Verstandig van de Botanique om O. in de Witloofbar te programmeren. O., ook wel liefkozend O. The Band genoemd, zijn de weergaloze drumster Tash Keary en de virtuoze baritonsaxofonist Joe Henwood. Beiden hadden zoals we vermoedden de tijd van hun leven op het 360 graden podium in een heel goed gevulde kelder. Het Londense duo is één van de weinige bands die méér in ons land dan Nederland speelden, want we konden hen met gemak al 6 keer gezien hebben in minder dan twee jaar tijd. Waar de programmator ook punten scoorde was in de keuze van het voorprogramma. Het nog op social media en streamingdiensten onontgonnen Beasts mocht openen en ze hielden zich niet in.
Beasts is het solo-project uit Charleroi van Antoine Romeo, bekend (of toch een beetje) van runSOFA. Live wordt hij bijgestaan door Gentenaar Tijl Van de Casteele (Whorses) en bassist François Hantson (Feel, Mingawash). Romeo dweilde het podium al schuimbekkend en briesend af, maar was zichtbaar in de wolken met deze heerlijke podiumkans omdat de band eigenlijk geen podiumervaring heeft als Beasts. The Shearing en Deep South waren energiek gebrachte nummers, maar we verbaasden ons vooral over de hoge dosis ‘nineties’. Eerstgenoemde song leek wel een verborgen b-kantje van Dog Eat Dog en in het diepe zuiden zagen we Romeo grasduinen in de oude liveclips van Zach De La Rocha.
Er gebeurde vanalles. Romeo combineerde op zijn launchpad hiphop met punk en zelfs grunts passeerden de revue. Aanvankelijk was het geheel een slordig kluwen maar gaandeweg kregen de nummers een meer donkere tint en hoorden we zelfs behoorlijk vernieuwende composities. De ritmesectie begon gensters te maken tijdens Old Pictures en zeker het obscure Let Them Children Play leverde doeltreffende grunts op. Romeo merkte terecht op dat hij lijven en hoofden zag bewegen. De band wil zich profileren als anders dan anderen. Stilte = Geweld. Beasts gelooft niet in de hype. Beasts is respect voor anderen en voor jezelf. Beasts staat voor passie en moed. Schitterend allemaal Romeo, en nu nog méér doen met de nummers en dan kunnen we binnen pakweg drie jaar zeggen “we hebben ze nog gezien toen ze eigenlijk nog maar pas begonnen waren”.
O. is dat stadium al ruim twee jaar voorbij. Met een batterij drumstokken in haar achterzak kwam Tash het podium op en Joe ging na of zijn indrukwekkende “pedaltrain” goed afgesteld stond in combinatie met zijn onafscheidbaar effectendoosje. Hun debuut WeirdOs kwam deze lente uit en is de perfecte samenvatting van hun broeierig interessante mix van metal, dub, hiphop, jazz en punk. En dat kwam inderdaad allemaal uit het brein van deze jonge Londenaars. Intro heeft haar naam niet gestolen. Je moet het maar eens live zien om het te geloven. Het grootstedelijk saxgeluid werd begeleid door vederlichte percussie van Tash die het geheel al snel een opwindende “speedmetaljazz”-kleur gaf met steeds aanzwellende drumroffels.
Het nieuwe Croyfire liet de sax freewheelen en werd verdergezet tijdens het springerige frivole 176. Dit zette de toon, want als Tash vol gas gaf en de basdrum deed ontsporen, was de metalfuzz een feit. Het eerste luik van het optreden werd gereserveerd voor de experimentele kant van O. TV Dinners ging op redelijk verbluffende wijze koud en warm blazen om dan finaal over te gaan in ATM waarvan de letters in elke stad een andere betekenis krijgen. Het optreden werd ongemeen boeiend want er volgde veel nieuw materiaal. Denk in die optiek maar aan Geoff en Shady Trees.
Een moment van verpozing is welkom voor Joe die zijn longen na een paar nummers echt van verse lucht dient te voorzien. Een babbeltje slaan helpt. Waar Tash dat in het verleden altijd aan Joe overliet deed ze in de Witloofbar méér dan een duit in het zakje. Ze zat rechtover hem geposteerd en de spots in de achtergrond lichtten de contouren van zijn hoofd op, bekeken vanuit haar zitplek. “I have been laughing the entire set so far since you make me think of the sun of Teletubbies. I suppose it will grow on me eventually.”
Hierop verder bordurend begon Joe over Pokemon Go en kwam Tash dan met de hilarische opmerking dat ze met dit soort verhalen nu wel hun rock ’n roll-geloofwaardigheid hadden weggegooid. Niet dat het beterde want bij OMP had ze het dan over haar uit de hand gelopen tourhobby. “This is my first tour as a parent”. Ze haalde dan haar tamagotchi Sandwich boven die haar initieel verstrooiing bood tijdens deze lange tour, maar ondertussen als een molensteen rond haar nek hing. Het was de laatste avond van de tour en ze dacht er over na de tamagotchi achter te laten. Hij was nu 14 jaar en woog rond de 8 kilo. Ze vertelde dat ze hem zelfs eten moest geven tijdens optredens.
Debuut-single Ogo bracht de dampende realiteit terug in de kelder die ondertussen langs de 4 podiumzijden enthousiast dansende fans op de been had gebracht. Vonden we niet met zijn allen dat Greenshirt pure The Jesus Lizard is? Of laten we ons heimelijk te veel leiden door het nieuws dat Yow terug is? De epileptische lichteffecten en hyperkinetische intro van Sugarfish deden finaal besluiten dat deze zaal het summum is voor O. want we zagen Tash en Joe echt tot het alleruiterste gaan. Het blijft geweldig hoe ze constant communiceren met simpel oogcontact. Soms lijkt Tash de grenzen van het onmogelijke af te tasten voor Joe. Hij moet het allemaal nog kunnen beademen ook.
De instrumentale virtuositeit van beiden is onnavolgbaar en tijdens Slice en slotnummer Athens, France – geen woord over Black Midi vanavond – liet Joe zijn effectenpedalen loos gaan op zijn “loop-machientje”. De onvermoeibare Tash bleef met een grote glimlach verder spelen. Een opvallende vaststelling in het publiek was de aanwezigheid van opmerkelijk veel jongeren. Jongeren zien we zelden in de Witloofbar. Deze keer was de verjongingskuur “O. zo opvallend”. Om het met de gevleugelde woorden van The Charlatans te zeggen: “Most of the time you are happy, you are a weirdo”. O. is een beetje alle gekheid op een instrumentaal verbluffend stokje.
