Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Patsker Omaer Beguin
1 december 2000 was de eerste keer dat het Italiaanse OvO de planken betrad en zie, een kwart eeuw later zijn ze nog steeds op tournee, maken ze goede tot zeer goede platen en heeft het duo er nog altijd heel veel zin in, ondanks tegenslagen inzake gezondheid. Niet afgeven, doorbijten en de missie verder zetten.
De nieuwste plaat van Stefania Pedretti en Bruno Dorella heet Gemma, eentje die we al een tijdje kennen, er enige woorden aan hebben gewijd en waarvan we hadden besloten om het album aan te schaffen op deze sombere dinsdag omdat we graag bands ondersteunen.
Alvorens het duo het podium betrad was het echter eerst de beurt aan Khateÿm. Een duo ook, waarvan eentje in Brussel woont en eentje in Rijsel. Een klein jaar spelen ze samen en nog dit jaar zou hun debuut moeten uitkomen. We zijn daar wel nieuwsgierig naar want wat we te horen kregen klonk wel interessant. De man speelde gitaar, knoeide met geluid, de dame speelde synthesizer en schreeuwde haar strot rauw en de rest kwam uit bakjes. Soms werkte het, soms niet. Ze wilden bij momenten een beetje te veel en op andere ogenblikken zakte het allemaal in. Tot één genre beperken ze zich ook al niet, het is een ware mengelmoes van experiment, Arabische invloeden, avant-garde, chanson, het kan allemaal, als het maar enigszins bij de visie van het duo past. Nadeel is dan weer dat het duo nog wat meer ervaring mag opdoen, nog veel oefenen en optreden om het allemaal een beetje vlot te krijgen. Nu werd er tussen de nummers veel te veel geleuterd en dat haalde uiteraard de vaart uit het concert, zeker als we net een stukje hoorden dat ons wel beviel.
Tijd voor OvO. Pedretti zingt in haar heel eigen stijl en speelt gitaar, Dorella heeft een minimale drumstel, deels elektronisch, waarop hij voluit kan experimenteren of de metalhead uithangen. Doomdance is een term die enigszins de lading kan dekken. Vanavond kregen we eigenlijk vooral of misschien zelfs enkel de nummers uit Gemma te horen. Die kenden we dus het was makkelijk om er in te komen. Gedreven als altijd, maar iets minder in your face dan we van OvO gewend zijn brachten ze een set die er vlotjes in ging maar waarvan we dachten: tiens, we hebben beiden toch al straffere concerten zien geven. Vermoeidheid misschien, want aan hun humeur zal het zeker niet hebben gelegen. De stem van Pedretti stond gelijk iets stiller dan we hadden verwacht, al zal hun vaste geluidsman Paul Beauchamp het zo gewild hebben want hij weet perfect hoe OvO hoort te klinken. Een voordeel van een zeer langdurige samenwerking.
Onze fotograaf deed zijn best, bleef professioneel en maakte er het beste van. Zijn oren hadden er minder deugd van hoorden we na het relatief korte concert. Hij kende de band niet, had gewoon zin om nog eens te Pitsen maar, in zijn eigen woorden ‘het trok op gene zak’. Smaken verschillen.
Khateÿm: Instagram – Bandcamp
Ovo: Instagram – Bandcamp
