Soms zijn cijfers zo overduidelijk dat ze bijna duizelingwekkend zijn. Sabrina Carpenter werd vorige week nog gelauwerd als eerste artiest die sinds het album 1989 van Taylor Swift 4 nummer één hits wist te scoren met één plaat. Dat is 11 jaar geleden. Sabrina won dit jaar al een Brit Award en 2 Grammy Awards en kunnen we zonder verpinken als de meest gegeerde artiest van het moment beschouwen, zonder de fanbase van Charli XCX voor het hoofd te willen stoten.
Ze is op dit moment de wereld aan het verblijden met de naar haar succesplaat verwijzende Short ’n Sweet tour, een verbluffend spektakel dat haar afgelopen zaterdag naar de ING Arena bracht. Dat concert was na de bekendmaking – ten tijde van de explosie van haar superhit Espresso – meteen uitverkocht en er waren ruim 16.000 wanhopig zoekenden op Ticketswap. Dat is méér fans dan de Arena dragen kan.
Aangezien er geen pers officieel toegelaten werd hebben we ook hemel en aarde moeten bewegen om erbij te zijn, maar we waren in extremis bij de gelukkigen. We wilden er dan ook absoluut bij zijn omdat deze tour een Carpenter op haar hoogtepunt presenteert, een kans die niet meer terugkomt. In juni 2023 heette de Arena nog Paleis 12 en dan kwam ze langs met haar album Emails I Can’t Send. Ze verwees naar deze passage met de melding dat ze toen voor een halve zaal speelde. Het weerspiegelt perfect de “rise to absolute stardom” die de kleine, getalenteerde Amerikaanse heeft doorgemaakt.
De Britse Rachel Chinouriri met Zimbabwaanse roots mocht voor een groot wit doek en een driedelige band opwarmen voor een reeds volgelopen Arena. Dat was anderhalf uur voordat Sabrina haar opwachting zou maken. Haar enthousiasme en dankbaarheid vielen op maar we waren te opgewonden voor de komst van La Carpenter om echt naar haar songs te luisteren. Volgende keer Rachel, sorry!
Iets voorbij half negen barstte een oorverdovend lawaai los toen de letters SC veranderden in een reusachtig rood hart en het doek omhoog schoof terwijl Diana Ross weerklonk met I’m Coming Out, lang niet de laatste hilarische kwinkslag. Het podium was een groot penthouse met extravagante trap met links en rechts een groot scherm. De band stond een beetje overal opgesteld en de dansers en danseressen dartelden van de ene verdieping naar de andere.
Eén van haar grote hits uit 2024, Taste, opende het optreden op de gekende manier. Sabrina kwam vrolijk aangehuppeld, gewikkeld in een badhanddoek die ze liet vallen en de eerste sexy outfit etaleerde, een smaragdgroen niemendalletje. Carpenter opende een jaar geleden de Eras Tour van Taylor Swift in Australië en heeft veel opgestoken van die ervaring. Het hele concert werd volgestouwd met grappige, sexy scenes waarvan alle fans wisten dat ze zouden passeren maar net die wetenschap zorgde telkens voor een waanzinnige extase.
Ze slaagt er op unieke wijze in haar vrouwelijkheid uit te spelen, uitvergroot maar steeds met een kwinkslag. Puriteinse critici lusten haar vaak rauw maar net haar ongeremdheid bezorgde haar een status van superster. Een wereldster met een geweldige stem, podium présence en heerlijke danspasjes. Werkelijk elke beweging die ze maakt is sensueel en nooit geforceerd. Bij Taste springt ze naar haar microfoon die vanuit het dak naar beneden gelaten wordt, maar niet laag genoeg zodat ze er net niet bij kan. Dit zijn fratsen die een bijkomend showelement toevoegen aan de reeds briljante choreografie. Zo is het hele optreden opgevat als een seventies show met reclameblokken die de aandacht gewoon vasthouden terwijl Sabrina een outfitwissel doorvoert.
Het optreden was voor 2/3de opgebouwd uit de nummers van Short ’n Sweet en voor het resterende derde kwamen alle liedjes van de Emails I Can’t Send plaat. Zo liet ze dus haar eerste vier albums onaangeroerd. We mochten ons opmaken voor een optreden waarbij alle nummers zo sterk gebracht werden dat we pas diep in de finale opmerkten dat de grootste hits nog moesten passeren.
Net als de plaat die geen enkele verzwakking kende, bleef het concert onverminderd op topniveau. Good Graces en Slim Pickings klonken als een reusachtige cantus waarbij de toonvastheid van de fans opviel. Dat maakte dat elk nummer een heuse triomftocht werd. Uiteraard was Bed Chem niet zo groots opgevat als tijdens de Brit Awards maar daar was het hele podium een slaapkamer, hier was het een hemelbed aan de zijkant van haar luxueuze penthouse.
