Je hebt zo van die avonden…. Een eerste voorzichtige winterprik, kommer en kwel op de weg, bommeldingen in het Brusselse….. De ideale voedingsbodem voor een muzikale avond in de uitverkochte Ancienne Belgique voor de komst van het Deense Trentemøller. Wie ze nog niet zag heeft op een jaar tijd al drie niet te missen voorzetten zielloos naast getrapt, want een dik jaar geleden stonden ze in Gent en afgelopen festivalzomer in Lokeren. Als die concerten al weergaloos waren, deed de Deense dj Anders Trentemøller er in Brussel een genadeloos schepje bovenop en komen we met vijf sterren mogelijks nog tekort om de euforie de juiste symboliek mee te geven.
Ook het voorprogramma, Sakura, baarde opzien. De van origine Japans-Chinese singersongwriter is geboren en getogen in Hong Kong en die invloeden nam ze mee naar Londen. Ondertussen woont ze al een tijdje in Wenen en wordt ze als Oostenrijkse artiest gezien. Wij hebben haar vooral gehoord en dat was ronduit bedwelmend en sfeervol. Twee jaar geleden kwam haar ep Skin uit en we kunnen haar situeren in de droompop, shoegaze en slaapkamer-emopop vaarwateren. Ze bracht Joe Traxler mee en beiden speelden ze tegelijk electrosampler en gitaar. De knappe composities werden naar een erg hoog niveau gebracht door haar wondermooie stem die vaak deed denken aan die van Emmanuelle Proulx van Men I Trust. Het nummer Skin zelf ‘shoegazede’ op volle kracht, maar de meeste songs kaderden in wat ze zelf als een reeks “sad songs” aankondigde.
Haar diversiteit in aanpak kwam tot uiting tijdens een nummer als Something Terrible / Something Beautiful. Het is een beetje haar handelsmerk om bloedmooie nummers tekstueel tegen zichzelf te laten opboksen. Hoe het mogelijk is dat het achterste deel van de zaal aan het praten sloeg konden we maar niet vatten. De manier van zingen en de uitvoering van de knappe songs als Tongues maakte ons en de eerste rijen sprakeloos en dan hebben we het nog niet gehad over de fabelachtige lichtshow. Het woord show is wellicht niet op zijn plaats, maar het was toch een lichtend en stichtend voorbeeld van hoe een optreden naar een hoger niveau te tillen. Sakura zorgde er samen met haar groenharige kompaan voor dat de avond eigenlijk al niet meer stuk kon.
Over naar Kopenhagen dan voor de triomfantelijke anderhalf uur durende set van de indie-electronic multi-instrumentalist Trentemøller die een bijzonder knappe live-act uitgewerkt heeft, geflankeerd rond zijn elektronisch altaar door een redelijk sensationele band. Trentemøller bracht een sprankelende symbiose tussen synthwave en eighties-pop met invloeden van Soulwaxiaanse electronica, trip hop, darkwave en flinke scheuten Slowdive en Depeche Mode. We hoorden ook veel The Soft Moon en de onvermijdelijke Disintegration-baslijnen van Simon Gallup passeren.
Uiteraard was de blonde Disa Jakobs op gitaar en zang een blikvanger. In haar lang zwart-wit gestreept gewaad was ze vooral in het eerste Slowdive-achtige luik een absolute ster. Opvallend was wel dat ze – in tegenstelling tot Lokeren – ver uit de buurt van keyboards bleef. Die waren overigens het monopolie van Anders zelf. Disa is een elfje, ze komt dan ook uit IJsland en daar worden elfjes gemaakt. Brian Batz en Jacob Haubjerg op gitaar en bas staken in bloedvorm en Silas Tinglef op drums zorgde voor een bijzonder overtuigende koude jaren tachtig-sound en hoe langer het optreden duurde, hoe meer vaart het kreeg en hoe intenser het publiek meeleefde.
I Give My Tears en Behind My Eyes sloegen dus net als vorige zomer startgensters als heuse shoegaze-parels. Dreamweavers is een ronduit geniaal nummer dat melodie, engelengezang en plottwists combineerde. No More Kissing In The Rain werd misschien symbolisch aan de set toegevoegd, want buiten was de eerste smeltende sneeuw aan zet. River In Me klonk dan weer als broeierige darkwave met een overtuigende Jakobs op zang. Dit was pure darkwave met knipogen naar Bauhaus en dat ging zeker op voor Dead Or Alive met de spotlights op Haubjerg die zelfs een paar keer het vocaal voortouw mocht nemen. Het ging bij Trentemøller alle richtingen en genres uit, maar elk nummer was van een torenhoog niveau. Sommigen storen zich bij zijn werk aan de diversiteit en vooral dan het dansgerichte deel, maar wij houden enorm van de fabuleuze samenvatting van 40 jaar moderne muziek die de man uit zijn brein en handen perst.
Nightfall was een bloedmooi rustpunt dat opnieuw de fee in Disa liet floreren. Ook bij Trentemøller zorgden de lichteffecten voor een buitenaardse sfeer. One Eye Open van het acht jaar oude Fixion viel erg op door de gedecideerde zang van Disa en de uitgesproken koude percussie met loodzware bas. Dit nummer ademde mist en treurnis uit en vormde de ideale aanzet voor een feestelijk slot met banger Vamp, wiens vette grooves met hyperkinetische synthriedels voor een heuse dans-opstoot zorgden in de zaal. Ook echte samples van klassiekers als Lullaby kregen we in de mix en natuurlijk was de ode aan ruimtehond Laïka in Moan een dansorgie zonder voorgaande.
De sublieme Raveonettes ‘full on’-rock-cover van Cops On Our Tail was een absoluut percussie –en gitaarhoogtepunt diep in de finale. De onweerstaanbare riffs zorgden voor een totale euforie in de zaal. Ondertussen was Disa terug van even weggeweest en droeg ze nu een zwarte galajurk. Trentemöller is ook de man die er in slaagt om een nummer als een new wave sleper op te starten en 5 minuten later gewoon house en techno te spelen.
Take Me Into Your Skin was zo bijzonder sfeervolle naar Underworld hunkerende dance-techno en stak het vuur aan de lont voor een dampend slotspektakel in de bisreeks. Ook hierin werd aanvankelijk verder de kaart van het 18-jaar oude The Last Resort getrokken met het wonderbaarlijke met xylofoon gekruide Miss You. Denk aan Boards Of Canada die een liedje schrijven voor een welness-cdtje. Anders zelf strekte vaak de benen en ging wild gesticulerend aan de rand van het podium de trentemuilkes in het publiek nog wat opjutten, voor zover dat nog nodig bleek.
En met welk nummer denk je dat Trentemøller deze onvergetelijke concerttrip afsloot? Dat kon alleen maar Silver Surfer, Ghost Rider Go!!! zijn. Surfpunk hadden we inderdaad nog niet gehoord en dit nummer smeekt gewoon om op een Tarantino-soundtrack te worden geplaatst. De open doekjes vlogen in het rond, Batz kwam geknield vooraan gitaar spelen, ook Disa jutte het publiek op en zelfs Haubjerg speelde hier gitaar in plaats van bas en ging op de monitor staan. Hij demonstreerde anderhalf uur lang dat er muzikanten zijn met een nog grotere cool dan Danny Mommens en diva Disa was een fee in alle bewegingen, steeds bedaard maar op het einde met een podiumbrede glimlach. Onder een daverend applaus kwam zo een knetterend euforisch einde aan anderhalf uur synthwave-spektakel van het allerhoogste niveau.
INSTAGRAM: Trentemøller / SAKURA
