synoniem was voor “mot op ui bakkes”. Het slot op de deur van een wervelend optreden werd opnieuw geplukt van Alter Ego. Eerst werden leugenaars op de metalkorrel genomen in Liar. Schlemiel van dienst is die maat die manipuleert of zich verstopt achter een façade. Liar is vintage stonerrock met een Oosterse flair en Marie die als in een klagende mantra de riffs aanjaagt. Woede en frustratie werden in groep uitgespuwd als in een soort extatische groepstherapie. Marie ontpopte zich in de finale als een withete feeks en de fans schreeuwden met haar mee. Misschien wel het hoogtepunt van de avond.
Alsof het er nog niet hysterisch genoeg aan toe ging zette Wijf Hysterical in. In Gent zouden we zo een wijf een hysterische kalle noemen en deze vlag dekte de lading absoluut. Ondertussen had Marie haar troepen aangepord om haar oma – helemaal vooraan rechts, we kid you not – eens te tonen wat een moshpit is. Hier klonk de band militant in een Rage Against The Machine-modus. Slotnummer Circles vormde de epische afsluiter met een waanzinnig sfeervolle break waar we zowel flarden The Doors als Kyuss ten tijde van Welcome To Sky Valley meenden te ontwaren in de postmetal-waanzin. Dit was onge”wijf”eld een uppercut-concert dat deed terugdenken aan de zotte show van Ploegendienst in februari maar aan elke release show komt een einde. Wijf was euforisch goed en ‘oma wijf’ keek trots toe.
