De dresscode was zwart in Moc Perron op zaterdagavond in Hamme – of all places – voor een mini-festivalavond die bol stond van de belofte.
NEL & JP mochten openen op het buitenpodium en deden meteen door de muziek een oproep om wat dichter te komen. Kan helpen om het wat warmer te maken als de weergoden forfait geven. Huidhonger zorgde voor het eerste kippenvel dat niet aan de temperatuur kon worden toegeschreven. De tracks en bassen van JP, de heerlijke teksten van Nel, we waren vergeten hoe fris deze originele combinatie steeds opnieuw klinkt (al mocht de klankman van de avond de instrumentale kant wat meer kracht en volume gegeven hebben).
Desinteresse had onze aandacht mee en ook bij een nieuw nummer hingen we aan de zwart geschminkte lippen van Nel. “In de nevel der kwaadheid, verliest het volk zijn macht.” We moesten ook nog proesten, toen een trieste clown wel eens de minister van onderwijs kon zijn. Zebra blijft f*ing heerlijk en Zelfbeeld Van Denaldie was een fantastische afsluiter. Nel & JP is punk, dansbaar, heerlijke Nederlandstalige teksten, … En bovendien kwam Kenza Farah de performance visueel versterken tijdens enkele nummers.
We kijken uit naar de voorstelling van de debuutplaat van Nel & JP op 28 november in De Centrale in Gent.
Als tussengerechtje werd Drift opgetrommeld om binnen in het Moc Perron café de kloof tussen Nel & JP en Der Klinke te dichten. Er was muziek van Christof Van Hulle met backingtracks en gitaar en de performance van Tine Moniek, die het midden hield tussen theater, variëté, punk en een verkleedpartij.
We kregen Frans, Nederlands, tips voor huisvrouwen, een megafoon, … Kortom te gek voor woorden, maar allemaal erg entertainend. We werden er vrolijk van, of was dat aan die Orval gelegen?
Der Klinke kwam al even goedgemutst het podium op. De druppeltjes die vielen riepen bij zanger Chesko enkel herinneringen op aan een doorregend concert van Nick Cave, het kon de pret van de zwarte new wave avond niet bederven. Het unieke sfeervolle buitenpodium van Moc Perron is daar allicht niet vreemd aan.
Het optreden in Hamme werd een verjaardags-afterparty voor Sarah Parmentier (keyboards en ook zang) en ze mocht midden in de set haar favoriete nummer kiezen: het werd Faith Healer en het nummer bewees zijn plek. Samen gezongen door frontman Geert Vandekerkhof (aka Chesko) en Sam Claeys die voor één keer zijn bas liet staan. Ervoor hadden we al – onder andere – My Frozen Heart en Still Alive gekregen, waar we de eighties zo duidelijk in terughoren: die synths van Sarah Parmentier, die bas-riffs van Sam Claeys, die grafkelder-stem van Chesko, dat riedelende gitaarwerk van Marco Varotta!
In de tweede helft van de set kregen we Nearly Drowned, een nieuw te verschijnen single, die als een beloftevolle danstrack op de benen mikt. En de Der Klinke standards: Looking Good In An Elevator, met de clip op het scherm achter de band, Facts Of Life, helaas actuele oorlogsellende en meezinger The Doll.
In de bisnummers kregen nog een ode aan Arno, in wiens Oostende ook de roots van Der Klinke liggen. White Rythm, dat op de eerste TC Matic release stond, kreeg de Der Klinke behandeling mee. Nice.
Las Fabricas was de wilde afsluiter, new wave in alle talen, met Sarah die nog eens temperamentvol in het Spaans loos mocht gaan.
Der Klinke overtuigde new-wave minnend Hamme en als toetje kregen de aanwezigen nog DJ Lefty op de afsluitende fuif. Moc Perron was weerom een fijne plek en het meergangenmenu ging uitstekend binnen. Ligt er nog Orval op de plank?
NEL & JP / Facebook / Instagram / Bandcamp
Der Klinke / Bandcamp / Website / Facebook
