SOUND TRACK Eeklo, N9 (22/10/2021)

Het Sound Track circuit draaide ook in het weekend van 22 en 23 oktober op volle toeren. Het waren de laatste voorrondes en per provincie werden dat weekend de halve finalisten bekend gemaakt. Wil je onmiddellijk weten wie dat waren voor Oost-Vlaanderen, dan scrol je nu snel naar beneden!

Meskerem Mees mocht onverwacht (ook voor haar) de ceremonie in goede banen leiden en ze deed dat fantastisch!

De loting besliste dat Set Animal de avond moest openen. Het viertal is ondertussen al een paar jaar bezig en brengt een soort van door pop besmette postrock die volgens sponsor Stefanie Mannaerts doet denken aan Mogwai maar evengoed aan Sigur Rós. Met dat laatste refereert ze waarschijnlijk naar de hoge vocale uithalen van zanger Timon. Wij hoorden, vooral tijdens het tweede nummer – dat op de setlist de naam Cultfthesn kreeg – een vette knipoog naar Psychonaut. Stevig rammen met gevoel voor drama dus waarbij we toch af en toe net dat beetje op onze honger bleven. Een waardige opener evenwel!

Van een heel ander kaliber was band nummer twee met de wat dromerige, sensuele electropop van Patches. De groep is gebouwd rond de innemende zangeres Lotte Lauwers die zich in slow motion kronkelend een weg baande naar de harten van het aanwezige publiek. Haar muziek wordt wel eens vergeleken met die van Lana Del Rey. We meenden hier en daar ook een vleugje Sylvie Kreusch te bespeuren al mag het voor Patches wat minder expliciet zijn. Na initieel wat zoeken naar de juiste toonhoogte, kwam Lotte halverwege opener Sweet By And By goed op dreef voor wat een perfect afgewerkte set zou worden.

Het Gentse viertal Cesar Quinn is nog geen twee jaar bezig en stond deze zomer al op Gent Jazz! Geen slechte referentie en al heel snel werd duidelijk waarom ze daar stonden. Frederik Daelemans, Neil Claes, Jacob Hus en Thibault Goudket vormen namelijk een heel strak samenspelend kwartet dat precies weet waar ze naartoe willen. Geïnspireerd door de Britse popscene van de jaren 80 en jazz giganten als Miles Davis willen ze een antwoord zijn op de hedendaagse Londense jazz-scene. En dat antwoord klinkt luid, duidelijk en verdomd tegendraads. Zeker wanneer Daelemans de cello ter hand neemt tijdens Emerald en Amber gebeurt er iets magisch. Een straffe band met een straffe toekomst!

Iskander Moens kennen sommigen als de energieke, immer strak in het pak zittende stormram van de band Hyper! Sinds een tijdje doet hij het echter ook solo met nummers waarin hij de romantiek niet schuwt. Singer-songwriter muziek met een scheut openhaardsfeer erbij die je als een marshmallow doet smelten. Hij stond op het podium samen met vriendin Marthe die hem zowel op de bas als vocaal ondersteunde en dat trouwens geweldig deed. De grootste troef van Moens is zijn warme, wat hese stem die in deze setting perfect tot zijn recht kwam. Vier mooie liedjes lang nam hij ons mee in zijn wereld, het was er fijn vertoeven.

Shikata Ga Nai kwam als voorlaatste band van de avond ons Japans wat bijschaven. De bandnaam betekent zoveel als “Het kan niet verholpen worden” wat een onstopbare drive om muziek te maken impliceert. Vijf vrienden die mekaar kennen van op het MUDA (in Evergem) met Rutger Mathys centraal op het podium samen met zijn mondharmonica. Shikata Ga Nai maakt een soort erg energieke jazz fusion en liet tijdens hun optreden elk van de vijf bandleden ruimte om even te ‘shinen’. En het moet gezegd het zijn stuk voor stuk straffe muzikanten. Of het tijdens zo’n korte set nodig was om elkeen een solo-moment te geven is een andere vraag natuurlijk. Twintig minuten lang kregen we een mix van stijlen en ritmes over ons heen met een ongelooflijke drive. De band wilde duidelijk laten zien wat ze in hun mars hadden waardoor het soms wat overdonderend werd.

Afsluiten mocht de uit Kameroen afkomstige Gentenaar TaYYou. Hij brengt hiphop met een poëtische grondlaag beïnvloed door zijn Afrikaanse roots, gebracht op het klassieke bedje van een backing track. TaYYou noemt muziek zijn levensadem. Hij bracht een korte set van slechts drie nummers die het toch vooral van eenvoud en herhaling moesten hebben. De beat zat goed en het vanuit het jeugdhuis afgezakte publiek had er zin in. Waar het een beetje fout ging was bij de podium act. De moves waren er wel maar onzekerheid (?) weerhield TaYYou ervan met zijn bereidwillige publiek in dialoog te gaan. Het is net die directheid tussen de hiphop-artiest en zijn publiek die de kracht van de performance uitmaakt. En die ontbrak helaas helemaal. Geen drama natuurlijk, maar toch een beetje een gemiste kans.