Het laatste album van Mercury Rev dateert alweer van 2019, een herbewerking van Bobbie Gentry’s langspeler The Delta Sweete met bijdragen van onder andere Hope Sandoval (Mazzy Star), Rachel Goswell (Slowdive), Phoebe Bridgers, Beth Orton, Marissa Nadler en Lucinda Williams. Begin dit jaar werd aangekondigd dat Jonathan Donahue en Sean Thomas Mackowiak (alias Grasshopper) nog eens naar ons land zouden komen met hun Mercury Rev-backcataloog. Jonathan en Sean zijn nog de enige originele bandleden van een groep waar al meer dan twintig verschillende bandledenwissels in plaatsvonden. Het is één van de weinige optredens die de band dit jaar doet, ze staan enkel nog op de line-up van een festival in Ierland.
Mercury Rev begon in 1989 als experimentele, psychedelische, noiserockband. Na hun album Boces uit 1993 verliet zanger David Baker de band en Donahue nam vanaf dan ook de vocals voor zijn rekening. Vanaf toen leverde Mercury Rev meer melodieuze dromerige songs af en brachten ze onder de naam Harmony Rockets enkele instrumentale albums uit. We waren dan ook zeer benieuwd naar wat het duo (samen met de andere muzikanten) in petto had voor ons.
Het viertal Lightspeed had de eer om te openen voor de band uit Buffalo. Rik Bontinck, Jens Verbaeken, Fieke Soete en Laurens Demaertelaere speelden een thuismatch. Ze zijn geboren en getogen in Sint-Niklaas en werden onlangs de winnaar van Lawijtstrijd 2023. Lightspeed combineert atmosferisch gitaargeweld met catchy refreinen en laat zich inspireren door Arctic Monkeys en Leonard Cohen. Het gezelschap bracht dit jaar twee singles (If We Could Learn To Fly en Blind Eyed) uit die veelbelovend klinken.
Het viertal bracht een heel overtuigende set met melodieuze indierock met een catchy Britpop randje (we hoorden in hun sound iets van The Kooks, maar dan wel een stevigere versie ervan). Zanger Rik Bontinck is een echte frontman, hij staat geen vijf minuten stil en voelt zich op het podium als een vis in het water. Hij sleept zijn publiek mee in de songs en trekt dan ook alle aandacht naar zich toe.
De andere muzikanten verdienen ook veel lof want het zijn net als Rik topmuzikanten die voor een zalig, gelaagd geluid zorgen met een eigen smoel. Het viel ons ook op dat de singles live nog steviger binnenkomen, misschien een tip om die live vibe volgende keer ook in de studio-opnames te proberen verwerken. Lightspeed staat deze zomer op meerdere festivals, als je de kans krijgt om deze vier klasbakken aan het werk te zien, moet je zeker niet twijfelen.
Het concert vond plaats in het park achter De Casino wat de perfecte setting was voor de muziek van Mercury Rev. Op de tonen van Ravi Shankars Shanti Mantra betraden Jonathan Donahue en Grasshopper het podium vergezeld van Chris Heitzman op bas, Marion Genser op keyboards en een fantastische drummer die niet werd voorgesteld. Het vijftal opende met The Funny Bird (uit The Dessert Songs uit 1998, het album dat het meest in de picture kwam in Sint-Niklaas) en daarin werd een intens straffe wall of sound opgebouwd.
Na deze straffe opener nam Donahue de tijd om zijn publiek te bedanken dat ze de moeite hadden genomen om te komen kijken naar Mercury Rev. We leven in rare tijden waar alles snel gaat en hij vindt het dan ook helemaal niet meer evident dat mensen naar concerten komen. Hij was dan ook dankbaar dat hij zijn muziek mocht brengen en dat mensen nog steeds interesse hebben. Hij zei er ook bij dat het niet echt rock-‘n-roll was om dat te doen maar dat maakte voor hem en het publiek niet uit want hij kreeg er een heftig applaus voor. De frontman bewees hier, en ook tijdens het hele concert, dat hij bakken charisma heeft en dat ook uitstraalt.
Na dit mooie moment kregen we het prachtig zweverige Holes en Tonite It Shows om daarna terug uit te pakken met die stevige wall of sound bij Central Park East waar we wat psychedelische shoegaze in hoorden. Vervolgens kregen we een stevige cover van Bob Dylans Love Sick om daarna terug te keren naar het eerste Mercury Rev album met Frittering, dat een intens postrock einde kreeg. Het gedreven Vermillion werd daarna met veel overtuiging gespeeld en dan volgde het meesterwerk Tides Of The Moon.
Natuurlijk konden de singles Goddes On A Highway en The Dark Is Rising niet ontbreken, die werden massaal meegezongen. Tussenin kregen we nog prachtige uitvoeringen van There You Are, Holes en Opus 40. Na de sublieme set hadden we eigenlijk geen bisnummer meer verwacht want Dean Martins Somewhere There’s A Someone kwam al uit de boxen gestroomd. Toch kwam de band nog terug voor een extraatje, een cover nog wel van Peter Gabriel. Het vijftal trakteerde het publiek op een degelijke versie van Solsburry Hill, die perfect paste bij het stemtimbre van Donahue.
Mercury Rev bewees in Sint-Niklaas dat hun songs nog steeds staan als een huis en dat ze die ook met veel overtuiging kunnen brengen. We hadden stiekem gehoopt op nieuw werk, maar blijkbaar was dat niet aan de orde. We hopen dat deze mini-Europese tournee het gezelschap terug goesting geeft nieuwe songs te schrijven.
