Foto’s: Erik Janssens
Trixie Whitley is steeds op zoek naar het ‘juiste’ geluid en streeft daarbij de perfectie na. Het resultaat daarvan is dat het alweer vier jaar geleden is dat ze de Lacuna-Re-Imagined album uitbracht waarop ze nummers van het in 2019 verschenen Lacuna een nieuw jasje gaf. In 2022 al begon Whitley aan de opnames voor een nieuwe ep in de Jet Studios in Brussel. Ze nam die mee naar New York om ze daar verder af te werken. Uiteindelijk duurde het tot 2023 eer de liedjes klaar waren. Trixies vroegere bandlid Josh Kaufman voegde nadien extra bas- en pianolijnen toe.
Op 29 september zag The Dragon Of Everything dan eindelijk het licht. De ep komt ze in ons land met een nieuwe tournee voorstellen en ze doet dat samen met compagnon en gitarist Bert Cools.
Romanie Assez (kortweg Romanie) mocht het voorprogramma verzorgen. De West-Vlaamse singersongwriter verhuisde een aantal jaren geleden naar het Australische Melbourne waar ze haar muzikale carrière verderzette. Na twee ep’s verscheen vorig jaar de debuutplaat Are We There Yet? waarop straffe songs staan. We zetten haar dan ook graag in het rijtje van songschrijvers als Phoebe Bridgers en Julia Jacklin.
Romanie vertelde hoe het een droom is die uitkomt om voor Whitley te mogen openen. Ze is al jaren grote fan, zo erg zelfs dat ze op 17-jarige leeftijd spijbelde van school om naar een optreden van Trixie te kunnen gaan in de Ancienne Belgique.
Het was volgens Assez even aanpassen om terug Nederlands te praten, maar we merkten daar maar weinig van bij haar bindteksten die er heel vlotjes uitkwamen. Ze stond op het podium met een (stijlvol) gespalkt linkerbeen ten gevolge van gescheurde enkelligamenten. Het belette haar echter niet om een mooie set te brengen. Haar stem klonk kristalhelder en ze pakte er de volledige zaal vlotjes mee in. Omdat Romanies band er niet bij kon zijn, moest ze zichzelf op gitaar begeleiden en klonken de nummers nogal basic. Ze speelde de akkoorden voluit waardoor de verfijning van de brede arrangementen op het album wat vervielen.
We kregen nummers van het album Are We There Yet? en ook een aantal nieuwe liedjes die op haar tweede langspeler zullen staan. Aan alles was te merken dat deze vrouw alles in huis heeft om het te maken. We hopen dan ook dat ze de kans krijgt om met haar Australische band een Europese tournee te doen zodat ze haar composities ten volle kan brengen.
Whitley opende met een lange, donkere gitaarintro met een postrockrandje die overging in Which Side van de nieuwe ep. Cools zat neer achter een tafeltje waar een resem effecten en samplers op stonden, vaak subtiele soundscapes die heel divers klonken. Zonder drums kreeg dit deel van het concert een heel intieme sfeer terwijl de nummers toch even intens klonken als op de ep. Nanalou kroop diep onder de huid, High Wire kreeg als kers op de taart een vurige noise break en Cage was dan weer een boeiende breekbare en dreigende combinatie.
Whitley en Cools zijn samen volop aan het werk aan een nieuwe plaat en brachten daarvan een voorproefje. De nummers zitten evenwel nog in het “schrijfstadium” zodat de arrangementen nog stevig kunnen veranderen. We kregen dan ook een soort demoversies van heel boeiende songs te horen.
Trixie bracht Wheather Girl aan de piano en werd ondersteund door het groovy ritme van een ritmebox. Tijdens Time kroop Bert achter de drums en nam Whitley de gitaarpartijen voor haar rekening, terwijl de baslijnen van een backingtrack kwamen. Tijdens Taking My Body Back en Dandy speelde Trixie drums. Het zijn nummers met een gedreven ritme en veel percussieve elementen die Cools avontuurlijk inkleurde.
Tussen de nieuwe, nog onbekende, liedjes kregen we ook een machtig mooie versie van Closer die Bert van prachtige gitaarpartijen voorzag zodat Trixie zich vrij kon bewegen en even tussen het publiek verdween. Afsluiten deed het duo met een heel snelle versie van May Cannan, met een op hol geslagen ritmebox. Trixie kroop terug achter haar piano en bracht de publieksfavoriet Breathe You In My Dreams met veel passie. Whitley kwam alleen terug op het podium voor de bis Oh The Joy dat ze solo en heel breekbaar op gitaar bracht .
Op alle vlakken was dit een uniek, magisch mooi concert. Spijtig dat Trixies bindteksten soms wat chaotisch en lang waren wat de drive soms uit het optreden haalde. Een klein minpuntje dat we er evenwel graag bijnamen. Ook is het duidelijk dat ze in Bert Cools de perfecte kompaan heeft gevonden, want zijn bijdragen waren gewoonweg subliem. Dat het duo het ook aandurft om nieuwe ideeën in de setlist te zetten en er niet voor kiest om een veilige keuze te brengen met enkel gekende songs, is lovenswaardig en kunnen we alleen maar toejuichen.
Een topavond dus met twee boeiende concerten van twee geweldige artiesten.
Hier kan je Trixie Whitley nog live aan het werk zien:
05/10 – Zaal Lux, Herenthout
06/10 – Wintercircus, Gent
07/10 – Wintercircus, Gent (met Romanie in het voorprogramma)
08/10 – Het Depot, Leuven (met Romanie in het voorprogramma)
09/10 – Trix, Antwerpen
13/10 – Cactus Club, Brugge
Romanie: Facebook – Instagram
Trixie Whitley: Facebook – Instagram