“Sabrina after dark” presenteerde de diva in een glinsterend zwarte jumpsuit en Feather was onweerstaanbaar met de zwoele choreo op de catwalk. Wat volgde klonk bijzonder straf. Fast Times en Busy Woman waren nog zoveel beter dan op plaat. Sharpest Tool liet Sabrina op de wc pot in de versluierde badkamer plaatsnemen om dan voor het kleine fragment uit Opposite voor een geniaal stukje camerastandpunt te zorgen. De camera die het beeld op de grote schermen weergaf zat verborgen in de spiegel in hartvorm waardoor Sabrina – met de rug naar de zaal – zong.
Moesten we even overwegen in termen van hoogtepunten te spreken – wat op een avond als deze ridicuul was – dan schoven we zeker Because I Liked A Boy naar voor. Sabrina had het zelf ook even lastig en neen dit was geen geveinsde emotie. Toen ze gehurkt plaatsnam op het hartvormige podium middenin de zaal werd de volledige Arena gek en Sabrina ging daar dan op geheel eigen wijze mee om door even door de knietjes te buigen – dat is goed om soepel te blijven – waarop de hele zaal haar voorbeeld volgde. Dat was een fenomenaal en behoorlijk onvergetelijk beeld.
De band kwam plaatsnemen in een cirkel rond haar en een reusachtige luster kwam voor sfeer zorgen vlak boven hun hoofden. Sabrina zette een uitzinnig meegezongen Coincidence in. Euforische emoties laaiden hoog op. Dan was het tijd voor een vaste prik tijdens de tour, het spelletje ‘spin the bottle’ waarbij een draaiend rad van fortuin op het grote scherm zogezegd de keuze voor de volgende song bepaalde. Hier was dit een bloedmooi Couldn’t Make It Any Harder, de uitgelezen manier voor Sabrina om nog eens aan te tonen hoe straf haar zangtalent is. Na Nonsense en de zogenaamd foutgelopen outro viel het doek over dit fenomenale deel van de set. We hoorden door de speakers Sabrina achter de schermen ruzie maken met de geluidsman waarna ze hem de laan uitstuurde. Op het scherm verscheen dan een passage uit een talkshow uit de seventies waarbij de host lastige vragen stelde aan een dichter.
“If you want to heal your feet, you go to a shoe salesman”, reageerde hij. “But if you want to heal the rest of your body, you read a poem”. Een knipoog naar de onderliggende tekst bij het eerste nummer uit het slotgedeelte van de avond, Dumb & Poetic. Sabrina droeg een stijlvol lang wit galakleed. Hoog tijd voor het obligate arrestatiemoment met roze handboeien waarbij Sabrina een fan arresteert omdat die te sexy is. Steevast kiest ze een vrouw en daar liep het nu wel vol van in de Arena. Haar danseres kortte de outfit meteen in waarbij een glinsterende minirok en de stilaan legendarische glitterlaarzen met het rode hartje op tevoorschijn kwamen. Juno werd ingezet en het dak ging er opnieuw af. Tijdens dit nummer presenteert ze een sexy standje op het hartvormige podium, maar van enige vulgariteit was hoegenaamd geen sprake in Brussel. De preutse politie kan terug in alle bekrompenheid wegduiken.
De hartvorm werd plots een accordeon en liet Sabrina een paar meter boven de fans uittorenen. Dat was niet alleen een hallucinant moment maar het zorgde voor een ongeziene extase waarbij de volledige arena “adore me, hold me and explore me” zong, waarna Sabrina hoog in de lucht begon te dansen, gevolgd door 15.000 fans. Onwezenlijk dit! En dan pas beseften we dat de twee mega giga hits nog niet eens voorbij gerold waren. De intro van Please Please Please was uitermate stijlvol. De song zelf is dat natuurlijk van begin tot eind. Het was genieten een hele arena “but the ceiling fan is so nice” te horen zingen.
Het werd dan stilaan tijd voor een opkikkertje, een espresso. Maar eerst een nieuwe lading kippenvel met een op het podium neergevlijde popster die Don’t Smile zong in een zee van 15.000 gms-lichtjes. Espresso dus… Sabrina kwam met een dampend kopje uit het podiumluik tevoorschijn en maakte haar slapende troepen wakker. “I’m working late” zong ze waarna een hele zaal “cause I’m a singer” in haar plaats schreeuwde. Hoe verwacht deze afsluiter ook was, deze uitvoering van dé hit van 2024 zorgde voor de gedroomde apotheose van een nauwelijks te vatten feestavond en een waterval van confetti glinsters maakte de droom veel meer dan kort en krachtig, eerder zoet en onvergetelijk.
Sabrina bleef verrassen door plots met een videoboodschap op de schermen te verschijnen en de fans de weg naar de merch te wijzen. Het concert was overrompelend mooi, de rijen aan de merch waren overrompelend lang. ‘But she made quite an impression’.
