Sommige durven te beweren dat wat Peter Hook & The Light brengen iets heeft van een coverband. Maar laten we eerlijk zijn: Hook maakte deel uit van Joy Division en New Order en heeft met zijn uniek basspel een stempel gedrukt op beide bands. Het is zelfs zo dat zijn manier van basspelen enorm veel bands beïnvloed heeft en dat geldt de dag van vandaag nog steeds. Dus absoluut nee, Peter Hook & The Light is geen coverband en we zijn dan ook nog steeds in de wolken wanneer Hooky en co nog eens naar ons land komen.
Deze keer stond Hook & The Light in het sfeervolle OLT Rivierenhof om de Substance albums van zowel Joy Division als New Order integraal te brengen. Het was dan ook logisch dat er geen voorprogramma was maar wel een show van bijna drie uur met alleen maar klassiekers. Hooky had zijn vertrouwde band bij met ex-Monaco leden Paul Kehoe op drums en gitarist/zanger David Potts, keyboardspeler Martin Rebelski (ex-Doves) en Yves Altana (die we nog kennen van bij Mark Burgess & The Sons Of God en Chameleons Vox) op bas.
De band kwam op het podium terwijl het bombastische Viking’s Horn/Regnar Returns van Mario Nascimbene door de luidsprekers weerklonk en algauw bleek dat Hooky en co wat gingen afwijken van het Substance concept. Er werd ingezet met Procession en daarop volgde Vanishing Point, Regret en Crystal. Songs die niet op het album terug te vinden zijn. Ook volgde daarna Monaco-hit What Do You Want From Me? Allemaal leuke verrassingen maar nu niet echt de topnummers waar de meesten op zat te wachten. Maar het moet gezegd: Hooky en co brachten ze wel enorm strak en met veel energie, zodat ze eigenlijk veel beter klonken dan de studioversies.
David Potts nam de zang voor zijn rekening voor de nummers die iets hoger werden gezongen (zoals Confusion, Vanishing Point, Perfect Kiss en Bizarre Love Triangle) terwijl Hooky de rest met veel overtuiging zong. Beide kerels doen dat veel beter dan Bernard Sumner ooit deed, aangezien hij regelmatig een valse noot liet/laat vallen. Er volgden nog een resem New Order klassiekers die wel op Substance staan waarvan de meesten de tand des tijds hebben doorstaan, maar een song als State Of The Nation klinkt nu wel een beetje gedateerd wat je ook enigzins merkte aan de reactie van het publiek. Dat werd echter goed daarna gecounterd met Bizarre Love Triangle en True Faith waarbij iedereen uit zijn dak ging.
Na een kleine pauze van een kwartier hoorden we Trans Europe Express van Kraftwerk als intro voor het Joy Division gedeelte. Ook hier werd van het Substance concept afgeweken met No Love Lost, Glass en These Days. Het viel duidelijk op dat de Joy Division songs meer in de smaak vielen bij het publiek dat nu nog veel intenser reageerde dan op het eerste gedeelte. In dit tweede deel klonk de band nog strakker en energieker dan eerder. Met andere woorden: kippenvel van begin tot eind. Met zoals altijd als afsluiter Love Will Tear Us Apart, dat door heel het OLT werd meegezongen of gebruld.
Het is duidelijk dat Peter Hook anno 2024 op zijn 68ste er nog volledig voor gaat met de energie van 20-jarige. Peter Hook & The Light overtuigde zoals altijd, zodat de kleine regenbuien geen spelbrekers waren en we die er met alle plezier bij namen.
