Weinig bands wiens optredens zo divers onthaald worden als die van het Noorse brok graniet genaamd Motorpsycho uit Trondheim. Het is in theorie en in praktijk een langharig onverzettelijk duo, met name bassist en zanger Bent Saether, niet te verwarren met de voormalige spits van Club Brugge, en gitarist en co-zanger Hans Magnus Ryan, die de fans de Motorpsychoosnaam ‘Snah’ gaven. Overdaad schaadt, maar Motorpsycho heeft lak aan regels en dus ook aan spreekwoorden. Er staat op het net een imposante tijdslijn die aangeeft welke muzikanten (voornamelijk drummers) het duo versterkten in de loop der jaren, en dat toch al een decennia of drie. We hadden meeval want stonden naast ’s werelds best geïnformeerde Motorpsycho-fan, hij zag de mannen al méér aan het werk dan ze platen gemaakt hebben. Als je hun live-platen meetelt, overstijgt dat aantal het getal 30. Hoogtijd om je te profileren als vaste tourdrummer Mario! Hij wist ons ook te vertellen dat de drummer “een nieuwke” is.
Het duo speelt nummers die we kunnen catalogeren als iets tussen progrock, psychedelische rock en heavy metal. Het gebeurt vaak dat ze zich tijdens een optreden verliezen in een te fel dichtgeplamuurde brij vol riffs en eindeloos voortschrijdende gitaarpatronen en dat alles onaangenaam luid. Niets daarvan in De Kreun waar ze op agenda stonden van Wilde Westen. We waren aangenaam verrast want Motorpsycho was in topvorm en ze hadden er zin in. Nochtans leek de setlist op papier niet meteen iets waar de harde kern onder de Motorpsychotici wild van zou worden, maar de setlist was erg doordacht opgesteld en leverde bij een topprestatie een heerlijke trip van 2,5 uur op. Je kan niet verwachten dat Bent en Hans een korte set spelen, en zodus schaadt overdaad kennelijk niet altijd.
Opvallend weinig klassiekers kleurden het optreden en er werd in hoofdzaak uit slechts een aantal albums geplukt, en dan vooral de recente. Maar de keuzes die gemaakt werden stonden garant voor een strakke set. Het eerste halfuur, in setlistmodus goed voor 1/3de van de gespeelde songs, leek op een voorprogramma. Beide Noren zaten dan nog op stoeltjes ook, de gemakzucht zeg! We kregen een bedaard maar puik gespeelde greep uit hun recent Yay!, na een half uurtje beslecht met Cold And Bored. Saai was het nochtans niet, een bijna volgelopen Kreun luisterde ademloos toe. De Yay!-episode werd slechts onderbroken door het uit 1997 opgeviste Sideway Spiral, dat naadloos tussen het nieuwe werk leek te ‘blenden’. De stoelen werden ontslagen en Bent omarmde voor het eerst zijn imposante gitaar met dubbele hals. Het bovenste gedeelte resulteert vooral in progrockgeluiden, de onderste hals brengt een vetter heavy metal-basgeluid voort.
Wat volgde was alvast één van de hoogtepunten in een interstellaire trip van 2 uur waarvan het eerste nummer al ruim de twintig minuten-grens overschreed. Chariot Of The Sun van het vorig jaar uitgebrachte Ancient Astronauts is dan ook een klepper van een nummer dat op heerlijke wijze ontbolstert, het is er het seizoen voor. Daarna werd vooral een selectie gespeeld uit de platen die ze in 2014 en 2017 uitbrachten, zijnde Behind The Sun en The Tower. Zo vormde Cloudwalker de perfecte oefenstof voor het echte werk in een zinderend Bartok Of The Universe, gekoppeld aan The Promise. Hier had Bent zijn ‘gewone’ basgitaar omgord maar zijn jasje deed hij nooit uit. Kouwelijke trekjes toch voor een Noor als je het ons vraagt. Scandinavische humor is ook een ras apart. De band flirt constant met de grens van 110 decibels maar Bent bedankte ons om stil te zijn tussen de nummers want zelfs het minste gelach zou de decibelmeter al naar een gevaarlijke 82 brengen….
De psychedelica die veel nummers erg typeren kregen we in flinke episodes te horen. A Pacific Sonata en Lacuna/Sunrise uit 2016 kregen we mooi gedoseerd en prachtig uitgewerkt voor de kiezen gegooid. Het moet gezegd dat ze erg strak stonden te musiceren, maar vocaal ging het in de hoge noten vaak een verkeerde windrichting uit. Nog zo een recenter nummer, Psychotzar uit 2019 werd als een heavy metal-eruptie aangekondigd en Bent had het bij het rechte eind. Het is zo een oertypisch Motorpsycho-geluid dat in zijn totaliteit minder aan bod kwam dan gemiddeld gezien bij het overlopen van hun oeuvre. De fans van de eerste twintig platen zeg maar, konden hun beste Beavis & Butthead-poses bovenhalen tijdens een redelijk verschroeiend Hogwash, ondertussen toch al 22 jaar de “Lobotomizer” van dienst en een publieks –en bandfavoriet. Ook niet voor het eerst leken we Pink Floyd in een Interstellar Overdrive bezig te horen, maar het was een stilaan gebruikelijke flinke lap Halleluwah van Can die heerlijk tussen de progmetal verweven werd.
De nieuwe of tijdelijke drummer leek al jaren op dat stoeltje te zitten en trok 2,5 uur lang de meest verkrampte grimassen maar kon op geen foutje betrapt worden. Hij moet wel nog leren gooien want een drumstok kan redelijk hard aankomen als je er niet op ingesteld bent. Er waren nog tien minuten vol te maken dus werd gebist met het 15 jaar oude geniale Year Zero. Motorpsycho verkeerde in blakende gezondheid en zo was het fijn ons nog eens een avondje onder te dompelen in hun uniek universum. Omdat ze niet aan half werd doen, hadden ze een vrachtwagen vol vinylplaten en een outletstore vol Motorpsycho-bandshirts in de Kreun gesleurd. De fans waren er niet rouwig om.
Motorpsycho : website – instagram – facebook
